Az ilerde, taburesine tünemiþ ressam gözüme iliþiyor ilk olarak!.. Ressamý seviyorum. Niye mi? Bilmiyorum? Belki, duygularýmý fýrçasýnýn ucundan akýttýðý içindir. Belki de, an’ý yakalayabildiði içindir. Kim bilir, belki de, sevmek istediðim içindir!.. Beyaz saçlarý ve elinde þeffaflaþan kalemiyle tamamlýyor burasýný. Kalemi de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum!..

Burasýný özlüyorum. Çok sýk gelemiyorum. Ama, burasýný çok sýk hayal ediyorum. Hayal etmeyi de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum!..

Önümde uzanan deniz, bir sýrrý örtüyormuþ gibi kaplýyor burasýný. O sýrrý seviyorum!.. Yapraklarý konuþturan rüzgar ise büyük heyecanlar yaratýyor içimde. Elimdeki romanýn yapraklarýný da hýþýrdatýyor rüzgar. Rüzgarý da seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum!..

Ressam, beni fark etmiyor bile. Çizimlerine devam ediyor, kimsesizce!.. Sadece gökyüzündekiler deðil, suyun üstünde sallanan martýlar da tuvalin üzerine yansýma çabasýnda!.. Martýlarý seviyorum. Martýlara ek olarak iskeledeki güvercinler de süs oluyor burasýna. Güvercinleri de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Oturduðum bank nostaljinin son kýrýntýlarý olarak görüntüye katýlýyor. Nostaljik banký da seviyorum. Kýyýdaki balýkçýlar, bir yandan çaylarýný yudumluyorlar bir yandan da suyun içinde yiten oltalarýný tutuyorlar. Balýkçýlarý seviyorum. Sýr örtüsü denizin koynundan doldurduklarý sulara ev sahipliði yapan kýrmýzý kovalarý da yanlarýnda. Kýrmýzý kovalarý da seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Balýkçýlarýn önünden büyük sayýlmayacak büyüklükte, bir gemi geçiyor balýkçýlarý selamlayarak. Geminin düdüðü bir uðultuyu çaðrýþtýrýyor. Gemiyi seviyorum. Suda sallanan martýlar öterek uçuþuyor ve geminin terkisine düþüyorlar. Güvercinler hiç oralý deðil, hala yem arýyorlar. Onlarýn yem arama çabalarýný da seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Ressamýn önünden, el ele tutuþmuþ yaþlý bir çift geçiyor, yürümeye hasret adýmlarla. Yaþlý çiftleri seviyorum. Hemen onlarý aklýmda tutukluyorum. Yanýmda bir köpek duruyor. Bana bakýyor, bir þeyler isteyen gözlerle. Bana olan bakýþýný seviyorum onun, ama sadece bakýþlarýmda kalýyor sevgim, çaresizce. Benden istediði þeyi alamayýnca, kafasý eðik ve kýrgýn adýmlarla umut dolu yoluna devam ediyor. Ben hala onun bakýþlarýný seviyorum.

Az önce geçen geminin dalgalarýyla sallanan karþýdaki minik sandalda oturan iki adamý da tesadüfen görüyorum. Sandalda eski zamanlardan kalma bir radyo. Þarkýmý çalmýyor olsa da, nostalji sayýlabilecek türde olduðunu ritimlerinden yakaladýðým, çalan þarkýyý da seviyorum. Sarmaþýklarýn gölgesinde tavla oynayan iki adam, arada sýrada balýkçýlara takýlýyorlar. Hep beraber gülüyorlar. Onlarýn gülüþlerini seviyorum. Sandalýn bir adý da varmýþ. Onu da tesadüfen görüyorum, ‘Cesur.’ Bu adý da seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum!..

Az önce dalgalar yaratan gemi bir hayli ilerlemiþ. Ressam da çiziminin sonuna gelmeye baþlamýþ gibi gözüküyor!.. Þiþman bedeniyle, gözlüðünün üstünden bana doðru bakýyor. Belli ki gözlükler yakýn için. Oysa, uzaðý yakýn etmek için olmasýný isterdim. Ama olsun, onun gözlüðünü de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Romanýmýn arasýndan tarafýmca kurutulmuþ bir çiçeðin kýrýntýlarý düþüyor. Kuru ya da yaþ fark etmez, çiçekleri seviyorum. Balýkçýlarýn arkasýndan, annesiyle el ele tutuþmuþ küçük bir erkek çocuðu geçiyor. Serbest olan elinin serbestisine bir külah dondurma son vermiþ; Çikolatalý dondurma!.. Çikolatalý dondurmayý seviyorum. Çocuk, kafasýný balýkçýlarýn kovasýnýn içindekileri görmek istermiþçesine uzatmak istiyormuþ gibi davranýyor olsa da, elini tuttuðu annesinin refleksimsi karþý tavrý bunu engelliyor. Anneyi de seviyorum. Çünkü ben burasýný seviyorum!..

Ayaklarýmýn yanýnda bir kedi dolanýp duruyor. O da bana bakýyor, az önceki köpekle ayný niyetin arkasýndaki pencereden, sýðýnarak!... Ýstediðini bulamayacaðýna kýsa sürede kanaat getirmiþ olmalý ki, çabucak çekip gidiyor, küskünlüðün verdiði gururu da sýrtýna alarak. Çekip giden kediyi de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Güneþ, ne bunaltacak kadar sýcak, ne de yalancý kýþ güneþi kadar soðuk. Böyle güneþi seviyorum. Tipik bir ilkbahar havasý ve kiraz aðaçlarý yeþile dönmeye baþlýyor. Arkamda duran ve beni korumaya alan yeþil örtü, böcekleri ve çiçekleriyle, beni kan kýpýrdatan hayallere götürüyor. O hayalleri de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Önümden, adým ötesi hýza eriþmiþ adýmlarla genç bir çaycý geçiyor. Tepsisindeki çaylar etkilenmiyor, onun aceleciliðinden!.. Belli ki, aralarýnda uyum var. Uyumu seviyorum. Kaþýk sesleri duyulmaz oluyor, bardaklarla barýþmýþ olduklarýna yorumluyorum kaþýklarýn suskunluklarýný. Suskunluðu seviyorum. Az önceki çaycý çocuk, boþlarý alýyor dönüþ yolunda, balýkçýlardan. Çaycý çocuðu da seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum.

Ýçim, ýlýmanlýðýndan ýsýnmaya geçiyor hýzla. Baþýmý, farkýnda olmadan yanýmda duran yabancý bir erkeðin omzuna yaslamýþ olduðumu, fark edince, irkiliyorum birden!.. Görüyorum!.. Evet evet, görüyorum iþte!.. Yabancý sandýðým omzun sahibi olan erkek, sevgilimmiþ!.. Sevgilimi de seviyorum. Çünkü, ben burasýný seviyorum. Diyerek resim tamamlanýr ve dip not düþülür. “Burasýný Seviyorum.”

Aylin Çiftçi