Unutmalarýn ardýnda izler vardýr, hiç kimseye söylemediðimiz ve en mahrem yerimizde: kalbimiz de gizlediðimiz.Ýnsan sorar kendine bir süre sonra ya da zaman öyle bir almýþtýr ki insanoðlunu pençesine zorla sordurur: “Neden,neden?” diye.
Unutmak kolay deðildir çoðu zaman; insanýn vatanýndan sürülmesi nasýlsa unutmakta öyledir iþte.Evlat acýsý gibi koyar insanýn kalbine, adeta deler geçer.Çok uzun süre kalýr orada ve o süre zarfýnýn sonunda sizden bir parça olur ve sizinle siz ölene dek hatta öldükten sonra da yaþar durur…
Seversiniz,
Ölümüne,
Sýnýrsýz,
Hiçbir þeyi görmez gözleriniz, körleþip saðýrlaþýrsýnýz.Sadece gözleriniz ve kulaklarýnýz hasar görmez bu iþten.Darma daðýn olur tüm organlarýnýz…
Ne demiþ þair:
“Aþký yaþayanda gör, gör ki bilesin neler çektiðini,
Aþký yaþayanda bil, bil ki göresin neler çektiðini…”
Hepsi birbirinin aynýsý aslýnda,tüm aþklar týpký büyük imparatorluklar gibi, baþlýyor, dallanýp budaklanýyor ve bir ormancý gelip bütün dallarýnýzý kesiyor, siz ise o ormancýnýn yaramadýðý gövdenizin derinlerinde bir yerlerinde sevdanýzý beslemeye devam ediyorsunuz,
Ama bu kez sevdanýz yalnýz deðil,muhakkak bir arkadaþý oluyor yanýnda:
“ACI…”
Sevilmez acýlar çoðu zaman.Ama fark ettirmeden olgunlaþtýrýr bizi,yani arkadaþlarýmýzdýr onlar bizim.
Bir düþünün bakalým acý çekmeden uyuduðunuz bir tek gece hatýrlayabilecek misiniz?
HAYIR,hatýrlayamazsýnýz!!!,
Madem acýlarla bu kadar haþýr neþiriz, onlarýn bizi sevmemesi mümkün deðil aslýnda, onlarýn yaþamasýna ve geliþip büyümesine yardým edenler bizleriz,onlarýn bizi en az seviyede yaralamasý için galiba bizimde, imkansýz olmasýna raðmen onlarý birazcýk sevmemiz gerek, iþte çözüm burada.
Geceleri kafanýzý kaldýrýp tavana bakarsýnýz, uzun uzun, saatlerce.Sonuç olarak yine ayný soruyu sorarsýnýz kendinize, hep aynýsýný: “Neden!!!”, ve baþladýðýnýz yerdesinizdir yeniden.Kýsýr döngüler sýkar canýnýzý bu defa, onlara takarsýnýz kafayý.
Ancak sizin çabanýzla içinizde yeniden filizlenebilecek yaþama hevesine can verme isteðini göremezsiniz,ama o oradadýr, bilirsiniz ama görmezsiniz.Ta ki aklýnýza yeni bir soru gelene dek: “Nereye kadar?”
O zaman çalýþmaya baþlar kafanýz ve düþünmeye devam edersiniz acaba oda beni düþünüyor mu demeye baþlarsýnýz ve filmin sonu yaklaþýr artýk.O zalim ormancýnýn kestiði dallarýnýz yeþermeye baþlamýþtýr yeniden.Umutlar birikir, koskoca bir umut denizi olur ve siz içinde yüzersiniz bir balýklama bir kurbaðalama, sonra dalarsýnýz suya ve taa suyun dibinde bir istiridye kabuðu bulursunuz açar ayýrýrsýnýz onu kendi parçasýndan, içindeki inci tanesini alýr kendi kabuðunuzun içine koymaya çalýþýrsýnýz, kýsacasý sevdalanýrsýnýz.Yaþarsýnýz yeniden, mutlusunuzdur artýk, hiç bitmeyecek bir rüya gibi gelir size.Onun kollarýnda bulursunuz kendinizi aniden, uçarsýnýz adeta melekler gibi…
Yaþayýp büyütürsünüz o aþký yeniden ve her bir parçayý yerine koymaya çalýþýrsýnýz itina ile, özveri ile. Elbetteki dönen devran deðildir sadece, yaþantýnýzda bu inci tanesi ile birlikte tamamen tersine, iyiye doðru döner.
Sorular canýnýzý sýktý biliyorum.Bir soru daha sorarsýnýz kendinize:
“ACABA.............?” demekten alamazsýnýz kendinizi, bir korku kaplar içinizi, korkarsýnýz evet, týpký bir çocuðun karanlýktan korktuðu gibi korkarsýnýz. Karanlýk bir yerdesinizdir o an. Hiç çýkamayacaðýnýzý sanýrsýnýz o dehlizden, sonra kapý açýlýr ve o inci tanesi kapýda belirir belirmez daðýlýr tüm karanlýklar ve rahatlarsýnýz.
Ardýndan keþfetmeye baþlarsýnýz: benliðinizi, duygularýnýzý, daha önceki yaþam tarzýnýzý, vücudunuzu, kýsacasý kendinizi. Bu burada bitmez, sanki kendinizi çok iyi çözmüþ gibi karýþtýrmaya baþlarsýnýz o küçük istiridye kabuðunun içinden çýkan minik ve narin inci tanesini, yorarsýnýz okyanusun hýrçýn sularý içinde birbirinizi, o kaçar sen kovalarsýn, býkarsýn!Ama istersiniz her þeyden çok onunla olmayý, daha önemlisi onun her þeyi olmayý.
Fýrtýnalar kopar sonra.O zalim ormancý çýkarmýþtýr ucu kanlý baltasýný sakladýðý yerden. Sizi ilk gördüðü yerde dallarýnýzý budamak için hazýr bekler. Onun orada olduðunu bilirsiniz. Ama bile bile üzerine doðru gidersiniz.
Sonunda yakalar sizi ve ecel saati gelmiþtir.Ölmezsiniz aslýnda, sadece dallarýnýz kesilmiþtir, baþka bir baharda yeþermek üzere terk edilmiþsinizdir.Olan tam anlamýyla budur.
Dediðim gibi: Unutmalarýn ardýnda izler vardýr, hiç kimseye söylemediðimiz ve en mahrem yerimizde: kalbimiz de gizlediðimiz.Ýnsan sorar kendine bir süre sonra ya da zaman öyle bir almýþtýr ki insanoðlunu pençesine zorla yeniden sordurur: “Neden,neden?” diye.