Üç...(son)


1)

Þimdi bana bir yol gerekli,
Gidilmesi gereken...

Uzayan raylar içerisinde
Kaybolan þehir düþleri.
Susuþlarýmýn ardýndan
Sakladýðým içli sýrrým.
Adýna “ah”ile baþlayan
Cümleler kurduðum.
Nice yaþanmýþlýklar ardýnda
Ýçine acý çalýnan
Bir düþ uyaklýðým.
Bir þizofren edasý ile kendime
Dönüþüm.
Sana gelen her yolda
Biraz “ben” oluþum.
Karanlýðýn çizgisel ayrýmýnda
Sana düþüþüm.
“Seni düþlerimden ayrýþtýrdýðým
kadar seviyorum”


2)
Þimdi sana geliyorum ya
Artýk kimseyi bana benzetemeyeceksin...

Duraksýzlýðýmda,
Bir expres hayatta
Bir “an” buldum
Sustum...
Duraksamamla susmam
Sekteye uðradý
Hiç arafta kalmadým oysa
Yeþiller vardý kýrmýzýn zýttý
Ve mavilikler aðlardý.
Masal bitti.
Yolcular yolda ölmeli...

3)
Nokta ile baþlayan, öykünün sonu..

Boþluk
Örümceðin aðý
Ley_alin koyuluðunda
Beyaz bir düþ.
Susuþlarým ardýnda
Çýðlýk
Güncemde yaðmur,
Zihnimde fýrtýna
Berrak bir yol
Duru bir sevda
Kanayan iki yürek
“ey yar
beni kollarýna al
ölmeliyim þimdi”

Rüya bitti...
Öksüzler uyandý.

Mehmet Asým