KORKAK

Geceye masalýný okumuþ, uyuduðuna emin olduktan sonra da yorganýný üzerine kapatmýþ ve son olarak odanýn ýþýðýný söndürmüþtü. Ay ise makyaj tazelemek için yüzünü dönmüþtü. Artýk emin olabilirdi kafasýndan geçenleri kimsenin göremediðine ve duyamadýðýna. Odasýný kýzýllýða boðan þey yüreðindeki yangýndan mý geliyordu, yoksa sobanýn penceresinden mi... Çýtýrtýlara karýþan kor kömürün ateþinde piþen kavak dallarýnýn kokusu burnuna geldiðinde bir huzur duydu. Koltuðunda sereserpe oturduðu yerden doðrularak sobaya daha da yaklaþtý. Annesine yaklaþýrken yalnýzlýðýna meydan okuyucu bir sýcaklýða eþ deðerdi. Gecenin yüzüne vuran kýzýllýðý seyretti uzunca bir süre...
....
....

Komþularý Merve ve Fatma Teyzeleri, emekli öðretmen Hasan Hüseyin Amcasý perdelerini yeni güne aralýyorlardý; fakat O gözlerindeki perdeyi henüz aralamamýþtý. Þehirdeki kornalar uyanmýþlar, çoktan mesailerine baþlamýþlardý. Bir adam, arabasýnýn camlarýndaki buzu sabah kahvaltýsýndan artan çaydanlýðýn sýcak suyuyla çözüp iþine yetiþmek için ter döküyordu. Uyandýrýlmaktan her sabah en çok þikayet eden yine apartmanýn asansörüydü. Büyük bir iniltiyle derinlerden yüzeye çýkan balina gibi yaklaþtý ve daha da yaklaþtý. Bir an durdu. Asansörü uyandýran çoðunlukla karþý komþusu konservatuar hocasý Murat Bey olurdu. Gecenin geç saatlerine kadar apartmanda hiçbir þeyi uyutmazdý inleyen neyiyle. Rahatsýz edici bir sessizlik aralýðýndan sonra hafifçe çarpan kapýnýn sesiyle uyandý. Taze gözlerini gezdirdi odada. Karþýsýnda duran çiçek desenli kýlýfla kaplý yatakta düzeltilmiþ þekilde duran yorgan ve yastýk vardý yalnýzca. Üzerine çullanmýþ ve O’ nu býrakmak istemeyen soðuðu hissetti. Gözlerini kendine çevirdi. Geçen gece Ece’nin üzerine örttüðü battaniye kendi üzerinde örtülmüþ duruyordu. Gözlerini kapattýðýnda, yüzeye çýkan balina yine ayný iniltiyle derinlere: geldiði yere doðru iniyordu. Bir an balina aðzýný açtý. Aðzýnýn içinde Ece’yi aðlarken gördü. Gözlerini tekrar açtýðýnda üzerindeki yorganý atýp hýzla kapýya yöneldi.

Asansör hala kýrmýzý “M” iþaretiyle inmekteydi. Ayaklarýna bir çift terlik geçirip ikiþer üçer basamaklarý atlayarak apartmanýn kapýsýný beklemeye koyuldu. Bu arada gözüne çarpan kýrmýzý “M”nin ne anlamlara geldiðine kafasýný yordu. Nihayet apartmanýn kapýsýna ulaþtý ve baþýný yokuþtan aþaðý denize doðru çevirdi. Ece sýrtýndanki çantasý ve elinde küçük bavuluyla kaçarcasýna yürüyordu. Ece bir an ayaklara þýp þýp çarpan terlik seslerini ve asfalta düþen titreþimlerini hissetti. Adýmlarýný hýzlandýrmalýydý; korkusunu yakýndan takip etmeli, ayaklarýný kalp atýþlarý kadar serileþtirmeliydi. Bir defasýnda elindeki bavulla ve sýrtýndaki çantayla istasyondaki bir treni beklerkenki halini hatýrladý. Tren yaklaþtýkça raylardaki düzenli týkýrtýlar yavaþlýyordu. Birden sýrtýna bir el dokundu. Arkasýný döndü. Ýþte etrafý buharla kaplý tren gelmiþti. O kadar hýzlý nefes alýp veriyordu ki, bir ses dahi çýkartmaya cesareti yoktu. Ece deðersiz bir þey çalýp da yakalanan bir hýrsýzdan daha beceriksiz ve suçlu hissediyordu kendini... Biraz soluklandýktan sonra Ece’ye ve ona ait olmadýðýný düþündüðü göz yaþlarýna baktý.

- Neden bana bir þey demeden çekip gittin?
- Söylenecek her þeyi tükettik. Biz yaþanacak ne varsa daha yaþamadan öldürdük. Hem bugün gideceðimi sana söylemiþtim geçen gece. Lütfen daha da fazla zorlaþtýrma gerçeði.
- Ece! Beni terketmen için hiçbir sebep yok...
- Bari sokak ortasýnda baðýrma bana. Korkak bir çocuðu besleyip büyütmek için çabalamaktan býktým artýk. Çünkü o çocuk büyüme özürlü. Buna eminim.

Ece’nin ellerini tuttu ve son kez yapacaðý bir görevmiþcesine dikkatle öptü. Ýlk kez ellerini el falýna bakmak bahanesiyle tutmuþtu. Ellerin ilk buluþmasýndaki sýcaklýðý hissetmiyordu ama Ece’nin týrnaklarýndaki kýrmýzý oje ve sað elindeki yüzük tamamen aynýydý. Daha sonra eller birbirlerine sýrtlarýný döndüler týpký altýnda durduklarý apartmanýn çatýsýndaki televizyon antenleri gibi. Kimisi þehrin kalesine bakýyor, kimisi göðe yükselmiþ.

....
....

Yine kaybettiði için vurulmuþluðunu biraz da olsa hafifletmek istiyordu: her seferinde ilk kaybediþi olmadýðý için, acýsýnýn daha da azaldýðýný düþünerek yürüyordu. Sahile gelmiþti. Denizi yanýna alýp yürüyüþü, beynindeki antik kenti sular altýnda býrakýyordu. Bir midye dolmacýnýn yanýnda durdu. Kahvaltýsýný yapmadan güne midye dolmayla baþlama fikri onun baþkaldýrýsýný simgeleþtirmiþ oluyordu. Midyeler þehrin acýlarýný doldurmuþlardý içlerine. Üzerine satýcýnýn dertleri ve biraz baharat ... Acýmtýrak bir tat, limonla birlikte. Kokuçalarýna yeni örnekler kaydeden bir kedinin göz hapsinde yedi birkaç tane. O, þehrin ve satýcýnýn yüküne ortak oluyordu da, neden kimseler ve hiçbirþeyler kendi dertlerine ortak olmuyordu? Yürümekten iyisi yoktu. Denize sýrtýný döndü. Deniz ona sýrýttý ve “Korkak çocuk!” dedi. O da kalabalýk caddeye yöneldi. Kimsenin kendisini tanýmadýðý insanlarýn arasýnda dolaþýrken bir dükkanýn önünde durdu. Ýçeride kendi aralarýnda hiçbir iliþki bulunmayan birer milyonluk ürünlerin arasýnda bir þey görmüþtü çünkü. Nedensiz ve acýmasýz alýþveriþçi yýðýnlarýný aþarak daha da yakýndan baktý. Plastik bir el, parmaklarý zarif ve uzunca. Kýrmýzý ojeler ve yüzük... Elin içinde mýknatýsla duran bir de sabun. Hiç tereddüt etmeden “Bir poþete koyun þunu!” dedi. Tanýþma ve ayrýlýk günlerini birer simge ile ölümsüzlüþtürmenin gerekliliðine inanýrdý daima. Yinelemeci dünyasýný rakamlardan, gün ve ay isimlerden arýndýrmýþ oluyordu böylece. “ Ayýn bilmem kaçý ayrýldýk” demek son derece yavandý.

Büyük bir hevesle eve geldi. Eli banyosundaki lavabonun hemen yanýna yapýþtýrdý. Ece’yi duvarýn içine saklamýþtý. Ece O’na her ellerini yýkamak istediðinde sabun uzatacaktý. Bütün günü olanlara bir cevap aramakla geçirdi. Yaðan kar ile yavaþ yavaþ tek baþýnalýðý beyazla kaplanýyor ve kara yalnýzlýðý daha çok kendini belli ediyordu. Neden bir korkak olduðunu düþündü. Hava kararmasýna raðmen gece gelmemiþti. Yýldýzlar insan kalabalýðýndan sýkýlmýþ gitmiþlerdi. Sobasýna biraz daha kömür attý. Soba kömürleri hasretle baðrýna bastý. Ellerinin kirlenmesine aldýrýþ etmedi. Hemen kapkara ellerini yoðun bir istekle yýkamak için lavaboya yöneldi. Banyodaki terlikleri ayaðýna geçirdi ve ilk adýmýný atýyordu ki, ýslak yüzeyde ayaðý kaymaya baþladý. Yüzünü aynada görebiliyordu. Yukarý doðru kalkan kaþlarý, yarý açýk aðzý ile þaþkýn bakýþlarý keyfini kaçýrýyordu. Oysa ufacýk bir ayak kaymasýydý o kadar. Ne diye yüzü korkutuyordu ki kendini? Tutunacak bir þey ararken, Ece’nin elinin ona doðru uzandýðýný görüp bir rahatlama hissetti. Elini Ece’nin eline doðru uzatýrken aynadaki görüntüsü güneþin batýþý gibi aðýr aðýr aþaðýlara çekiliyordu. Uzanabildiði kadar uzandý. Ele dokundu fakat kavrayabilmesi için Ece’nin yardýmcý olmasý gerekiyordu. Ece: “Korkak çocuk!” diyerek kýmýldamadý yerinden. Oysa o an hayatýnda aþka ilk kez bu denli cesaretle elini uzatýyordu. Fakat çok geçti. Artýk el çok uzaktaydý. Kafasýný lavaboya çarptý ve yere seriliverdi.

Dünya giderek kýrmýzýlaþýyor ve ýslanýyordu. Artýk her þeyin kýrmýzý olduðu bir an “Ece?” diyebildi bir iniltiyle. Sonra bir zamanlar Ece’ye seslendiði gibi seslenmeyi denedi : “ Gece?”
(G)Ece yine de gelmedi...


                                         09/04/05
                KASTAMONU