Hafta sonunun bana ve benim gibi ofis mahkûmlarýna saðladýðý “hiçbir yere varmayan geziler yapma” özgürlüðünü kullanarak, kendimi Ýstanbul sokaklarýna (hani þu þarkýcýnýn sevdiði kadýný alan sokaklar) vurduðum sýcak bir Pazar gününde, bu basit gezinin bana öðreteceklerinden habersizce yürürken rasladým ona…
Yanýndan alel acele geçerken þöyle dediðini duydum: “ÝELLA RIZASI ÝÇÝN DELÝKANLI! ÝELLA NE MURADIN VARSA VERSÝN…” Önce, ne duyduðumdan ve vereceðim cevaptan emin bir þekilde kadýnýn karþýsýnda durdum. Bu 1–2 saniyelik duruþun ardýndan, aklýma az önce duyduklarýmla ilgili bir soru takýldý. Yaklaþýk olarak þöyle bir soruydu: “ÝELLA NE LAN!”
Yaklaþýk dedim zira o anki zihinsel durumum, gözlemci yanýmý kullanmama bir süre engel oldu. Bu nedenle o an ile ilgili ayrýntýlar biraz silik… ÝELLA diye biþeyi daha önce duymadýðým için ne olduðunu, onu kullanan kiþiye sormam gerekir diye düþündüm…

—ÝELLA ne teyze? Benim bildiðim bu iþlerde aracýlýk yapanýn adý ALLAH týr. Yoksa Trakya tarafýndan falan mýsýn? Oranýn þivesine benziyor…

Kadýn bana önce tuhaf, tuhaf baktý. Ardýndan da dinleyen herkezin “tuhaf” bulacaðý bir þeyler anlatmaya baþladý.

— Hakkýnda pek az þey bilinen dilencilerin, hakkýnda hiçbiþey bilinmeyen inançlarýndaki, hakkýnda dilencilerden baþkasýnýn biþey bilmediði tanrýsýnýn adýdýr: ÝELLA! Dilencilerin tanrýsý.

Bizzat kendim garip hikâyeler yazdýðýmdan olacak, bu beklenmedik giriþ bölümü ilgimi çekti. Anlatmaya devam etmesi için ilgilendiðimi gösterecek bir soru sormaya karar verdim. Aklýma gelenlerden en uygunsuz olaný seçtim her zamanki gibi; “VALLA MI?”

“Viella Biella!” diye cevap verdi. Sonra devam etti:
— Bizim inancýmýz sizinkinden farklýdýr. Örneðin herþeyin baþladýðý þu “YASAK ELMA” olayý… Bize göre Cennet’te 3 kiþi (insan) vardý. Âdem, Havvâ ve Âvare… Âdem ve Havvâ genelde birlikte takýlýrdý. Âvare ise cennette yaþamanýn kolaylýðýna fazla alýþmýþtý. Yerinden bile kýmýldamaz, istediði herþeyi HURÝlere yaptýrýrdý. Bu aþýrý tembellik tanrýmýz ÝELLA’yý kýzdýrdý. Âvare’ye bir ders vermeye karar verdi. Bunun için ondan birkaç metre uzakta bir elma aðacý yarattý. Ayrýca bu tembel yaratýða hizmet eden HURÝleri de ücretli izine gönderdi.

—Ücret mi? Nasýl bir ücret?
diye sordum…

—Bir çeþit ruhsal enerji... NUR da denebilir. Her neyse… Aðaçtaki elmalar öyle güzeldi ki… Kokusuna, rengine, parlaklýðýna hiçbir varlýk dayanamazdý. Tanrýmýz ÝELLA, bu aðaç sayesinde Âvare’yi yerinden kalkmak zorunda býrakacaktý ve böylece Âvare, kendi iþini görmenin o kadar da kötü olmadýðýný anlayacaktý. Daha iyi bir insan olacaktý. Gerçi daha iyi olanlarýn gideceði bir baþka cennet yoktu ama sonuçta birilerine nasýl olmalarý gerektiðini söylemek eðlenceliydi. Bu sýrada, olaydan habersiz Âdem ve Havvâ, aðacý farkettiler ve elmadan yemek için oraya gittiler. Birkaç metre ilerdeki Âvare onlara seslendi: “HEEY! Bana da bi tane atsanýza!” Aslýnda ÝELLA buna engel olabilirdi. Adem ve Havva’yý uyarabilirdi. Ama o sýrada ücretli izine ayrlan Hurilerin, diðer hurilerle birlikte organize ettikleri bir eylem ile uðraþýyordu. Diðer huriler de ücretli izin istiyorlardý. Ama ÝELLA cennette 3 kiþi olduðu için ve Adem ile Havva kendi iþlerini kendileri hallettiklerinden, sadece Avare’ye hizmet edenlere bu hakký tanýdýðýný söylüyordu. Huriler ise bunun ilahi adaletsizlik olduðunu, özlük haklarý ve kazanýlmýþ haklardan bahsederek kanýtlamaya çalýþýyordu. Sonunda Huriler ve baþkanlarý ÞEYTAN isimli melek grev yapmaya karar verdiler. Gerekirse kýyamete kadar… Ayný esnada Havva, elmayý koparýp, Avare’ye atmýþtý bile… Avare, elmadan, CENNET-KÜTÜRDETEN diye tabir edilebilinecek þekilde ses çýkartan bir ýsýrýk aldý!
Tanrýmýz ÝELLA zaten Huri meselesinden dolayý kýzmýþtý. Oturduðu yerden kalkmaktan aciz bir zavallý yaratýk tarafýndan katakulliye getirilmeyi hazmedemedi. Adem’i, Havva’yý ve Avare’yi huzurundan kovdu. Gerçi bazý teologlar “Tanrý her yerde olduðu için pratik olarak birini huzurundan kovamaz!” dese de bu bizimkileri teselli edemezdi. Gerçekten eþekten düþmüþ gibiydiler. Daha doðrusu Cennetten düþmüþ..Adem ve Havva birbirlerine destek olup yeni yaþamlarýna alýþýrken, Avare eski yaþam tarzýný korudu. Ýþte biz dilenciler onun torunlarýyýz. Hepsi bu… Gördüðün gibi inançlarýmýz sizinkilerden farklý. O nedenle dilenirken, kendi tanrýmýzýn adýný çaktýrmadan kullanýrýz.: ÝELLA'nýn, dilencilerin ve diðer þeylerin tanrýsýnýn adýný…

Hikâye etkileyiciydi. Ama aklýma baþka bir soru daha gelmesine neden oldu:
—Peki, ama Âdem, Havva ile birlikteyse, Avare’nin soyu nasýl devam etti?
— Þöyle söyliyim: ÝELLA’hýn hikmeti, Avare’nin dilenmek konusundaki yeteneði ve Havva’nýn bonkörlüðünün bir karýþýmý…

Dinlediklerim beni þaþýrtmýþtý. Böylesine farklý bir inancýn, nasýl olup da varlýðýný belli etmeden varolabildiðine þaþýrmýþtým. Sadece son biþey söyleyip dilencinin yanýndan ayrýldým. Ne mi söyledim? Yaklaþýk olara þöyle biþey: “ÝELLA’HA EMANET OL!”