KÜL KALDI!...


Bizim ailede; ihtiraslarý yüzünden etrafýný muzdarip eden çoktur. Ben; beklide bu yüzden hislerimden ziyade aklýmla yaþamak istedim.


Ýnsanýn sevdiði bir ev olunca kendisine mahsus bir hayatý olur. Etrafýmdaki her þeye kendi içimdeki saadet duygusunu geçirmek isterim. Ýlkokulda okuduðumuz “Hiçten Saadetler…”öyküsündeki gibi…küçük þeylerden, mutlu olmasýný bilirdim, nefsime sadýk olarak yaþamanýn sýrrýný da, bu az þeylerden mutlu olmaya borçluydum belki.


Hayat benden, fikir ve beklide mücadele istiyor düþüncesiyle hareket eder, hissi duruþlara hiç baþvurmazdým. Bilinçli olmak; baþkasýnýn giremeyeceði bir kale kapýsý, kolaylýkla açýlmayacak bir dünya (vicdan) denen özel bir yerdi….


Kiþiliðimize ait olan ne varsa onlarý… o vicdan denen sýðýnakta bulabilirdik.!...Hepimiz… Sevgililer günü bana vicdaný…, aðabeyim.. ve sevgilisini hatýrlatýr…

Aðabeyim 1968 yýlýnda Ankara Üniversitesi-Siyasal Bilgiler Fakültesinden mezun 68’ liler kuþaðýndandý. Hayatý boyunca kendisini diyalektik materyalist olarak tanýtmýþtý. Avukat bir kýzý, ondan bir kýz torunu, Deniz Kuvvetlerinde yüzbaþý bir oðlu vardý. 55 yaþýnda noktaladýðý 32 senelik evliliðinin nedenini bize tüm aile bireylerini toplayarak anlattýðý günü… 2003 yýlýndaki 14-Þubat gününe rast getirmiþti.!...


Aðabeyimin yaþadýðý bu dönem; Piþmanlýklarýn- umutlara ,umutlarýn-piþmanlýklara karýþtýðý o belli –belirsiz alacakaranlýk dönemine ayak basmasý gibi geliyordu bana.


Bu dönem, baþkalarý için olabileceðinden çok daha aðýrdý onun için; çünkü geçmiþini yitirmekle her þeyini yitirmiþ oluyordu…Ýçimdeki bir ses onun kýr düþmüþ saçlarýnýn yaþýný, kýrýþan yüzünün; varlýðýn derinliklere(ölüme) doðru çekilme hissini, ve þimdiki yaþamýný anýmsatýyordu…


Dalmak üzere olduðu, geçmiþin sisli dalgalarýnda doðu veren o büyük evren, yitip gitmiþti. Onun için…Alaycýlýða karýþmýþ, tutkulu, fakat her þeyi beðenmez kuru ruhu düþlere dalmaya yatkýn deðildi…


Aðabeyim o gün çok güçlü görünüyordu


O gün….Efkarlý olduðu halde, mutsuzluðunu gizleyebilecek, yakýnlarýnýn neþesini yok etmeden, onu kendi baþýna üstlenebilecek kadar kiþilik sahibi olan bir kiþi gösterin bana derseniz? Hiç düþünmeden…Aðabeyim! …derim.


Söze ünlü düþünür Gothe’nin sözüyle baþlamýþtý.”…Yaþamaya olduðu gibi özgürlüðü de ancak, onu her gün yeniden fethetmek zorunda olanlar layýktýr….” Ben bir düþçü gibi yaþýyorum. Çünkü; Yaþam boyunca, büyük iþleri, mümkün görünmeyeni baþaran, olaðanüstü insanlarý, eskiden beri sarhoþ ve deli diye ilan ederler…. Bakýþlarýnýz bana normal bir insan deðilmiþim gibi bakmanýzdan belli… Ben ve sevgilim; Yaþam yorgunu iki kiþiyiz. Ýkimizde evliliðimizi noktaladýk! Omuzlarýmýzda da… dünyanýn tüm dertlerini taþýyoruz!…. Buna raðmen mucizeyi gerçekleþtirdik! Bu…. bireyin, özgür olma mucizesi !... O da Aþk’ ta var….Onu yaþamak yürek ister….Birbirimizin yüreðine güvendik!... Her þeyin kaynaðý yürek!... deðimlidir?...Yaþadýklarýmýzý herkes bilebilir…! Yüreðimizdir biz ait olan…


Aþk hep vardýr…, hep gelir, ama onu bulmak…dolu, dolu yaþamak pek de öyle kolay deðildir…


Hiçbiriyle gece yarýlarýna kadar telefonda konuþmazsýnýz!… hiçbirine; dokunmak… durmadan dokunmak istemezsiniz.!... hiçbirinin kusuru gözünüz de büyümez!… Ýþte! bunu bulunca… deðerini bilerek…. Doyasýya yaþayýn.!... Korkmayýn!... Büyütmek, beslemek sizin elinizde!... Emek ve özen ister…, heyecan ister… Önemli olan onu yok etmemek…Týpký insanlar gibi… birde bakarsýnýz ki…! Aþk’ da yok olmuþ!... kül olmuþ!... bitmiþ!... Ama bu sizi korkutmasýn!...


Otuz sene aþkýmý külledim. Bir gün küllerin arasýndan kor ateþlerin!... çýkacaðýný düþledim.! Ýþte… beklediðim gün …bugündür!... demiþti.

Tüm aile dona kalmýþ!... Birbirimize bakýyorduk….Sanki tüm aile fertleri benim düþündüðümü düþünüyorlardý…. Tövbekar erkekler; týpký tövbekar kadýnlar gibi, affedilme umudunun üstünde yeþeren, gizli bir suçsuzluk hissi taþýrlar…. Her þeyi affedilir… Çünkü kadýn, çok seviyordur…, her þeyi affedilir…. Çünkü adam çok iyi vakit geçiriyordur…. Onlarýn beraberliklerine böyle bakmýþtýk!... Ama gördüðümüz bambaþka bir þey vardý ki … o da deðiþiklik dediðimiz aþk’tý…. Aþk yaþamdýr!... her þey ama her þey aþk sayesinde varlýðýný sürdürüyor…. Onlarda bunu görmüþtük!?…

Ruh huzuru ve insanýn kendi halinden sevinç duymasý muhteþem bir duygu idi…. Onlarýn bu yaþantýya ne ölçüde dayanabileceðini?... Güçlü!… yada zayýf!… olmadýklarý sorusunu bile sormamýþtýk!... birbirimize… Olaylara öylesine kayýtsýz,öylesine kaygýsýz bakmýþtýk ki!…

Yaptýklarýný… bu! budalacadýr… þu! akýllýcadýr!... diye yargýlamak istemiyorduk… Çünkü yaþadýklarýnýn, içsel koþullarýný bilmiyorduk… Evliliklerini, ayrýlma noktasýna getiren nedenleri kesin olarak belirleyememiþtik…. Yargýlamamýþtýk!... Biliyorduk ki; tutkularý tarafýndan sürüklenen bir insanýn tüm akýl gücünü yitirdiðini, bir sarhoþ, bir deli gibi davrandýðýný! Kendiside itiraf etmiþti!… bu sözleri… konuþmasýnýn baþýnda.hatýrlayacaðýnýz gibi…
Her þeyin yýllarca ayný kalacaðý bir dengeyi, bir iç huzuru bozmaya deðer miydi!?.. Yaptýklarý…


Bunca sene diyalektik materyalistim diyen aðabeyimin; otuz senelik evliliðini duygularýna, ihtiraslarýna yenik düþerek yýkmasýydý…. Hani!... materyalistler eþyalara inanarak onlarý saklayarak kaybolan ruhu koruyacaðýný sanýrlardý ya.!.…aðabeyim tersini yapmýþtý., yaþamýný deðiþtirerek …. Çeliþkiye … düþmüþtü!..Ama … hemen sonucu þöyle açýklayacaðýndan hiç kuþkumuz olmayacaðý düþüncesiyle, hepimiz içimizden onun diyeceklerini bir bir hatýrlamýþtýk!... “…her þeye; geçici olarak geçmiþte bir tarih olan ve gelecekte de bir tarih olmasý gereken bir baþlangýç ve sonu olmasý gereken þeyler olarak bakmanýn, diyalektik olduðunu; Kesin!... Kutsal!... Mutlak!... hiç bir þey yoktur!...” diyeceðini düþünmüþtük….


Hayat çarký devam ediyordu…. Yaþamýn bir ilkesi olarak insanlara sorunun deðil, çözümün bir parçasý ol diyen, çözümün içinde olayým dediði zaman hayatýný deðiþtiren… kimlerdi deseler… aðabeyimiz gelir aklýmýza…


Aðabeyim; Bir ihtirasýn çok derinine geçmiþ, bir hayat tecrübesinin arasýndan, etrafýna baktýðý için; bakýþlarý sakin, yumuþak, çok derinlerden gelen hiçbir þeyi, hiçbir kimseden esirgemeyen bir bakýþla etrafýna bakýyordu. “Kumarda kaybeden aþkta kazanýr…” deyiminden yola çýkarak parasýný da ulusal piyasalarda oynadýðý, kumarda kaybettiðini anlatmaya baþladý….

“Yeni dünya düzeni yollarýnda para kurallarý da benim gibi yolunu þaþýrdý. Ülke ve ben yol ayrýmýndayýz!… Ülke vur-kaç bankerlerinin elinde… Topladýðý parayý dolara çevirip aracý bankasýndan ülke sýnýrlarýna çýkaran vur-kaççýlarýn elinde… Bende medyada ki parlak çocuklara kandým. Derinden derine piyasa deðerlendirmeleri yaparak, vur-kaç özgürlüðünü devlet küçülsün, yolsuzluklar önlensin gibi bilgiç deðerlendirmelerle sunduklarý yayýnlarda ki yalanlarýna kapýldým. Serbest piyasanýn nimetlerinden yararlanmayý istedim. Ancak anladým ki bunun için çok geniþ bir dostluk çevresi gerekir. Adýna dostluk denirse…

Bu çevre için; akademisyenlerden, hayýr derneklerinden, insan haklarý guruplarýndan, siyasal partiler, sesli ve yazýlý görsel yayýn ortamýndan destekler gerekli. Onlarýn ortamýnda her türlü para… sonsuz özgürlük içinde, hiçbir kýsýtlamaya uyulmaksýzýn dolaþýr… Para… katlanarak büyür…. Benim gibi geliri daralmýþ, küçük yatýrýmcýlar alýþa geçerler… Yine o parlak çocuklar “piyasa hareketlendi,hükümetin þu yasasý, IMF’ nin bu anlaþmasý” yalanlarý ile daha da yükseltirler….Vur-kaç bankerleri, ikincilere satarak ve katlayarak kazanýrlar… Bankalarýn içini boþaltýrlar ve benim gibi nice Banka zadeler!… yaratýrlar!…

Þunu anladým ki; Toplumsal hastalýklarýmýz üstünde konuþup durmak, zaman yitirmekten baþka bir þey deðildir… Oysa her zaman gerçek sorun günlük ekmek sorunu!... Ýnsana gereken uzun ömür deðil, insana yaraþýr bir ömürdür.Yaþamýn ve gerçeðin biçiminin, geçmiþ ve gelecekte deðil… Þimdi de olduðunu…. Þimdi ise onun için aþk…ve sevgi olduðunu hepimizin… aþýk olmayý yaþamasýný…, gerçek sevginin gizeminin,... bu olduðunu söylemiþ!.. 14-Þubat Sevgililer… günümüzü kutlamýþtý!..…


                               Nezihe ALTUÐ
                                   Ýstanbul
Þubat 2005