Nedir yalnýzlýk? Bir baþýna mý kalmaktýr sessizliðin ortasýnda yapayalnýz? Ýçinizdeki depreþen duygularý hapsedip onlarý sindirmek midir? Yoksa kalabalýklar arasýnda yürürken dýþarýda olanlarý umursamayýp kendi içimizdeki sesi mi dinlemektir?

Kimileri için hayatýn ortasýna konulmuþ içinden çýkýlmasý imkansýz dipsiz bir kuyu gibidir o, kimine göre sessizlikle birlikte gelen ürkütücü ve korkutucu bir karanlýk, kimileri için acý vericidir. Ancak kimilerine göre de özgürlük, geçici bir mutluluk, kendine güvendir, kendine yeter olmaktýr, her þeye raðmen hayatla baþ edebilme yetisidir. Bazýlarý için de bilakis yaþam tarzýdýr.

Etrafýmýzdaki onca kalabalýða raðmen neden yalnýz kalmak isteriz? Evde veya herhangi bir mekanda tek baþýmýza, onun verdiði rahatlýkla kendimizi en özgür kiþi zannederiz geçici olduðunu bile bile. O aný doya doya yaþamak isteriz. Kýsa bir sürede olsa hayatýmýzdaki bütün sorumluluklar, emir vakiler bir süreliðine de olsa terk etmiþlerdir yaþadýðýmýz ortamý.

Yalnýzlýðý severiz, çünkü bize geçici bir mutluluk vaat eder; insanýn kendiyle baþ baþa kalmasý/hesaplaþmasýdýr bir bakýma. Kendinle baþ baþa kalmak, bir an hayatýn bütün olumsuzluklardan sýyrýlýp, kuytu bir köþede, hani bazýlarýnýn deyimiyle, ?kendine vakit ayýrmak bu olsa gerek. Ama bütün bunlar olurken aklýmýzýn bir köþesinde daima vakit ayýrabileceðimiz arkadaþ ve dostlarýmýz daima vardýr.

Þairler ve yazarlar, kýsaca sanatla iç içe olanlar onu daha derinden yaþar ve bizlere yansýtýrlar þarkýlarý ve dizleri aracýlýðýyla. "Yalnýzlýk paylaþýlamaz, paylaþýlýrsa yalnýzlýk olmaz" der Özdemir Asaf, þair ve yazar Attila Ýlhan 'Tek baþýna özgürlük ne iþe yarar, suç ortaðý bir sevgiliyle paylaþýlmadýktan sonra' diyerek yalnýzlýðýna isyan eder adeta, Aþýk Veysel "Dost, dost diye nicesine sarýldým, benim sadýk yarim kara topraktýr" diyerek dem vurur dostlarýndan.

MFÖ "Hep yalnýzlýk var sonunda... yalnýzlýk ömür boyu" diye haykýrýr þarkýlarýnýn arasýndan müziðin eþsiz ritmiyle beraber, yalnýzlýðýn sonsuzluðunu belirtircesine. Orhan Veli yalnýzlýðýna küsmüþtür sanki: "Bilmezler yalnýz yaþamayanlar/Sessizlik nasýl korku verir insana/Ýnsan nasýl konuþur kendisiyle/Nasýl koþar aynalara/Bir cana hasret/bilmezler."

Zaman deðiþiyor, deðerler deðiþiyor, geliþen teknoloji ile birlikte insanlar arasý iletiþim kolaylaþýyor. Ama o hep ayný, dimdik duruyor karþýmýzda bir duvar gibi. Neden bütün bu þatafatýn ortasýnda yalnýzlýðýmýzý paylaþacak birileri varken sadece kendimizle paylaþýyoruz onu, neden?

Her ne kadar bizler "Yalnýzlýk Allah'a mahsustur" diyerek farkýnda olmadan onu reddetsek de, aslýnda her insan kendi içinde yalnýzdýr.