Bu belki de son... bilinmeyen sýkýntý... Sýnýrsýz acý ve fýrtýnalý sessizlik. Güler yüzlerin parçalanýp küçücük aðýt zerrelerine dönüþtüðü girdap. Bu bir gece üstüme çöken; zifiri ve melun. Hayatla unutulmuþ düþlerin karýþtýðý düzlük, ya da gönülsüz dillerin mýrýldandýðý bir ninni ölüme doðru...
Yaðmurlu ve sus pus bir çocuðu andýrýyordu o gece þehir. Bir odanýn içinde ve bir yataðýn üzerindeydim. Yorgundum galiba, televizyon açýktý açýk olmasýna ama ben sadece sýrtüstü uzandýðým yerden tavandaki sývanýn çatlaklarýna bakýyordum. Kimi yerde sadece ufacýk kanallarý andýran çatlaklar, kimi yerde geniþ alanlara dönüþüyordu. Tavaným aynen bir haritaydý, bu dünyanýn topraklarýný anýmsatmayan, tuhaf karalarý ve denizleri, kývrýlýp giden uzun nehirleri belirten sýradan bir haritaydý.
Ben baktýkça televizyondan gelen ses silikleþti, ses silikleþtikçe üzerinde uzandýðým yatak, içinde bulunduðum oda, her günümü geçirdiðim dünya yalan olmaya yüz tuttu. Baþka bir hayat çaðýrýyordu sanki, baþka bir dünya dönüyordu bir yerlerde ve bir nefes mesafesindeydi sanki bana.
Haritadaki çizgiler daha belirgin olduðunda bir ürperme tüm vücudumu salladý ve gözlerim tüm umarsýzlýðýyla kapanýp açýldý bir anlýðýna. Öyle bir an ki, durup düþünecek vakit bulmak kadar zordu nefes almak. Kendini kaybetmek sýradan, bir yerlere düþmek komikti.
Þimdi neye baktýðýmý tam olarak anlayamadan bakýndým durdum. Harita neredeydi? Peki ya üzerine uzandýðým yatak ve içinde bulunduðum oda? Bir aðacýn üzerindeydim, rüzgarýn tenimi ýsýrýþý capcanlýydý. Tepemde koyu bir gökyüzü ve içinde bembeyaz, sade ve uzak mý uzak yýldýzlar vardý. Ellerim üstünde durduðum dalý tutuyordu sýmsýký. Aþaðýsý meçhul bir karaltýya doðru sýzýyor ve karaltý aþaðýda simsiyah bir duvar oluyordu.
Beklemek lazýmdý...ama neyi? Güneþi mi; günü mü; bir ses mi, bir rüya mý, yoksa bir hayatý mý?
O an duydum o uðursuz fýsýltýyý, aþaðýdan aðacýn dibinden geliyordu ve beynimi sinsice kemiriyordu. Ya birileriyle konuþuyor ya da beni deli etmeye uðraþýyordu.
Aþaðýya inmek için o karaltýnýn içine girme cesaretini buldum kendimde...sýrf o sesin ne olduðunu ya da merakýmýn ne kadar da tuhaf olduðunu kanýtlamak için. Korka korka, sanki üstünde süründüðüm aðacýn bir parçasý olmuþum, o aðacý kaplayan sert kabuðun pütürlü yüzeyinde rasgele yaratýlmýþ önemsiz kanallarda sýkýþýp kalmýþ ve aþaðýya inmeye uðraþan bir yaðmur damlasýymýþým gibi yavaþça ve dikkatle alçalýyordum aðacýn üstünde.
Yukarýda duyduðum fýsýltý, aðacýn dibine yaklaþtýkça silik silik gülüþlere dönüþüyordu. Týslayan bir yýlanýn metruk sesi nasýl ürpertirse insaný, ben de ayný ürpertiyi hissettim.
Aðaç inmekle biteceðe benzemiyordu. Ne kadar yüksek, ne kadar büyük, ve ne kadar da karanlýkmýþ meðer!
Artýk aþaðýsý olduðunu düþünmeyi býrakýp, kollarýmý iyice aðaca sarmaya uðraþýyordum, aðaç beni itiyordu sanki, beni üstünde istemiyor, tutunmamý zorlaþtýrmak için tüm kývrýmlarýný saklýyor gibiydi. Ter içinde kalmýþtým, kaslarým yanýyor, damarýmda dolanan kan kollarýmda toplanýp duruyordu.
Aþaðýda ise ayak sesleri, topraðý döven topuk týpýrtýlarý vardý. Hýzla aðacýn çevresinde dönüyordu ve hýnzýrca kahkahalar atýyordu yukarýya doðru. Gece de biteceðe benzemiyordu. Üstüme yýðýlan karanlýðýyla beni bezdirip düþürmek istiyordu. Yýldýzlar gitmiþ, onlarýn yerine tepemde kapkara bir duvar örülmüþtü. Ümitsizlikle dolu ruhum aðacý biraz daha gevþek tutar oldu... ölümü çaðýrýyordu. düþmek için, son anýn tatlý sesini duymak için yalvarýyordu.
Direndim... ruhuma direndim, geceye, karanlýða, çilekeþ ellerimin ve kollarýmýn haykýrýþlarýna direndim. Çünkü beni buraya çaðýran o melun sesi bulup boðmalýydým. Son nefesini alýrken yanýnda olmalý, belki de onu sýrtýndan býçaklamalýydým...
Aklýma toprak yerleþti derken. Yakýndaydý adeta ve kokusuyla mest olan içimde kutlamalar vardý. Rahattý toprak, üstünde huzur, içinde sükunet fýsýltýlarý biriktirmiþti. Yukarýdaki karanlýk duvarda, ardýndaki yýldýzlarda birdi ve hiçti þimdi. Topraðýn kollarý arasýna sýðýnýrsam korunurdum. Iþýðýn þefkati, karanlýðýn zulmü ve fani nefesin yalaný güçsüz sesleriyle toprak karþýsýnda siniyordu sanki. Yüce gönüllü düþler sahibi toprak...
Fakat topraðý kirleten, üzerinde tepinen, kargaþa mevsimini çaðýran ayak sesleri perde çekiyordu tüm huzurun önüne. Öfkeyle, atýldým boþluða, korumak için düþlerimi. Topraða zift boþaltýyordu týpýrdayan ayaklar; öylesine mutlu ve haindi ki sapkýn gülüþleri, beklemedim topraða düþmeyi. Saðlamca bastým yere aniden ve o anda dumanlar arasýna gizlenip sývýþtý tüm ayak sesleri. Bilinmeyen ufuklarda inliyordu þimdi topuklar ve kahkahalar. Ve avucumun içindeydi týrmandýðým aðaç... bu kadar mý küçüktü? Yoksa ben mi hayalettim elimde? Garaza gelmiþ beynim emretti ayný anda, ve yumruðumu sýktým var gücümle. Un ufak ettim aðacý avucumun içinde; sýrýttým tozlarýný savururken rüzgara.
Dümdüz yürüdüm gözlerimin gördüðünden ötesini görerek. Güçlüydüm topraðýn üstündeyken ayaklarým. Elimin tersiyle itiyordum tüm korkularý. Öyle ihtiþamlýydým ki, fersahlarca ötelerden duyulmaya tenezzül eder olmuþtu ayak sesleri ve kahkahalar. Ne ýþýk büyüyordu etrafýmda, ne de karanlýk. Görünmeyeni görüyor, görünenleri sýraya diziyor, duyulmayana sesleniyordum. Tuhaf bir düþme duygusuyla sarmalandým ayaklarým yere basarken. Mutluydum... yolun sonunu biliyordum, çok ötelerde olmasýný umursamamam ondandý. Ve iþte bu yüzdendir ki; taþtan, ýslak bir duvarýn üzerinde ‘ yol bitti’ yazýsýný görünce þaþkýna döndüm. Kahkahalar ve ayak sesleri ardýndaydý.
Ya özgürlüðümün acýnasý sýnýrlarý bu yolu, ancak bu kadar sonsuz sanmýþtý, ya da ben o yolun üzerinde önemsenmeyecek derecede ufaktým.
Yumruklarýmla inlettim taþlarý, damlalar sýçradý suratýma, gözyaþýmla bir olup, süzüldüler yanaklarýmdan. Duvar sonsuz bir amaç için uzanýyordu sanki. Saðýmda da duvar, solumda da... heybetle yükseliyor kara göklere ve karýþýyor karanlýðýn içine. Duvarla gök bir olmuþlar orda.
Üzüntü hakim oluyor aklýma; yas tuttuðum aðaç, avucumda un ufak olan, rüzgara kapýlan aðaç. Duvarýn üstünden kulaðýma gelen kýkýrtýlara karþý göz yaþý döküyorum. Duvarýn arkasýnda topraðý adýmlayan topuklarý hissedip de eðiliyorum ve uzanýyorum duvarýn dibine. Yenilmek acý bir tat veriyor ruhuma... Toprak kararýyor altýmda. Boþluða dönüþüyor sonunda. Bulamadým o hain gülüþleri, sýkamadým boðazýný ve kahroluyorum düþerken.
Çekiliyorum aþaðýya þiddetle. Etim sýyrýlýyor kemiðimden. Kemiklerim aldýrmýyor buna. Zira süzülüyor ruhum arasýndan. Ard arda karanlýða gömülüyor bedenim; ruhum hala asýlmýþ kalmýþ bilinmezlik tufanýnda. Baksam da çevreme, zihnimde yalnýzca muðlak laflar var... daha da hýzlý düþüyorum belki de... bütün aydýnlýk terk etmiþ beni... gürültüler parlýyor saðda solda... televizyondan gelen sesler... bitmiyor düþüþ... araba sesleri ve cama vuran damlalar duyuluyor ardýndan... bir harita gözlerimin önünde... bu dünyanýn topraklarýný anýmsatmayan, tuhaf karalarý ve denizleri, kývrýlýp giden uzun nehirleri belirten sýradan bir harita...
Uyanýp kalkýyorum yataktan... gerçeklik karþýlýyor beni; elinde yaðmur damlalarý ve aðzýnda televizyon reklamlarý ile. Gerinip kumandayý arýyorum... sabah olmuþ... gitmek lazým.
Ama kapatamadým bir türlü televizyonu. Pilleri mi bitti ne bu kumandanýn? Düðmesine basýyorum, yeniden kapanmýyor.
Haber sunan biri var ekranda... ne spiker ciddiyeti var suratýnda, ne de spiker olacak kadar büyük. Bu nedir Allah aþkýna! Beþ yaþýnda bir çocuk, elinde kaðýtlar, kamera karþýsýnda. Peltek bir lisaný var, dönmüyor aðzý her kelimeye. Bir çocuk, fakat özendiði iþin ciddiyetle yapýlmasý gerektiðini düþünen bir çocuk. Dört yaþýnda ne kadar asýk suratlý olunabilirse, ancak o kadar olmuþ... bugün 23 Nisan’mý?
Aralýkta’yýz. Peki bunun anlamý ne? O çocuktan bir þeyler sýzýyor bana. Daha çok bir uyarý sanki ve eminim çocuktan geliyor. ‘otur!’ diyor bana, ‘haberler bitmedi.’
Gerçekten de bitmemiþ. Oturup seyrediyorum. Haberler seyredilmeli çünkü, özellikle haber anlatan böyle baþarýlý biri olunca. Ne kadar muhteþem iþinde. Keþke tüm haberleri o sunsa, tüm televizyon programlarýný o yapsa. Kalkamýyorum oturduðum yerden. Kaçamýyorum, hayalin içindeki mutlak bilgiden.
Ýtiraz ediyorum, huþu ile bitmeyen haberleri seyrederken. Benim kendi rüyam vardý az önce, bilinçaltým ayarlamýþtý her þeyi. Kaçamamýþtým rüyadan, lakin muhakkak haberim vardý uyanacaðýmdan... Hala mý uyuyorum? Düþümde haber sunmaya hevesli bir velet mi görüyorum ekranda? Eðer öyleyse, uyan diyorum, bilinçaltýmdan aklýma. Ýþkence çekiyorum aþaðýda. Uyan ve hazýrlan. Güneþ doðacak birazdan.
Seslenen biri var, ne yan odadan ne de sokaktan. Yukarýdan ve sanki göðün arkasýndan. Ýlahi yankýsýyla var oluyor kulaðýmda:
“ Selim! Kalk oðlum, servisin gelecek birazdan!”
...Ana okulu... derse geç kalacak... kim?.. Ben mi?
Ekrandaki çocukta sesin gelmiþ olabileceði yere, yukarýya bakýyor. Ayný sesi duyduk... ama o gülüyor. Bana bakýyor ve ciddiyetini bir kenara fýrlatýp:
“ Selim TV Ana Haber bülteninden hepinize iyi günler dileriz. Yarýn yeniden buluþmak ümidiyle.” Diyor pek çok harfi yuta yuta. Hala bana bakýyor. Gülümsemesi yayýldý, el sallýyor þimdi.
Ne oldu?..
Televizyon kapandý... Kendiliðinden
Her þey silinmeye baþlýyor azar azar. Nesnelerin hatlarý yumuþuyor. Renkler solgunlaþýp, birbirine karýþýyor. Ben; oturduðum yere karýþýyorum. Odada ne var ne yoksa birbirine giriyor durmadan. Tek bir þey çýkacak sanki hepsinden...
Sýkýþýyorum...
Caným acýyor...
Karným aðrýyor korkudan...
Uçuyorum havaya, inceliyorum...
Hissettiðim duygu ne elzem! Birleþiyorum havayla...
Ýmkansýz bu... Ýmdat!... Ýmdat!..
Bir ismim var benim...
Ben bir rüya deðilim!..