Üþüyorum:hüzün þarkýlarý söyleyen bir Sonbaharýn zemheriye dönüþmesinin verdiði, fani bir üþüme hissi deðil bu sevdiðim ve ellerim buz kesmiþ olmasýna raðmen, ýssýz bir gecede yokluðuna mahkum bir ruhla seni yazarak unutuyorum üþümüþlüðümü...
Yoruldum artýk biliyor musun? Tek taraflý bir hayatý omuzlamaktan, hayatýn yükü altýnda ezilmekten; birilerini arayýp sormaktan, anlatamayýp dinlemekten, sevmekten, seni beklemekten, her yeni güne belkilerle baþlamaktan, sadece hýçkýrýklarýmý kendim duymalarýmdan yoruldum ve sefaletin zincirleriyle hapsedilmiþ bir aþkýn yalnýzlýðýnda tükendim. Sabret diye diye erittim sabýr taþlarýný, bir an ümitsizliðe düþsem hayalin çýktý karþýma, gözlerine baktým ve kendimi yerli yerinde bulunca güzel gözlerinde, güç aldým acýlarýn binlerce çeþidine karþý ama sabredecek gücüm kalmadý, hayalinin gözlerinde duramadým sevgili.
Oysaki nasýlda ihtiyacým var sana, bilemezsin. Sarýlsan bana bir annenin evladýna gösterdiði o kutsal þefkatle, baþýmý göðsüne yaslasam ve yiten ümitlerimin ayak seslerini duysam kalbinin atýþýnda, içine düþtüðüm çaresizlikle birlikte sana sýmsýký sarýlýrken, sýcaklýðýný hissedip boðazýma düðümlenen ve içimde yankýlanan hýçkýrýklarýmý özgür býrakýp aðlasam. Sen saçlarýmý okþasan bir babanýn nasýrlý elleriyle oðlunun saçlarýný okþadýðý gibi ve ben içimdeki zehiri nehir misali akýtsam ne güzel olurdu sevgili. Ama yoksun iþte ve ben bunlarýn hepsi bir hayalden öteye gidemiyor, ne acý deðil mi? Dostlarým, bugüne dek hayatýma giren tüm sevenlerim, deðer verdikçe canýmý alan sevdiklerimin yokluðu kadar gerçek yokluðun...
O kadar yalan ki insanlarýn gülümsemeleri, o kadar menfaatperest olmuþ ki yeryüzünde herhangi bir aný paylaþtýklarým, artýk alýnacak bir caným, bir parçam kalmadýðý için bir anda yok oluverdiler. Bir fotoðraf geldi gözlerimin önüme þimdi, kimdi hatýrlamýyorum o fotoðrafý çeken, hatýrladýðým tek þey var ardýnda akbabanýn olduðundan habersiz bir Afrikalý çocuðun çaresizliði ve resmi çeken kiþi intihar etmiþti sanýrým o aný o karede ölümsüzleþtirdikten sonra... Çünkü o çocuk ruhunu akbabaya teslim etmiþti. Çaresizliðim o Afrikalý çocuðun ki gibi ve azabým o fotoðrafçýnýnkiyle ayný derecede acý verici, sevdiðimi sunduðum kim varsa sevgili, hepsi birer birer o akbaba gibi olup çýktý. Ama ben þimdiye kadar savaþtým hayalinin sayesinde, bir yerlerde var olduðun ümidiyle yaþadým, seni delice sevdim ve yokluðunda bile seni içimde yaþattým her nefes alýþýmda... Ta ki, bu yazýyý kaleme aldýðým þu ana kadar dayanabildim, bu saate kadar sen gelmedin, ruhumu akbabalara teslim ediyorum, gelsen de kurtaramazsýn artýk...
Herkes bayram sevinci yaþýyordu sevdiðim. Kim bilir sende yaþadýn belki, kutlu olsun geçmiþ bayramýn ve gelecek olan bayramlarýn ve ben bu bayram sabahý yine sessizce aðladým. Her bayramda olduðu gibi.... Kimsesizdim, çalmadým kimselerin kapýlarýný, kimsesizliðim kapýmý çaldý, kapattým kendimi hücreme, gecenin karanlýðýna gizlenip çýktým dýþarý gece saklar beni diyerek, kimsesizliðimle bayramlaþtým, yalnýzlýðýmýn elini öptüm, sefaletimi bir tabakta sundum þeker tadýnda firari ruhuma...
Ýçini karattým deðil mi? Affet beni sevgili, inan ki bunun tek sebebi; kimsesizliðimden, kalabalýklarda bile yalnýzlaþmamdan, sefaletimin bana sunduðu çaresizlikten ve bir sen kaldýn bu çaresizliðin ortasýnda tek dayanaðým, içimi dökebileceðim, yazarak yaþadýðým bir sen varsýn, sadece sen anlarsýn beni, dilinde zehir zemberek kelimeleri cansýz kaðýtlarýn bedenine aktarýrken sýcaklýðýný hissettiren ve seni bana getiren kalemimden baþka tek sen varsýn beni anlayabilen, beni terk etmeyen bir sen kaldýn. Affet!
Sonuçta bende insaným, sana toz pembe bir dünya vermek, seninle toz pembe düþler kurmak isterdim. Gerçekliðinle el ele verebilseydim, iyi bir Ferhat olurdum ya da aþk ile yanmalarýn ötesine geçmiþ bir Mecnun olurdum uðrunda, þüphen olmasýn. Seninle gezmek isterdim, sen ne istersen alabilmek, gözlerine bakarak geceleri þiirlendirmek isterdim; bir yuvamýzýn olmasýný, çocuklarýmýzýn þen kahkahalarýyla þenlenmek, sen olunca yanýmda üzülmelerin bile bir anlamý olurdu eminim. En çok neyi isterdim biliyor musun sevgili? Seni yazmak yerine yaþamak olsaydý kaderimde, ölüm kederlendirmezdi beni, doya doya yaþardým seni ve o an ölümsüzleþirdim.
Kaç zamandýr yokum kendimde, kaç zamandýr yoksun. Ne ben alýþabildim sensizliðe, ne tütün kokusu sinmiþ odam alýþabildi hayalinsizliðe... Ýnan çok gücüme gidiyor; öykülerimde can bulan kadýnlarýn senin yerine beni sahiplenmesi ve kimsesiz sokaklarda attýðým her adýmla sen uzaklaþýyorsun sanki, bunu düþündükçe, sensiz kalmak gücüme gidiyor sevgili. Gözlerimi açmak bile istemiyorum, sensiz bir güne baþlayacaðýmý biliyorum ve onulmaz yaralar açýyor ruhumda, gözlerimi açmýyorum bende, tüm dünya beni uykuda biliyor, oysa uykuyu unutalý çok oldu.
Hayalinde can bulan gülüþünü özledim. Kendimde unuttuðum ne varsa bulduðum hayalini özledim. Seni çok özledim, özlemlerim iþgal edince yüreðimi, delice bir istekle, Neroncavari bir arzuyla bu þehri yakmak istedim, vazgeçtim daha sonra; eðer ateþe mahkum olursa bu þehir bende yanarým, bilmekteyim yanmalarýn acýsýný ama senin bu acýyý bilmeni istemiyorum sevgili. Sen yanmalarý bilme, sensizliðimde yanmalarýmý bilmediðin gibi... Bilme!
Nasýl da huzursuzum. Evimin çatýsýna tüneyen bu baykuþ, Azrail’in habercisi gibi, ölümün yaklaþtýðýný haber veriyor sanki, annem hastalandý yine, ayaðý tutmaz oldu. Ben çaresizim, sefilim ve sefaletime bir aþkla seni dahil etmekten, sonrasýnda kaybetmekten korkuyorum. Daha bin bir çeþit dert baþýmda, görsen tanýyamazsýn beni, genç yaþta karlar yaðdý saçlarýma... Sýkýntýlarda sevinçlerin olduðu gibi biz insanlar için. Geçecek elbet bu günler, seni kocaman bir gülümsemeyle karþýlayacaðým bir gün sevgili. Bekliyorum seni, unutma beklemelerimi. Seni seviyorum.