Bir gülün solduðu, bir akþamýn tükendiði bu kent. Yalnýz bir mürekkep sýzýyor kaðýda. Yok oluþ hisleriyle doluyor mevsimler, aynalarda kanýyor yüzlerimiz. Orada býraktýðýmýz eski þarkýlar býrakmýyor peþimizi. Þarkýlar, sonunda yakalayýp yere çalacak bizi. Unutmaya gidiyoruz, çocuklarý gömmeye, tuzlu sularda arýndýrýp bedenleri, yokoluþ düþünde.
     Ýntihar, bir fýsýltý bile olmadý aramýzda, sözü edilmemesi gereken bir yabancý gibi kitaplardan saklandý. Yüzümüzü sevdik, hayata tutunduk tutunamayanlar olurken, oysa ne kadar yakýndý uçurum, ne zordu var olmak. Yok böyle deðil, ölümün sýradanlaþtýðý bu ülkede ölüme tutunmanýn estetiði neydi? Neydi o gizemli ses bizi yakalayýp yok eden. Durduðumuz ve duyduðumuz korku mu? Onu mu aldatma çabasýndaydýk, her þey olup biterken biz neredeydik? Þarkýlarýný duydunuz mu müntehirlerin, acýlarýnýn kýyýsýna vardýnýz mý? Ýntihardan umut taþýyabiliyor muyuz, gidiþ var mý, yok oluþ, dönüþ?
     Bir sýðýntý gibi yaþamýn içinde var olma-olamama sorununu nasýl sorun haline getirip günyüzü görmeyen kitaplarda saklanan sözcükleri koyduk masaya. Artýk mutsuzluk oyununda çok önceden yenilgiyi tatmýþ bir suretimiz var. Zaman çalýp götürmekle tehdit ediyor bizi. Ýçimizde sýðýnacak damla afyon, ruhunda yitirilen acemi bir sürgün, sýlada kalmýþ bütün ayaklar, hepiniz ayný yargýnýn peþindesiniz. Neden biterken hep ayrý coðrafyalar bilinir? Neden ölüm bir uçuþun perde arkasýdýr? Neden yazý bir korkaðý alýkoyar? Hepimiz bildiðimiz oyunu güzelce tezgahlýyoruz. Kir-pas içinde, uzak, telaþlý, sýradan ayný sorgucularý tanýyýp içlerinden birine bir cinayet aþkýyla sevdalanýp uykularýmýzdan kaçýyoruz.
     Var olup acý çekmektense, var olup mutlu olmayý öðretecek ideolojileri çürüyen bedenlerimizi öpecek sevgililer, yaramýzý soðutan içkiler, hepsi bizim düþümüzde akýþkan bir yalnýzlýkla duruyor.
     Abdullah Abi’nin meyhanede söylediði þu sözü çok seviyorum:
     “Yalnýzlýk mezarda olur!”
     Öyleyse niye hala yalnýzým, yalnýzsýnýz, yalnýzlar?