Adam, evindeki tamirat sebebiyle o gün büroya öðle saatlerinde gidiyordu.
Karþýdan gelen kýz, kendisine yaklaþtýkça heyecaný arttý. Göz göze geldiler.
Türk filmlerinin bilinen sahnesindeki gibi bir süre bakýþýp geçtiler.
Kýz, okul üniformasý, kucaðýnda kitaplarýyla –muhtemelen- lise öðrencisiydi. Adam, kýzdan epey büyük bir yaþta ve avukattý.
Kýz kaybolunca, adam saatine baktý.
xxx
Adam, bir gün önce tesadüfen geçtiði yerden, bu kez planlýyarak yürüyordu. Ayný saatte…
Sokaðý baþtan baþa adýmlýyor, beklediði kýz gelmeyince, nerdeyse koþa koþa sokak baþýna gidiyor, aðýr adýmlarla geri dönüyordu. “Tesadüfen yine oradan geçiyormuþ gibi” yapýyordu.
Ve, beklenen geldi…
Yine bakýþýp geçtiler. Adam daha da…
…daha da “tutuldu.”
xxx
Avukat, üçüncü gün biraz daha “ileri gitmeyi” hayal etti bütün gün ve gece…
Evden geç çýktý; ve “buluþma” saatinde, bütün cesaretini topladý. Birbirlerinin yanýndan geçerken, ürkek bir sesle:
- Merhaba, dedi.
Acaba kýz rahatsýz olmuþ muydu? O kýsa görme anýndaki yüzünü düþündü kýzýn… Kaþlarýný çatmamýþtý. Ama… Gülmemiþ ve cevaplamamýþtý.
Bütün gün ve bütün gecenin sonunda þu sonuca vardý; “Merhaba” dediðinde kýzýn yüzünde hafif bir yumuþama olmuþtu.
Bunu, olumlu bir iþaret saydý.
xxx
Ertesi günün o büyük randevu saatinde, yine
- Merhaba, dedi.
Tam geçip gidecekken, kýz da:
- Merhaba, diye cevaplayýnca, heyecandan sendeledi!
Dudaklarý, elleri, kelimeleri birbirine karýþarak:
- Ben, dedi adam… Yani, yarým saatiniz var mý?
Kýz:
- Neden?
- Þey için… yani… eee… þöyle söyliim…
Söyleyemedi.
Kýz daha cesur:
- Çocuk bakmaya gidiyorum okuldan sonra… Hemen gitmeliyim, dedi.
- Tabii… elbette... haklýsýnýz… bakýn, bürom bu sokaðýn arkasýnda... þu apatmanýn tam öbür yanýna denk geliyor… yani... beklerim... iþte bu telefonum, yani kartým...
Kýz sakin adýmlarla giderken, adam havaya zýplamamak için kendini tuttu. Ýçinden baðýrdý:
- Zafeeer!
xxx
Ertesi günün ayný saatine kadar telefon bekledi. Olmadý.
Yine, yollarýnýn kesiþtiði yerde buldu kendini…
Fakat, saati gelip geçtiði halde kýz geçmedi. Yine defalarca sokaðýn baþýna koþa koþa gidip, üstünü baþýný düzelterek, normal adýmlarla, karþýlaþmayý hayal ettiði noktaya boþuna yürüdü. Beþ günün en kötüsüydü; göremedi kýzý…
Araya Cumartesi-Pazar girdi.
xxx
Hafta baþýný zor etti. Büyük umutla çýktý evden… Tam bir saat bekledi kesiþme noktasýnda; ý-ýh!
Kendine tarih biçti; hafta sonuna kadar… Buluþma gerçekleþmezse, demek ki ya okulu deðiþtirdi, ya özellikle kaçýyordu kýz… Belki de yolunu deðiþtirmiþti.
Hafta bitti, umut bitti!
Adam, “Bu kadar küçüldüðüm yeter! Bir daha asla…” deyip, defteri kapattý.
xxx
Oysa “kader” diye birþey vardý; olmayýnca olmuyordu.
Çünkü kýz, dördüncü gündeki konuþmalarýndan sonra tam dört kez okuldan çýkar çýkmaz adamýn bürosuna gitmiþti ve hiçbir gidiþinde de avukatý bulamayýnca, “Bu kadar küçüldüðüm yeter” deyip, üzüntüyle bu defteri kapatmýþtý!