Ýstanbul Boðazý'ný özlemek

Hem de burnun sýzlayarak özlemek , duyduðun her melodide o þehrin bir anýsýný taþýmak , film sahnelerinden yaþadýðýn tanýdýk mekanlarý hatýrlamak ve yazýlmýþ tüm mektuplarýnýn üzerine -ÝSTANBUL diye eklemek.....Ve gene bu mektuplarda ki alýcý isimlerini kokladýklarý hava yüzünden kýskanmak...

Þehirden uzak kalmak ve dönmek isteði ile mücadele etme zorunluluðuna saplanýp kalmak.

Hiç gittiniz mi? Ýstanbul ' a deðil , Ýstanbul ' dan ???

Ben gittim , hem de dönmeyi düþündüðümden çok daha uzun sürdü tekrar kavuþmam. Ýnanýn ki çok zordu , çünkü bir hayatý perdelemiþtim. Ertelememiþtim , çünkü Ýstanbul Boðazý izin vermemiþti. Geride kalmýþ onca güzel þey , bince acý ve milyonca özlem yapýþmýþtý yakama. Ben aslýnda bavuluma onlarýda koymuþtum, uzaklara giderken. Ve o uzaða gittiðimde yerleþtirdiðim ilk eþyalarým olmuþlardý hayatýma. Yani yeni bir hayatý eski parçalarla yaþamaya çalýþmak. Bir gün dönerim ümidi ile aslýnda uzaktayken hiç baþlamamak.

Önce resimler çýktý o büyük bavuldan ve yeni mekanýn her yerine yerleþti. Lisedeyken okul kýrdýðým bir günün hatýrasý , arkadaþlarým yanýmdalar. Üstelik resim Rumeli hisarýnda çekilmiþ ve boðaz tüm ihtiþamýyla arkamýzda gereken yerini de almýþ.

Ve sonra gözlerde zafer dolu ifade ile Galata Köprüsünün altýnda , Kemancý ' da kaldýrýlmýþ kocaman arjantinlerle çekilmiþ bir baþka fotoðraf. Dostlarým yanýmdalar.

Çamlýca tepesi , sevgili annem , babam ve kardeþimle paylaþmýþýz o günüde. Tepelerinden biri eþlik eden yedi tepeli kentim de yalnýz býrakmamýþ beni gene...

Sonra kasetler çýktý mucizelerle dolu bavulumdan , yani perdelediðim hayatýmdan. Bütün Özdemir Erdoðanlar , Yedi karanfil ve Ahmet Kaya. Kayahan , Sezen Aksu yerlerini almýþlardý. Gülümseyerek söylüyorlardý þarkýlarýný , benim için ve geride býraktýðým her þey için. Ama neden beni aðlatýyorlardý ?

Sonra tanýma , tanýþma turlarý baþladý yeni þehir ile. Ama bu kadar kaldý , bu turlar hiç tanýtma turlarý olmadý , olamadý. Caným istemedi. Benim ihtiyacým olan her þey perde arkasýnda kalmýþtý ama vardý nihayetinde , yeni neye gerek duyabilirdim ki?Neden tanýtsaydým yani , gerek var mýydý ki?

Çok sýk geri geliþlerim oldu , ziyaretlerim yani. Özleme karþý duyduðum öfke beni otobüslerle saatlerce yolculuða itti , geride çalýþýlmamýþ sýnavlar ve verilip tutulmamýþ sözler býraktým her ziyaretimde , uzakta ki o þehirde. Üstelik hiç vicdan azabý bile duymadým.750 km . yi her devirip otobüsün köprüye yaklaþtýðýný gördüðümde önce göz yaþlarým birikti pýnarlarýmda , tekerlekler köprüde dönmeye baþladýðý anda , daha fazla tutamadým onlarý. Aktýlar boðaza doðru arka arkaya.

Bu ziyaretlerimde hiç uyuyamadým. Annem yalvardý , “kýzým yoldan geldin bir þeyler ye ve uyu biraz” diye , hiç duymadým ki onu. Ben acele ediyordum , þehri tekrar kucaklamak ve dostlar tarafýndan kucaklanmak için. Perdeyi kaldýrýp , önünde durmak ve koklamak isteðim vardý her zaman. Ve öylede yaptým , kucakladýðým havaya ve beni kucaklayan dostlara duyduðum özlemi azaltmaya çalýþtým , hiç tüketemedim.

Sonra gene , gene , gene gittim uzakta ki þehre. Her seferinde biraz daha üzgün , yarým ve yorgun. Ýstanbul’ dan gelen zarflar ve telefonlar tuttu ayakta , her çökme isteðimde beni. Belki de hiç bilemediler , bunun tek sebebi olduklarýný ve oralarda aslýnda sadece direnmeye çalýþtýðýmý.

Zaman beni eskittikçe , yeni arkadaþlar hayatýmý parsellemeye baþladýlar , onlarýn isimleri aslýnda sadece benim özlediklerim oldu çoðu zaman , onlarda bunu bilemediler. Pek azý , þimdi dostlarým , sevgi dolu olduklarým , özlediklerim ve iyi ki sahip olduklarým. Ýyi ki sizlerde vardýnýz perdeler altýnda kalmýþ hayatýmýn baþýnda ve benle birlikte devam ediyorsunuz perdenin önünden bakmaya.

Yýllar ve yollar eþlik ettiler bana , gidiþ ve dönüþlerime. En sonunda bir gün , uzakta ki þehirden beni ayrý tuttuðu için nefret ederek döndüm , Ýstanbul ‘ a. Yarým kalmýþ her þeyi yeni bir deftere temize çekerek geçirmeye baþladým. Üzerini çizdiklerim , benim üzerimi çizen veya defterden silenler ( ki onlar sanýrým zaten sadece kurþun kalemle yazmýþlardý beni ) , yeni eklenenler ile yepyeni yarýnlar istedim.

Boðaz Köprüsü'nü her geçiþimde hala aðlarým , saçlarýmla yaþlarýmý saklayýp , oturduðum koltuða iyice sokularak.

Ýstanbul ve gitmek kelimeleri her yan yana düþüþünde , ürkütür beni ve uzak yerlerde dursunlar diye aralarýna ben girerim.

Geri döndüðümde tekrar bulduklarým , korkutur beni , bir gün omuzlarýna yaslanýp , onlarý hissedebilmek özgürlüðüm elimden alýnabilir diye.

Ben gittim arkadaþlar , çok uzaklara. Ama aslýnda hep aranýzda kaldým , gidemedim.

Hep bir ses çýnlar kulaklarýmda , sizler ve Ýstanbul geldiðinde aklýma : “ Salkým salkým tan yelleri estiðinde .....”