Beni þiirlerimle sevmiþtin.
En güzel þiirin sen olduðunu bilmeden.
Kalýn bir defter verdin bana. Sana yazdýðým þiirleri o deftere geçmemi istedin. Sonrada sýmsýký tembihledin.
-Ben gelinceye kadar bu defteri doldurmalýsýn.
Derin sevgimden, çekilmez özlemimden kalemime sýzdýðý kadar yazdým.
Geleceðinden üç gün önce dolmuþtu, defter.
Kolay bulacaðýn bir yere býrakmýþtým. Buldun mu? Hala saklýyor musun?
Senin gelmenden bir gün önce ayrýlmýþtým ben de.
Ben gittim. Sen geldin...
O þiir defterimizin bir örneði de bende, sevda çiçeðim.
Sevdamýzýn romaný yazýlý o defterde. Birlikte yaþadýklarýmýz. Ayrýldýktan sonra çektiðim özlemler. Hepsi de o þiirlerin içinde.
O defterde senin adýn Leyla, benimki Mecnun.
Böyle olduðu için baðýþla. Biliyorum, binlerce Leyla senin saçlarýnýn bir teli bile deðil. Öyle icabetti iþte...
Baþka okuyanlar bilmesinler diye.
Seni ne kadar çok sevdiðimi bilmesinler.
Kaç yýl geçti aradan?
Gönlümü hedef seçen hüzün ordularýnýn her toplu saldýrýsýnda sýðýndým o deftere.
Her gün batýmýnda, gecelerin sensizliðinde, seher vaktinde, öðle sýcaðýnda o defteri okuyor, sana yeni þiirler yazýyorum.
Defterler çoðaldý.
Ansiklopedi ciltleri gibi üst üste yýðýldý þimdi.
Senden sonrakinin hepsi özlem dolu. Sevda yapraklarýna özlem nakýþlarý iþlenmiþ o defterler...
Satýrlarýnda seni andýðým, sayfalarýnda seni aradýðým defterler.
Herkese soruyorum. Yerini bilenler de bana söylemiyorlar.
Sorsam sen söyler misin?
Yerini bildirir misin, bana?
Söyle.
Neredesin sen?

Mehmet Nacar
(Neredesin Sen'den)