Herkesin kimliði geri geldi. Getirip teslim etti jandarma diðer üç kiþinin kimliðini ama benim kimliðim gelmedi. Otobüsün yoluna devam etmesi gerekiyor ama edemiyoruz. Huzursuz olmaya baþladý yolcular. Gözler üzerimde hissedebiliyorum..Yavaþ yavaþ bende de baþladý huzursuzluk. Oysa otobüs durana kadar sendeydim ben. Hatta içeri giren ilk Jandarmayý görene dek.

..Anahtarýmla açýyorum kapýyý. Sen içerdesin ama,kapýyý kendim açýp giriyorum içeri. Kavgalarýmýzdan sonraya denk düþüyor genelde eve kendi anahtarýmla giriþim. Oysa hep evde oluyorsun o vakitler. Ýþte yine evdesin.Salonun ortasýna oturmuþ bir þeyler kýrýyorsun. Daha yeni baþlamýþsýn bu iþe belli. O kadar da beceriksizsin ki, bu iþi geliþime denk düþürmüþlüðün apaçýk ortada. Ve o kadar çok þey kýrdýn ki içimde, þimdi kýrdýklarýnýn lafý mý olur? Konuþarak hiçbir þeyi çözemeyen iki kiþi olup çýkmýþýz. Ellerimiz birbirimize kalkmalarda.. En sevdiðim müzikleri içinde barýndýran kasetlerimi kýrýyorsun. Rafda senin kasetlerinin altýnda duruyorlar.Yani elini attýðýn zaman eline ilk gelecekler bunlar deðil. Bana ceza verme konusunda aþýyorsun kendini ne yazýk, aþka katkýlarýnla deðil...

Daha da tedirgin olmaya baþladý yolcular. Hele yanýmda oturan amca oflamaya bile baþladý. Yanýmda oturuyor oluþunun baþýna bir iþ açacaðýndan tedirgin. Ýþte o an anladým dakikalarýn bazen nasýl saatlere denk düþtüðünü. Neyse ki Jandarma kapýda beliriyor. Adýmý baðýrarak sertçe “..kim?” diye sesleniyor. Elimi kaldýrýp “Ben..” dediðim anda bütün baþlarýn, bakýþlarýn üzerime çöktüðünü hissediyorum daha aðýrlaþmýþ olarak. Bana bir þey söylemeye gerek duymadan uzatýyor kimliðimi. Otobüsten inmeden özür diliyor ama yolculardan ”..Beklettik.Ýyi yolculuklar..” Yanýmdaki amcaya inme inmeden yolumuza devam ediyoruz tekrar..
..Huzur.. Ne zaman yanýma yöreme uðrayacaksýn?..