Bu narin, þirin çiçek insanlarýn sýk olmadýðý bir yerde yetiþmiþti. Açtýkça diðer çiçeklerin kýskançlýktan soluþu, o çiçeðin hoþuna gidiyordu. Arýlar özellikle ona gelirlerdi, onun da þikâyeti olmazdý. Arýlar giderken sarhoþça giderlerdi. Hep o, hep o kýskanýlýrdý çevresinde. Bir gün gelip bir insanýn onu annesinden, topraðýndan uzaklaþtýrmak hiç aklýna gelmemiþti. Çünkü o kendi annesine ve etrafýndaki arkadaþlarýna çok baðlýydý.

Ertesi günü gözlerini açtýðýnda yepyeni bir çevreyle karþýlaþtý. Bin bir çeþit çiçeðin yer aldýðý bir binadaydý. Sürekli insan görüp, çiçeklerin götürüldüðünü görürdü. Gördükçe de üzülürdü. Ýnsanlar gibi kollarý olsa aradan sýyrýlýr, ayaklarý olsa yerinde durmaz, kaçardý. Arkadaþlarýný çok özlemiþ görünüyordu, bunun belirtisi de üzüntüden hafifçe solumasýydý. Fakat o öyle bir çiçekti ki; kökünden gövdesine, yapraklarýna kadar mükemmel görünüyordu. Nasýl olursa olsun, çok güzeldi.

Birkaç gün sonra bir insanýn onu o çiçekçi binasýndan götürdüðünü anlayýnca, birden bir umut yeþerdi onun için. Arkadaþlarýnýn yanýna götürüleceðini sanýyordu. Fakat baþka bir yere geldiðini görünce umudu yerin dibine girdi adeta. Koca bir ev gördü, bahçesi olan. Sahibi hemen onu bahçenin en güzel yerine dikti. Fakat o bunu deðil, arkadaþlarýný istiyordu. Onu kýskansýnlar istiyordu. Sahibinin yaramaz mý yaramaz, 5 yaþýnda, küçük bir oðlu vardý. Sahibinin kendisine kötü davranacaðýný sanýyordu, bu güzel çiçek. Fakat sahibi onun tahmin ettiði gibi biri çýkmadý. Zamanýnda suyunu veriyor, ona bakýyor, bahçedeki diðer çiçeklere de bakýyordu. Ama o hâlâ mutsuzdu. Dedim ya, arkadaþlarýný özlüyordu. Çocuk da bahçede oynamaya bayýlýrdý. Topunu alýr, çýkar bahçeye, bir oraya bir buraya koþar, dururdu. Bir defasýnda topa vurdu ve çiçeðe geldi. Caný o kadar acýmýþtý ki, aðlamasý dýþarýdan belli oluyordu.

Uzun süre kendine gelemedi. Artýk iyice içine kapanan bir çiçek oldu. Nerde o bir zamanlarýn kýskanýlan çiçeði? Sahibi bekledi, bekledi… Günlerdir düzelmeyince topraðýndan söküp bir saksýya koydu. Sahibinin annesi de çiçekleri çok sever, özen gösterirdi. Sahip besbelli ki çiçeði annesine götürdü. Yeni bir yeri daha oldu. Ýnsanlardan nefret etmiþti çiçek, çiçekçi dükkânýnda olduðundan beri. Fakat þimdiki sahibi ona öyle bir bakýyordu ki, hiç de bu kadarý aklýna gelmezdi. Ýnsanlardan nefret etmesi azaldý, yeni sahibini sevmeye baþladý, yavaþ yavaþ düzeliyordu. Sahibi ile çok mutluydu. Ýlk defa bir insaný bu kadar sevdi, hatta arkadaþlarýna, ait olduðu yere gitmeyi bile unuttu. Yaþlý sahibiyle beraber mutlu geçindiler. Ve eski hâline geri döndü. Dimdik ayaktaydý artýk. Sahibi de bu kadar güzel bir çiçek görmemiþti. Çok seviyordu onu.

Haftalar sonra sahibi onu sulamaya gittiðinde birden fenalaþtý. Yere yýðýldý ve öyle kaldý. Çiçek gözleri önünde ölen sahibinden sonra iyicene çýðýrýndan çýktý. Artýk çiçek olmak istemiyordu. Piþmandý güzel olduðuna, kýskanýldýðýna. O da kendisini býraktý, artýk yaþamak istemiyordu...