Geçen gün bir arkadaþýmla oturmuþ sohbet ediyorduk. Söz döndü dolaþtý hayat boyunca yaþadýðýmýz ve daha yaþayabileceðimiz sýkýntýlara geldi. Tabii bu söyleþi, oldukça yaklaþtýrýyordu bizi birbirimize. Bu her zaman böyle olur, iki insan birlikte bir gülme anýný büyüttükçe ya da tam tersi bir sýkýntýyý sözledikçe aralarýndaki mesafe kýsalýr ve zamanla alýþkanlýða dönüþür biraraya geliþleri. Belki bir dostluk büyür usulca, kýpýrdatmadan tek bir kum tanesini bile.
Bir yerden sonra daha fazla acýmaz derler ya, belki de bundandýr. Acý, reddedilmediði sürece diner... Yavaþ yavaþ.. Acýný kabullenmelisin.. Ve tanýmalýsýn onu.. O senin anýný iþgal ederken bazen koca bir geceni hatta fütursuzca günlerini.. Sen, onu kabullenmelisin.. Aðýrlamalýsýn onu mukaddes bir misafir gibi, baþýna tac etmelisin acýný.. Acýn, senin olandýr ve o an için yaþayabileceðin en kötü þeydir... Bir duasý vardý annemin “Allah acýný unutturmasýn”... Zamanla daha iyi anlýyorum bilgeliðini... Bir acýyý ancak ondan daha güçlü bir acý unutturabilir.. Belki acý geçer, eskisi gibi hissetmezsin; acýnýn anýsý unutulmaz.. Anýmsadýðýn anda yeniden hissedersin.. Týpký Frodo’nun her Nazgul’da kýlýç yarasýnýn acýsýný yeniden hissetmesi gibi...
Ölümler yarattýðý acýyý, ölenin yokluðuna alýþtýrmakla hafifletir. Ama bazen küçük hatýra, anýmsanmak ister ve keder derin bir aðýrlýkla çöker içine... Ölüm, ayrýlýðýn diðer adýdýr.. Belki bu nedenle her ayrýlýk ölüm kederi doðurur insanda.. Tam yüreðin ortasýnda, kocaman bir cam müthiþ bir þiddetle patlar... Kanatýr...
Acý, hep aynýdýr... Acý duymayý yok sayamazsýn. Acý, týpký büyük sevinçler gibi her an sana kavuþmayý bekler... Çünkü acý, sevilmeyi bekler... Acýnýn tadýný çýkaracaksýn.. Acýný yaþamayý öðreneceksin... Acýný reddetmeyeceksin.. Acýnýn yolunu gözleyebileceksin.. hayat sana cömert davransýn isteyeceksin acýlarýnda... Ve acýný arkana alýp, onu hissetmeni engelleyecek þeylere karþý koruyacaksýn... Tüm ciðerlerini doldurduðun bir ilkbahar tazeliði gibi, derin derin soluyacaksýn acýný... “Acý duymak ruhun fiyakasýdýr”(1)... Unutmayacaðýn bir bilgi olacak bu... Acýn, kendine acýmadýðýn sürece anlam bulacak, amacýna ulaþacak...
Kabulleneceksin iþte... Ancak acýlarýný kabullenirsen hayatla barýþýk yaþayabilisin... Hayatla pazarlýk yapmayacaksýn... Sorumluluðun artacak kendine.. Çünkü sen, kendinle baþa çýkmayý öðrendikçe hayat güzelleþecek.. Hayat, sevinçleri için güzel deðildir... Bu güller ve dikenler gibidir.. Kabul edeceksin.. Acýný unutmak isteyeceksin bir zaman sonra, çünkü artýk hazýr olacaksýn daha büyük acýlara... Baþýna gelen en kötü þey aslýnda en iyi þey, bunu göreceksin. Ýyileþmesi acýnýn bundandýr. Tatlý bir aný gibi yad edeceksin eski acýlarýný.. Acýlarýna gülümseyebilmen ancak böyle mümkün olacaktýr... Ýyi bir habere dualanýyormuþsun gibi, sýký bir acýyý bekleyebilmelisin. Göðüsleyeceðin, sakýnacaðýn, esirgeyeceðin bir yeni acý.. Gözün yolda bekleyebileceksin. Hazýr olacaksýn her an. Ve geldiðinde, sevinçle kucaklayacaksýn.. Sana gelen, senin için gelen acýyý... Senin bilgeliðin burada baþlayacak... Ve baþka hiç bir þeye ihtiyaç duymadan, sadece kendinle birarada yaþamak korkutmayacak seni.. Yalnýzlýðýnda çoðalacaksýn...
Hayat, acýlarýný unutturmadýkça baþýný kuma gömenlerden olmayacaksýn.. Mücadelen mukaddes bir yola dönecek... Ve bir zaman sonra öðreceksin “öldürmeyen þeyin yaþattýðýný”(2)
Acý duymayý göze aldýkça sen, özgürlüðü tanýyacaksýn... Acý duymaktan korkmadýkça cesaretin artacak... Ve artýk hayat, iþte ancak o zaman hayat senin yaþam alanýn olacak özgürce gezindiðin...

1.Ýsmet ÖZEL
2.Nietszche