Seni bilinmezlere uðurladým... Ýçinde eski bir aþktan kalan acýlarýnla yüzleþmeli, kendini bulmalýydýn. Belki o zaman tüm yüreðinle beyninle, kendin olarak gelirdin bana... Oysa geri dönmeyi, kavuþmayý hiç vaadetmeyen bir terk edendin sen... Bir umut iþte!
“Gitme” demedim sana... Hakkým yoktu bunu istemeye... Daldan düþen yaprak oldum, dað baþýndaki kar oldum, yaralý bir kuþ oldum, yol kenarýndaki taþ oldum... Sustum... “Gitme demedim, diyemedim... Sustum, kimseye bahsetmedim senden... Yitik hayallerimden, kanayan yüreðimden kimsenin haberi olmadý. Ama yüzümdeki, gözlerimdeki hüzün her zaman ele verdi beni... O hüznü gizleyemedim. Dudaklarým deðil ama gözlerim herkese anlatýyordu çektiðim acýyý... Sen gittikten sonra gülüþlerim azaldý, hani her gülümsediðimde elini yanaðýmda gezdirip “Bu gülüþün tutsaðýyým” dediðin gülüþlerim... Senle beraber onlarda terk etti beni. O gülümseme ertelendi çok sevdiðin yüzümden... Bir gün tekrar yerleþir suratýma o mutlu gülümseyiþler bilinmez. Þimdi bir hayal oldu gülümseler yüzümde... Ben sende bir hayale dönüþtüm, dokunuþlarýn tenimde hayal oldu...
Aþka dair yaptýðým her tanýmda sen varsýnda, bunu bilmezsin... Senden sonra her kadehi yokluðuna kaldýrdým, her gece yokluðuna aðladým, aramayacaðýný bile bile saatlerce telefon baþýnda oturdum, resimlerine anlattým hüznümü, aþkýmý ,özlemimi... Telefon çaldýðýnda ona uzana elim umut oldu, duyduðum ses çaresizlik... Senden sonra güvenemedim kimselere, yüreðimi açamadým bir türlü. Unutmuþum, anahtarý sende kalmýþ! Her gecenin bir sabahý vardý da, senden sonra hiç sabah olmadý bana...
Bir mevsimlik demiþtik, bir ömürlük olup sonsuza taþýndý aþk...
Yokluðuna karýþýp, yok oluyorum. Yüreðimdeki yangýný görmüyorsun. Belki de hissediyorsun. Kim bilir belki de ayný yangýn senin yüreðinde de hüküm sürüyor. Kim bilir? Kim bilir? Ben bilmem, bilemem...
Ben sana kendimi adamadým mý sevgili! Yüreðimi sevdamý adamadým mý? Niye bu aldatýþ? Benden neler götürdüðünü, nasýl eksilttiðini þu boynu bükük kelimeler anlatabilir mi? Seni bilinmezlere uðurlarken yüreðimin nasýl eriyip, acýdýðýný kim bilebilir? Anlatmadým ki hiç... Sustum, hep sustum... Sende kalan parçalarýmý geri versen de bütünleyemem artýk kendimi... Dedim ya yokluðunda yok oldum... Umudun yitip gittiði çizgideyim þimdi... Karanlýk bir zamandayým. Kalbimi bin parçaya bölen o þarkýdaki gibi aþk laftan anlamýyormuþ meðer... Kendinden yola çýkmalar iþe yaramýyormuþ, hiçbir yere varamýyormuþ insan...
Seçtiðin yaþam ve seçtiðin insan mutluluk verdimi sana? En çok bunu merak ediyorum. Ben senden sonra yöneldiðim her insanda seni aradým. Nafile! Bulamadým. Ya sen? Onda beni arýyor musun? Ve bulamayýnca sende benim gibi uçurumlarda yapayalnýz kalýyor musun?
Senden sonra bana kalan, uçurumlardaki yalnýzlýðýmda hayaline sýðýnmak... SENDEN SONRASI YALNIZLIK.....