Efsuna bürünmüþ ve her seferinde biraz daha büyüleyen gözlerinde baþladý bu arbede zamanlar. Yaþam dediðimiz o akýl almaz serüvenin terazisinde oturuyoruz þimdi. Bir yanýmýz ayaza vurmuþ daðlar kadar maðrur, bir yanýmýz beynimizdeki kaçak, daima gel diyen avuç içleri. Þimdi bir nokta mý ya da virgül müyüz sevda cümleleri içinde bilemiyorum.

Ama biliyorum ki, gözlerimizi yýldýzlara iðneleyip hayata bir battaniyenin sýcaklýðýndan bakan iki sevgili deðiliz artýk. Kýrk yamalý bir sevdanýn kuþkusuyla, gözyaþlarýmýzý topluyoruz mabet dediðimiz evin, o soðuk eþiðinden. Yüzümdeki gülücükleri zorluyorum her adýmda daha çok ve baþý bozulmuþ bir yalnýzlýðý sürüklüyorum ardýmdan, nereye gitsem. Þimdi tozunu dumanýna katmýþ bir þehrin gölgesinde ne kadar çoðullaþabiliriz ki daha fazla? Bir tarafýmýz o en güzel anýlar için yanarken, öbür yanýmýza soðuk vurmaz mý bu vidalarý gevþemiþ hayat penceremizden? Biz ki, yýllara takýlmýþ mevsimlerden, sevgiye atýlmýþ tövbelerden kaçardýk hep. Biz ki, biz olmayý seçtiðimiz bir Ocak ayýnýn 11’ne nazar boncuklarý takardýk seninle. Ve sen hiç korkmazdýn el kadar bir kalbe bencilce yerleþmekten. Yabancý bir bedende böyle hüküm sürmek ne kadar hakkýndýr hiç düþünmezdin. Bense aþka gebe bir anne gibi sevgiler doðurmayý beklerdim sana. Süt kokan ikiz gülücükler býrakýrdým avuçlarýna. Çatýk kaþlarýnda meydan dayaklarý yiyen bir kadýn olmasaydým, o zaman düþmezdi bedenimden yalnýzlýklarým…

Yabani bedendeki evcil duygularým, hayatýnda fütursuzca yaþattýðýn acýlara yenilmek istemedi. Ýsteseydi vazgeçerdi senli bir gelecekten ve isteseydi düþürdüðü her yalnýzlýða ‘seni sevdiðini’ eklemezdi! Bu kez terazimizi ben bozuyorum ve gidiyorum! Her þeye raðmen seni çok seviyorum!