Anladýk baba,
Bu deli yalnýzlýðýmýzý hiçbir insanoðluyla gideremeyeceðimizi anladýk. Kesiþtiðimiz noktalarda bir an biriyle, anlýk " anlaþýldým mutluluklarý " belki en fazla payýmýza düþen. Her insanda tekrar duyup o vazgeçilmez coþkuyu, aþkta ve dostta , hep maðrurlu bir kabulleniþ acýyla… Belki bu yüzden kendi bahçemizin bahçevaný olma telâþý.Yaþamý kucaklamak neþeyle; çaresiz bir karþý koyuþ yenilgilere, umarsýz bir savunma sistemi insan olan ruhumuzun. Kesinliklerde kaybettiklerimizi belkiler de geri alma telaþý.
Durma dünya, durma dön; ben baþ dönmelerim ve acýlarýmla baþ ediveririm. Kodlamam böyle, benim yaradýlýþým bu. Aþký da çözerim ya aslýnda o an biterim ve bittiðim yerden baþlarým, sevdaya, bir adama, bir çocuða, bir çiçeðe ve bir dosta olan sevdaya… Ve bunu bir çocuk gibi deðil bir yetiþkinin zarafetiyle karþýlarým.Merasim alayý bando mýzýkayla…
Anladýk baba, anlamanýn erdem olduðunu sanarak büyürken elimizi nasýl bir taþýn altýna koyduðumuzu fark ettiðimizde, son trenin de kalkmýþ olmasýna karþýn, provasýz bir oyunda tek seferlik bir oyuncu olduðumuzu anladýk da, bundan bile sevinçler çýkarmasýný bildik…..
Bir eli tutmanýn güzelliðine varmak varken, bir ruhu zincirlemenin, bedelini bilmeden tercih etmenin kahreden doyumsuz lezzetini nasýl da sakince seçtiðimizi fark ettik.
Her þeyi çözsek bile, insan oluþumuzun çözülmez çeliþkilerini heybelerimize atýp bütün gücümüzle yaþamakta direndik...


“ Atilla ilhan' ýn ‘ Yaþamakta Direnmek ‘ þiiri ve Veronica S.’dan esinlenerek”