hastahane koridorlarýnda aðlayan
ve yeni solmuþ bir gülün adýdýr; Zeynep,
karanlýða inat binlerce yýldýzlarýn,
Baðdat’a doðan gecenin adýdýr; Zeynep..
yýkýlmýþ kentlerin dili yoktur, bilirim…

sevgiyle harmanlanmýþ dostluklar nerede!
martýn yirmisinde denize hüzün akar,
mavinin türküsünü söyleyenler nerede!
Necef’te, Basra’da yaralarý kim sarar..
anlaþýlan medeniyet tarihte kalmýþ..

dünyaca þanlý iki zalimin elinden,
muharrem ayý þu Irak’a haram oldu,
yüreklerde acýlar þimdi çok derinden,
þehirlerde talan, minik eller kan oldu,
mazlumlarda ah, mazlumlarda þimdi figan…

yaralý Baðdat; bir kralýn sürgün evi..!
dünya tarihi on dört asýrdan bu yana,
dini bir milletleri, hiç ayrý görmedi,
en içli güfteler Baðdat’lý analarda:
“gidip gelmeyecek, dönüp görmeyecekler…! ”

Zeynep, sabah olmasýný beklemektedir,
en hüzünlü dualar da gece dökülür…
maveradan melekler gülümsemektedir,
ve soysuz bir saltanat tarihe gömülür,
zalime sürgün, mazluma bir cihan düþer…

sokak baþlarýnda koþan sonra da gülen,
ve hiç solmayan bir gülün adýdýr; Zeynep..
en karanlýk gecenin sabahýna doðan,
üstümüzdeki güneþin adýdýr; Zeynep,
bir notanýn son duraðýdýr; Zeynep, Zeynep…

savaþlara ceza verebilseydim eðer,
ebediyen mutluluða mahkum ederdim.