seni beklemeler...

Ardýndan bomboþ kalmasý bir evin; ýþýklarýn bir hiçliði aydýnlatmasý; salonlarýn,
yatak odalarýnýn, banyolarýn, mutfaklarýn, oturduðun kanepelerin, seyrettiðin
televizyonun, ýsýndýðýn sobanýn, yemek yediðin tabaklarýn, çatallarýn bütün
varoluþ nedenlerini gidiþinle kaybetmeleri...Yokluðunun ciðerlerimi,damarlarýmý
sýkýþtýran basýncý; üstüme çöken, beni yataða baðlayan, geceleri göðsüme soðuk aðýr-
lýklarýyla býrakýp giden bomboþ bakýþlý, daðýnýk saçlý, dilsiz deliliði.Bütün bildiklerimi
kaybediþim; karanlýkla aydýnlýðý, sýcakla soðuðu, hayatla ölümü birbirlerinden ayýrd
etmeksizin; edememeksizin kafamda yankýlanan bir sessizliði dinleyiþim tekrar ve tekrar.




Seni beklemeler, kaybolmuþ bir eþyayý aramaktý
günlerce.
Þeytan aldý götürdü;
ya satarsa, ben ne yaparýmdý.

Zaman durur, zaman yürür,
zaman koþardý.
Bana döner, bana güler;
önüm-sýra kaçardý ve saçardý
salyalarýný yüzüme