Kurcalamak ve sorgulamak mý doðru hayatý yoksa herþeyi oluruna býrakmak mý..Hep bir yerlere, bir þeylere ulaþmak için koþuþturuyoruz aslýnda ve mutluluk bizi beklerken yanýbaþýmýzda, çabalayýp duruyoruz daha iyisini elde etmek adýna..Ve daha iyisini yakaladýðýmýzda, daha da iyisini aramaya baþlýyoruz bitmek bilmeyen bir umutla!
Geçmiþin izlerini, geleceðe dairlerimizi biriktirmeye baþlýyoruz sonra ve gün geliyor elimizde kalanlara bakýyoruz usulca. Ýþte burda baþlýyor hayatý kurcalama ve sorgulama isteði galiba..
Neyi nasýl yaptýk, neler kazandýk, neler aldý hayat bizden, neler verdi karþýlýðýnda..
Piþmanlýklarýmýz, sýnýrlarýmýz, korkularýmýz, kaygýlarýmýz ne kadar etki etti hayatlarýmýza..
Kimler, nerelere sürükledi bizi, ne hayatlar gördük, neler neler öðrendik insanlarý tanýmaya çalýþýrken, herþeyimizi ortaya koyarken, herþeyimizle ortadayken..
Hayatýn, aþkýn, dostluðun sýnýrlarýný çizmeye çalýþýrken sessizce yeri geldi kimseleri dinlemedik bencilce. Kendi doðrularýmýz, kendi inançlarýmýz için savaþýrken var gücümüzle, þaþýrdýk kaldýk insanlarýn gerçek yüzlerini görünce..
Oysa herþey ne kadar da toz pembeydi çocukluk günlerimizde. Peri padiþahýnýn kýzýyla fakir köylünün aþký ne kadar da gerçek duruyordu o günlerde, nasýl hayretler içinde dinliyorduk o masallarý, nasýl bir hevesle, nasýl bir istekle..
Sonra birgün uyandýk masallardan, uyandýrýldýk. Ne peri padiþahýnýn kýzý vardý ortalýklarda ne de fakir köylü. Hele aralarýndaki aþk, o zaten çoktaaan ölmüþtü..
Masallarla büyüdük yýllarca ve inandýk büyükannesini kurdun elinden kurtaran kýrmýzý baþlýklý kýzýn varlýðýna. Uçmak istedik kuþlarla, kaf daðýna çýkmak, bulutlarla arkadaþ olmak, aðaçlarla konuþmak..Herþey mümkündü ne de olsa, tutkularýmýz, önyargýlarýmýz, hýrslarýmýz yoktu ki o yýllarda..Herþey çok karmaþýk, bir o kadar da basitti aslýnda..
Ve gün geldi, farkýnda olmadan, anlamadan, tadýna varamadan, içimizdeki zincirleri kýramadan büyüdük..Sorumluluklarýmýz arttýkça, yalnýz kaldýkça daha da büyüdük..
Önceleri herkesi kendimiz gibi sandýk, sonra yanýldýðýmýzý anladýk, hazmetmeye çalýþtýk..
Ýnsanlarý tanýdýkça hayretler içinde kaldýk, hayalkýrýklýðýna uðradýk, gördüklerimize inanamadýk.. Sonra aþýk olduk, kanatlandýk, ayaklandýk, delirdik, özledik, çok sevdik, terk ettik, ihanet ettik, inat ettik, bitsin dedik, yenildik, denedik, denedik, denedik..
Her biri farklý izler, farklý tatlar, farklý hayatlar býraktý bize ama hiçbiri gölgesini býrakmadý giderken, býrakamadý geride..
Ýmla kurallarýna uymayan bir cümle gibi olsun istedik aþkýmýz, anlatmaya, açýklamaya çalýþtýk, ama yapamadýk, insanlarýn kafalarýndakileri yýkamadýk..
Sonra öyle yalan, öyle sýradan iliþkilere tanýk olduk ki çevremizde sahip çýkmayý öðrendik sevgimize..Elimizden geleni yaptýk gücümüz yettiðince ve kendi deðerimizi bilmenin ne kadar önemli olduðunu öðrendik, bizi hak etmediðini fark ettiðimizde..
Ve büyümek zor gelmeye baþladý haliyle bunlarý görünce. Çocukluðumuzu özlemeye baþladýk, masallarý, oyunlarý, sokaða çýkmayý, dönme dolapla atlý karýncayý..
Kollarýmýzý koccaman açýp babamýzýn kucaðýna atlamayý..
Her tarafýmýzý pespembe yapan rengine inat vazgeçemediðimiz pamuk þekerinin verdiði tadý..
Yaðmurlu gecelerde annemize sarýlýp uyumayý..
Karne telaþýný, tatil heyecanýný, ninja kaplumbaðalarýn maceralarýný..
Büyüdükçe reddettik sonra önceden belirlenmiþ sýnýrlar içinde, baþkalarýnýn kalýplarýnda yaþamayý hayatý ve saçma bulduk insanlarýn ortalama olma, ortalama yaþama telaþlarýný..
Özgürlüðümüzün peþinden koþmayý öðretirken hayat bize, özgürlük ve yalnýzlýk arasýndaki çizginin ne kadar ince olduðunu gördük birdenbire..Özgür olmak, kýsýtlanmamak, yasaklanmamak, sýnýrsýz, kuralsýz olmak istedikçe kafamýz karýþmaya baþladý aslýnda gitgide..Özgür müyüm yalnýz mý sorusunun cevabýný veremeyince kendimize, bir þeyleri deðiþtirme vaktinin geldiðini düþündük günden güne..
Ve hayatýn her zaman gülen yüzünü göstermediðini anlayýnca bir parçamýz kopup gittiðinde, geri gelemeyeceðini bildiðimizde, içimizdeki boþluðu doldurmanýn ne kadar zor olduðunu fark ettik sessizce..Oysa güçlü olmak, cesur olmak, ayakta kalmak gerekiyordu istesek de istemesek de..
Ama alýþmayý öðretti sonunda hayat bize. Kabul etmeyi, çekip gitmeyi, karþýlýk beklememeyi, insanlarý olduðu gibi kabul etmeyi, isyan etmemeyi öðrendik kendimizce ve yine kendimiz iyileþtirdik kanayan dizlerimizi her düþtüðümüzde..Hayat bu deðil miydi zaten özünde??