Yâr diye Ýstanbul’a aþýk olmuþsam eðer,
Hiç görmeden sevmiþsem, bu Ýstanbul’a deðer!
Bak! Çeyrek asýr oldu.. Hâlâ seni görmedim,
Yine de senin kadar baþka yâri sevmedim!
Bu nasýl tutkudur Yâ Rabb! Beni benden eder,
Güneþ ve ay utandý.. Halim mecnundan beter.
Hem yol olup hem yolcu, gidelim Ýstanbul’a
Çektiðim hasretleri sunayým Ýstanbul’a.
Vuslat kokan güller hep senin bahçende açtý
Þairler senin için birbiriyle yarýþtý.
Yâr sultaný Ýstanbul,
Þiire dökemedim..
Sensiz güneþ doðmazmýþ /
Ýstanbul, geç öðrendim!

Bir yanda Eyyüb Sultan bir yanda Fatih Sultan,
Ýstanbul, her haliyle vatan içinde vatan!
En sefil aþklar sende âbâd olup çýktýlar,
Yolu sana düþenler bir daha çýkmadýlar.
Þu minareler, hepsi “kadim elif”, ey insan!
Arþtan ferþe, ilahî bir sadâdýr uzanan.
Aþýklarýn kýblesi, þairlerin dilisin!
Ta ezelden, nihaî peygamber müjdelisin.
Yaðmur rahmetliðini
Su da azizliðini
Yitirir belki bir gün,
Ýþte o dem cihanda
Bir Ýstanbul görülür..

Sen ki, ay, yýldýz ve de güneþlerin meskeni,
Aþkýna düþmeyenler tarif edemez seni.
Boðazda simit keyfi yapar fakir çocuklar,
Kaçamak sevdalarýn þahididir martýlar.
Soylu Üsküdar’dan bir aðlama sesi gelir,
Ayasofya’ya tâcý yeniden giydirilir!
Topraðý altýn þehir elbette Ýstanbul’dur,
Surlarda hâlâ bir Ulubatlý Hasan durur!
Topkapý, Sultan Ahmet,
Sonra Süleymaniye
Ve daha niceleri
Aþk kokan Ýstanbul’dur.

Kalbi elinde þehir! Hâlâ sancý çekersin,
Hasret ýzdýrabý mý?
Fatih’in özlemi mi?
Yoksa Ayasofya mý?
Nemli gözlerini sil, artýk kaldýr baþýný,
Yasýný biz tutalým, biz analým adýný.
Her minaren bir mýzrak, kubbelerin bir kalkan,
Yedi mihraptan Hakk’a ilk duandýr ulaþan.
Derunumu eþmeyin benim, Ýstanbul çýkar,
Hiç görmemiþ olsam da Ýstanbul’a aþkým var!
Gül kokulu Ýstanbul
Sende bir efsun saklý
Sen, Osmanlý köprüsü,
Mehdinin son türküsü,
Ýstanbul’u görmeden /
Sevdim, daha ölmedim!

Zafer ÞIK
11-12 Nisan 2005
MERSÝN 19:39