Ýhtilal büyütmeye hazýr bir gecenin
Sabahýnda çözülmüþ kirpiklerim.
Hüzün kokan bir güldü annem
Taþýdýðý yükü Eylül'e teslim etmesi bu yüzdendi.
Ayaklarýna koyduðu yastýkta sallayarak uyuturdu.
Elleriyle baþýmý okþamasý,
Bir güvercinin kanatlarýyla yavrusunu örtüp
Uyutmasý gibiydi.

Oyuncaklarýmýn kalem olduðunu anladýðým zaman
Çocuk olduðumu anlamýþtým.
Ve ne zaman ki kýrdýlar kalemimi,
Ýþte o zaman büyüdüðüme karar verdim.
Kalemimi kýrmýþlardý oysa,
Çocukluk oyuncaðýmý kýrmýþlardý.
Derken, aþký öðretmeye çalýþýyordu birileri.
Yarý hüzün,
Yarý sevinç çýðlýðý atmayý öðretiyordu,
Böyle olmalý diyordu!
Giderken,
Öðrettiði aþký,
Unutturmayý öðretmeden gidiyordu.
Nikotine alýþtýrdýlar sonra,
Ben yürüdükçe, uzayýp giden
Gece lambalarýnýn aydýnlýðýnda
Havaya kalkardý tütün dumanlarý...

Yoruldukça mýsralar dökülürdü düþlerimden.
Ve ben geceye döner aðlardým,
Hüzün aðlatan kalemimden!..
Sonra þairliðimi haber veriyordu kanayan yanlarým...
Kanayan yanlarým,
Ýçimde koþan küheylanlarý dizginliyordu.
Güneþin batýþýný düþlerdim
Üniversitenin kalabalýk yollarýnda...
Çayýmýn deminin koyu olmasý bundandý belki.

Ýstanbul'u neden çok sevdiðimi
Anlayamadým bir türlü,
O da anlayamadý.
Aþký öðretenler çekip giderken,
'Bu böyle olmalý' diyordu.
Öðrendiðimi unutmadýðýmý,
Dünyanýn bütün annelerini sevdiðim
Ve ülkemin bütün kýzlarýna ayrý ayrý
Aþýk olduðum gün hatýrladým!

Yine bir gece vakti
Kalabalýklar ortasýnda býrakýp bedenini,
Yalnýz bir odaya götürdü ruhunu dedem.
Miras olarak bana
Hayatýn acýlarýný býraktý ardýndan...
Ve ben,
Ben kalemimin kýrýldýðý gün kýrdým acýlarý,
Orada,
Kýrýk dökük hala!..