“BÝR EBEM VARDI : BIRAKTI GÝTTÝ O DA”

     Sevgili kardeþim Nedim,

     Doðanýn fýþkýrdýðý, her tarafýn yemyeþile kestiði, bin türlü börtü böceðin bir garip telaþýn içinde olduðu þu mayýs ayýnýn 5. günü (05.05.1980) sabahýn alacakaranlýðýnda yataðýndan kalkmýþ, göðsünü sabah yeline vererek sabah namazýnýn abdestini almýþ ebem.
     Namazýný kýldýktan sonra, ineðini saðýp sýðýra salmýþ. Eve çýkýp derlemiþ, toplamýþ etrafý.Evi süpürmüþ. Yataklarý filan düzeltmiþ. Odalarý düzenlemiþ. Sonra da, “Varayým Dudu Ebe’nin gelininin yanýna gideyim” demiþ, kendi kendine. Kalkmýþ sizin eve gelmiþ. Kah yatmýþ uyumuþ. Kah kalkmýþ konuþmuþ. Dereden tepeden. Köyden þehirden. Oðullardan kýzlardan.
     Öðle namazýný kýlmak için dönmüþ evine gelmiþ. Namazýný kýlmýþ çýkmýþ evden. Þöyle bir dolaþývermiþ köyü baþtan aþaðý. Gülerken gözleri ýþýldýyormuþ. Ay gibiymiþ yüzü. “Amanýýýn, bu Havva Ebe gençleþmiþ uþaak !” diyorlarmýþ, görenler. Herkesle konuþuyormuþ. Herkesle þakalaþýyormuþ. Küçücük çocuklarý kucaðýna alýp alýp sevi seviveriyormuþ. Herbiryana gülücükler daðýtýveriyormuþ.
     Öylecene gezmiþ tozmuþ köyü, bir baþtan bir baþa, ikindi ezanýna kadar. “Ýkindi namazýný kýlayým da, sýðýr gelmeden aþ piþireyim” diyerek eve gelmiþ. Yemeðin malzemelerini hazýrlamýþ. Sobayý filan galalamýþ. Bir garip sevinç varmýþ içinde, bir garip mutluluk; nedenini anlayamadýðý. Kuþ gibiymiþ hani...
     O sýrada gelmiþ, oturmuþ amansýz bir sýzý, sol tarafýna, göðsünün, kalbinin, omzunun üzerine. Kapýya dar atmýþ kendini. Yerlerde sürünmüþ. O mutluluðundan, o ay yüzünden, o gücündan eser kalmamýþ. Aðlayacak gibi olmuþ. Yoldan geçen birisiyle anneni çaðýrtmýþ zor þer...
“Neyin var Havva Ebe” diyerek koþmuþ gelmiþ annen. “Bu sefer baþkayým geliiin, bu seferki götürücüüüü” diye inlemiþ, ebem. Belli belirsiz duyuluyormuþ sesi. Beti-benzi sapsarýymýþ. Büzülmüþ, küçücükmüþ, çocuk gibiymiþ, yapayalnýzmýþ...
Halamý istemiþ. “Lütfiye’yi çaðýrýver” demiþ. Annen bir koþu gidip halamý almýþ gelmiþ. Ýkisi birlik olup karyolaya taþýmýþlar. Yataða yatýrmýþlar. Tuðlalarý ýsýtýp ýsýtýp sol göðsünün üzerine koymuþlar. Aðrýyý azýcýk da olsa dindirmiþler. Fakat,anlamýþlar ebemin öleceðini.Çok üzgünmüþler.Aðlamaklý olmuþlar. O’nu bu halde daha fazla görmeye dayanamýyorlarmýþ. “Sýðýr geldi. Ýnekleri, eþekleri ahýra koyup gelelim” diyerek oradan ayrýlmak zorunda kalmýþlar.
     Onlar çýkarken, dedem girmiþ içeri. Ebemi öyle yatar görünce “ne o ebe, ne oldun yine” demiþ. “Bu seferki hastalýk baþka, dedeeee” demiþ ebem. Çay içmek istemiþ caný ebemin. Dedem de hemen küçük tüpü yakýp, üzerine çay suyunu sürmüþ. Ebem de yataðýn üzerine oturmuþ, yorganý bacaklarýna çekmiþ, sýrtýný da duvara vermiþ, bekliyormuþ çayý, derin derin nefes alýyormuþ, bakýyormuþ karþý duvara öyle, boþ boþ, anlamsýz...
     Biraz sonra çay olup, piþmiþ. Dedem dönüp, çayý doldurmuþ bardaða. Þekerini koyup, karýþtýrmýþ. “Buyur ebe, al iç çayýný” demiþ. Dönüp çay bardaðýný vermek istemiþ. Yok. Ebe yok. Gitmiþ. Kaykýlývermiþ þöyle sol’a doðru. Yataktan aþaðý sarkmýþ gitmiþ belden yukarýsý. “Ebeeeee, ebeeeee” demiþ dedem. Çaðýrmýþ, ünlemiþ. Yok. Ne bir ses, ne bir nefes. Uçmuþ. Kaldýrýp, yeniden oturtmuþ aziz ölüyü. Sonra Kelime-i Þahadet getirmiþ. Kur’an okumuþ dedem. Ebem üç defa aðzýný aþmýþ. Bir kez de gözlerini açmýþ. Öylecene bakývermiþ dedemin yüzüne boþ, sönük. Sonra yavaþça yummuþ gözlerini, bir daha hiç açmamak üzere.
     Baðýra, çaðýra, aðlaya koþmuþ gitmiþ halama dedem. “Ne durursun anan öldüüü” diyerek.
Sonra, telefon etmiþ köylüler bizim eve. Beni okuldan aldý annemgil. Varýverdik köye. Canlýsýný onbeþ gün önce, ölüsünü o an gördüm ebemin. Anýlar donakaldý gözlerimin önünde, öylece. Siyah beyaz fotoðraflar gibi. Ne garipti þu yaþam.
     Halam aðlar, babam aðlar, anam aðlar, ben aðlarým. 85’lik koca aðlar. Ama, O geri gelmez ki...
     Bir ebem vardý, býraktý gitti o da…
Kardeþin Ömer
                                                   08.05.1980

NOT:Baþlýk, Çetin ALTAN’ýn bir yazýsýndan alýnmýþtýr.
Ö.Ö.