Soðuk sokaklarda bir o yana bir bu yana yalpalaya yalpalaya yürüyordu. Aðlýyordu, gözyaþlarý sicim gibi akýyor ama hýçkýramýyordu.

Yüreðinin tam ortasýnda bir taþ oturuyordu. O günden beri ne bir sýcaklýk hissediyor, ne de etrafý görüyordu. Kaybetmek adýna ne
varsa birbiri ardýna öyle dolu yaþamýþtý ki...

Bazen kim olduðunu, nerede yaþadýðýný, neden sokakta olduðunu unutur; kendine geldiðinde yeni bir yerde, yeni bir þehirde gözünü açardý. Kimbilir kaç kez böyle gel-gitler yaþamýþtý.

Lanet ediyordu o güne. Oysa ne güzel baþlamýþtý. Bir gün öncesinden; bir gün sonrasýnýn daha da güzel olmasýný planlardý hep. Dünya küçücük aþklari büyüktü. Öyle büyüktü ki...

Hiç bir zaman tartýþmaya girmezlerdi. En büyük tartýþmalarý kimin daha çok sevdiði konusundaydý. Goncagül "Ben daha çok seviyorum.", Mustafa "Ben senin beni sevdiðinden daha çok seviyorum" diye tatlý tatlý söyleþirlerdi. Ah; giden geri gelmez, yapýlan geri alýnmazdi. Gözleri doldu. Goncagül'ün düþündü.

Bir gün öncesinde oldukça yoðun çalýþmýþlardý. Goncagül o hafta iþinde bir adým daha yükselmiþ, çok istediði departman müdürlüðü pozisyonuna gelmiþti.Üniversite yýllarýndan beri hayalini kurduðu günlere kavuþmuslardý.Ne günler geride kalmýþtý. Kimi zaman aylýk harçlýklarýyla ziyafet çekmiþler, boðazda balýk ekmek yemiþler kimi zamanda parasýz kalýp içtikleri sütlerin þiþesini satarak ekmek alýp yemiþlerdi. Tüm öðrencilik keyiflerini yaþamýþlar, ardýndan hayata doludizgin
atýlmýþlardý.

Goncagül stajýný yaptýðý firmada kalmýþtý. Çok hýrslýydý, hiç bir zaman yenilgiyi kabul etmezdi. Onun baþarýsý kýsa sürede farkedilmiþ ve firma, okul bittikten sonra birlikte çalýþmayý teklif etmiþti.


Goncagül kararlýlýkla firmada kalmýþ, ele aldýðý her iþi genç yaþýna raðmen büyük ustalýkla çözer hale gelmiþti. Bu özelliði onun hýzlý adýmlarla ilerlemesine, daha da baþarýlý olmasýný saðlamýþtý.

Mustafa, Goncagül kadar sanþlý olmasa da bazý planlar yaparak þu an ki pozisyonuna gelmiþti. Okul biter bitmez askerlik sorununu çözmüþ, askerden döner dönmez de birkaç görüþme yaptýktan sonra uygun gördüðü iþe baþlamýþtý.

Okuldaki gibi her an beraber olmasalar da aksamlarý, haftasonlarý hep onlarýndý.Gün içinde defalarca konuþur, özlemlerini giderirlerdi. Sevgileri imkansýz gözüyle bakýlan örnek sevdayý gösterirdi. O haftasonu; çok istedikleri doða yürüyüþüne çýkmýþlar enerji dolu iþe dönmüþlerdi.Bir de Goncagül'ün terfi etmesi sevinçlerine sevinç katmýþtý.

O gün, Goncagül iþ için Ankara' ya gitmesi gerektiðini söyleyince Mustafa çok üzülmüþtü. Çünkü, o gün onlarýn 10. yýllarý dolacaktý. Birbirlerini tanýdýklarý, okul hayatlarýndan iþ hayatlarýna taþýdýklarý dolu dolu 10 yýl bitecekti.

Karar verdikleri gibi o gece þarap alýp Mustafa'ya gidecekler bu geceyi kutlayacaklardý. Mustafa'da bu gecenin daha da güzel olmasi için ondan habersiz evde deðiþiklikler yapmýþ, gece için tüm hazýrlýklarý tamamlamýþtý.Ayrýca o gece beraberlikleri adýna daha da özel olacaktý. Daha önce çok konuþtuklarý halde hiç ummadýðý bir anda Goncagül'e evlenme teklif edecekti.Ama planlarý Ankara yüzünden suya düþmüþtü.


Goncagül'ü ikna etmeye çalýþtý. "Bu geceden sonra
git, haftaya git, deðiþtir" dedi. Fakat Goncagül
ýsrarla "Herþey hazýr, imkansiz gitmek zorundayým" diye diretiyordu.Mustafa ne söylese boþtu. Ýþ konusunda anlaþmýþlardý.Hiç bir þekilde söz söylemeye hakký yoktu. Goncagül her þartta gidecekti.

Mustafa Goncagül'ü hem yolcu etmek hem de onunla 10.yýllarýnýn anýsýna beraber olmak adýna iþyerinden izin aldý. Goncagül, Mustafa'ya "Neden böyle yaptýn" diye kýzýyor ama onun ona verdiði bu deðer içinde çok
mutlu oluyordu. Hem o da Mustafa'ya o gün için hazýrladýðý hediyeyi vermek istiyordu. Vakit azdý, telaþla evden çýkarken hediyeyi unutmuþtu. Oysa onun için çok güzel bir hediye hazýrlamýþtý. Ona sevgisini haykýran bir kaset ve beraberliklerini içeren anlardan görüntüler içeren bir cd hazýrlatmýþtý. Çok kýzdý kendine. Mustafa'ya bunu veremeyeceði için üzülmüþtü.


Bir rüzgar esti, geçti. Goncagül bir anda Mustafa' ya dönerek " Hayatým, bugün için gerçekten üzgünüm. Ayrýca hediyeni unuttuðum için de kendimi affetmeyeceðim." Mustafa omuzlarýný silkmis; "Hiç üzme kendini.Döndügünde alýrým, hem ben de hediyeni dönünce vermek
istiyorum" demiþti.

Goncagül çocuk gibi dudaklarýný bükmüþ; " Nasýl istersen" demiþti. Oysa deniz gözlerindeki ýþýklar ne kadar merak ettiðini, o an ona sahip olmak için neler yapacaðýný gösteriyordu. Ama hiç zorlamazdý, kýyamazdý.
"Sana kötülük yaparsam benim caným yanar" derdi. Goncagül, dünyalar tatlýsý Goncagül.

Sonra onu yolcu etmiþti. Arkasýndan el sallayarak, gülüþünde gülüþü son bularak.

Ýþe gitmeyecekti. Goncagül' ün o güzel sesini duyuncaya kadar onu düþünecek onu yaþayacaktý. Etrafýna bakýyordu, akþam için hazýrladýðý masaya. Ahþap masayý papatyalarla süslemiþti. Goncagül papatyalarý çok severdi. Bir tane de gelincik bulmuþ, onu da ortaya yerleþtirmiþti. Gelincik kýpkýrmýzý, nazlý nazlý sallanan, kýnalý gelinlere benzeyen çiçek.


Ýçindeki siyahlar sevdanýn gözleri, kýrmýzýlar sevdanýn dudaklarý. Ýnce bir gövde, sevgilinin nazlý yürüyüþü... Goncagül, adý gibi gonca zarifliðinde açtýkça , güldükçe güzelleþen sevgilisi.


"Neden gittin neden? Bu gece burada olmak vardý" diye söylendi Mustafa.

Dýþarýda ince bir yaðmur baþlamýþtý. Ýçinden trafik rezalet olacak diye düþündü. O anda televizyondan gelen yagýþ ve karlý hava haberi hiç onu
ilgilendirmemiþti. Evde üþümeye baþlayýnca Goncagül'le beraber aldýklarýný dün gibi anýmsadýðý battaniyeyi aradý. Ben burada donuyorum, Goncagül yolda nasýl acaba diye düþüncelere daldý yine...

Çok üþürdü Goncagül, küçücük elleri ýsýnmazdý hiç. Mustafa onu kýzdýrmak için " Elleri soðuk olanýn kalbi de soðuk olur" derdi. Goncagül, "O zaman sen benim ellerimi ýsýt, kalbimdeki sen de ýsýnsýn" der güler geçerdi.

Otobüste Goncagül kimbilir ne yapýyordu þimdi?

Yaðan yaðmur bir anda yerini kar yaðýþýna çevirdi. Etraf bembeyaz örtüyle kaplanýverdi. Hem de lapa lapa yaðan kar zaman zaman tipiye de dönüyordu. " Eyvah " dedi Mustafa. Bolu yolu berbat olacaktý. Hele o Gerede yokuþu yok muydu? Korkmaya basladý nedensiz. Birbiri ardýna kanallarý taramaya basladý. Yol ve hava hakkýnda bilgi arýyordu. Çalan telefon sesiyle irkildi.

- Mustafa, 10 dk. dinlenme molasý verdiler. Felaket kar var. Ýnan nasýl yatmak, yuvarlanmak istiyorum karlarda...

- Goncagül yapma hasta olursun. Hem üþürsün sen. Hasta olmaný hiç istemem biliyorsun.

- Tamam ya, sen ne yapýyorsun? Neden evdesin?

- Goncagül, sesini Ankara' da duymadan hiç bir þeye el sürmeyeceðimi biliyorsun.

- Off, Mustafa. Nasýl güzel karlar biliyor musun? Bu arada Nihal'e Ankara' ya gitmem gerektiðini söylemeyi unuttum. Bunu ona söyler misin? Ha bir de sana aldýðým hediyeyi yanlýþlýkla karýþtýrýp sakýn atmasýn.Oldukça garip görünümü var da.

- Tamam sevgilim,

- Ya gitmeliyim Mustafa,

- Goncagül, seni seviyorum. Bak bir sey söyleyeceðim. Goncagül benimle...

Telefon kapanmýþtý. Oysa ona telefonda söylemek istemiþti bir anda. Ne zaman hazýrlansa kelimeleri unutur , heyecandan eli ayaðýna dolaþmýþ bir halde kalakalýrdý. Söylemek istedi ama yarým kalmýþtý.

Evden zaten çýkmazdi ki. Goncagül'ün rahatlamýþ sesini duymadan uyuyamazdý. Beklemeye basladý. Saati çoktan ulaþmasý gerektiðini gösteriyordu. Ses-seda yoktu. Kar yaðýþýndan belki sehiriçi trafik kötüdür, belki taksi bulamamýþtýr diye düþündü. Zaten Goncagül otele ulaþýr ulaþmaz onu arardý.

Geçen saatler Mustafa'ya kötü düþünceler dýþýnda hiç bir sey getirmiyordu. Nihal'i aradý. Uzun uzun çalan telefon aðlayan bir sesle açýldý.

- Alo, Mustafa...

- Nihal naber,

- Mustafa, Goncagül...

- Onu haber vermek için aradým. Acilen Ankara'ya gitmesi gerekti. Sana ulaþamamýþ.

Nihal Mustafa'nýn kazadan haberinin olmadýðýný o anda anladý. Oysa, tüm televizyonlar bu kötü kazayý altyazý olarak geçiyor, canlý baðlantý kurmaya çalýþýyorlardý.


- Mustafa gitmelisin. Þey......

- Nereye gitmeliyim, ne oldu? Susma, ne var ne oldu?

- Bir kaza; kötü bir kaza

Mustafa' nin kulaklarýnda Nihal 'in sesi çýnladý, çýnladý. Büyüdü büyüdü; bir çýð düþümü gibi kulaklarýnda gümbürtüler, yüreðinde bir volkan patlattý. Sessizlik, nefessizlik... Goncagül, yok yok olamazdý bu bir kötü þaka olmalýydý.


Goncagül, kaza anýnda yaþamýný yitirmiþti. Sorumsuzca, saygýsýzca, insan hayatýnýn deðerini hiçe sayan sarhoþ bir sürücünün bulunduklarý otobüse çarpmasýyla yitirilen 21 yaþam. Hayalleri yarým kalan, özgürlükleri yok olan, suçsuz 21 insan. Geride gözüyaþlý, ümitsiz, yarým yaþamlar.


Mustafa yitirdiði yaþamýn ardýndan bir bir sahip olduðu deðerleri kaybetti. Artýk onun anlam bulduðu tek yer hayalleriydi. Tüm beyazlar ona papatyalara dökülen kar tanelerini hatýrlatýyor, gelincikler sadece Goncagül'ün karda býraktýðý kýrmýzý kan lekelerini yaþatýyordu. Artýk kim olduðu, ne olduðu, niçin yaþadýðý hiç önemli deðildi.

Sadece yarýnsýz zamanlarda Goncagül vardý. Yarým kalan hayat bundan sonra yarýnsýz kalsýn ne olurdu?

10/11/2000 Yeþim Þahin