Gökyüzünden birbiri ardýna atýlan bombalar, gecenin karanlýðýnda, çakmak çakmak þehrin siluetini ortaya çýkarýyor. Kameramanýn çamur birikintisi içinde görüntülediði eski, küçük bir ayakkabý teki. Kim bilir hangi isimsiz çocuðun ayaðýndan fark edilmeden düþmüþ ve o anki arbedeye tanýklýk ediyor. O çocuk.., þimdi nerede acaba? Yer altýndaki bir fare deliðinde mi yoksa anne ve babasýnýn kucaðýnda hastaneye mi taþýnýyor? Belki de bu çirkin savaþýn ilk kurbaný. Uzun uzun çalan acý siren sesleri ve sonra derin, kýsa bir sessizlik. Hemen ardýndan baþlayan cankurtaran sesleri, gecenin karanlýk örtüsünü yýrtar gibi yükseliyor. Oysa hain bombalarýn sahiplerinin ülkesinde çocuklar korkusuz ve sýcak yataklarýnda tatlý rüyalarla sarmaþ dolaþ. Adýný bile duymadýklarý, dünyanýn diðer ucundaki bir þehir yerle bir ediliyor. Bir gece yarýsý, hiç tanýmadýklarý çocuklar evlerinden, yaþamlarýndan koparýp alýnýyor. Gökyüzünü ardý ardýna ýþýk yaðmuru ve dumana boðan bombalar, onlar için hazýrlanmýþ havai fiþeði þöleni gibi, bir yanýp bir sönüyor.

Çocuklar neler olup bittiðini anlayamadan uyandýlar o gece. Aylardýr hazýrlanan sýðýnaklara kaçabilecek zamaný kolladýlar aileleriyle. Biz onlarý ekranlardan izledik. Kiminin korku dolu, koca koca açýlmýþ endiþeli gözleri takýldý kameralara, kiminin düþmüþ bir ayakkabýsý. Hastanede yaralý bir çocuk, masum gözlerle bakýyordu etrafa, kanayan yarasýna iliþtikçe gözü acýyla kývranýyordu. Öylesine korkmuþtu ki, caný çok yansa da aðlayamaya cesaret edemiyordu. Sonra uzadý bu görüntüler. Her gece ayný trajedi, tekrar tekrar yaþandý. Dünya atýlan bombalarý, ambulans çýðlýklarýný, hastaneleri dolduran çocuk ve yaþlýlarý, ölen masum insanlarý kanýksadý. Bir savaþ nasýl kanýksanýrdý ki?

Sonra savaþ böcekleri belirdi ekranlarda. Ülkelerini iþgal edenleri aratmayacak ustalýkta bir anda her yeri istila ettiler. Düþmanýn yerle bir ettiði ülkelerinde komþularýný ve kendi tarihlerini talan etmekten çekinmeyen savaþ fýrsatçýlarý. Mezopotamya medeniyetlerinin, Ninova ve Babil’in kýymetli eserlerinin sergilendiði Baðdat Müzesi. Acýmasýzca yaðmalanan dünyanýn ortak mirasý. Leþten daha büyük parçalar koparabilmek için birbirlerini gagalayan gözü dönmüþ akbabalar sardý çevreyi.

Diðer yanda, imparatorluk sarayýnýn sakinleri, bombalarýn yaðdýðý saatlerde, köpeklerinin baþlarýný þefkatle okþarken kameralara poz veriyorlardý. Böyle durumlarda þüphesiz kendilerinin de insan olduðunu hatýrlatmaya ihtiyaçlarý vardý. Dünyanýn yýlmaz bekçisiydiler. Þimdiye kadar gittikleri her yere barýþ, kardeþlik ve huzur götürmemiþler miydi? Dünyanýn süper gücüydüler, yaptýklarý her þey dünyanýn geleceði için doðru olandý. Onlara meydan okumak da kimin haddine. Her nasýlsa olmayan teknolojisiyle biyolojik ve kimyasal silahlar üretebilmiþ, sahip olduðu zengin yer altý kaynaklarýyla, yoksul kalabilmeyi baþarabilmiþ ülkenin diktatörü sonunda devrildi, üstelik yerini daha acýmasýz baþka bir diktatörlüðe devrederek. Dünya üzerinde oynanan akýl almaz senaryolar, takip edilen sinsi stratejiler ve çýkarcý politikalar. Yapay gerekçelerle giriþilen savaþlar ve asýlsýz çýkan bahanelerle dünya önünde, dalga geçecek kadar pervasýz süper güçler.

Ve bu çirkin oyunlarýn birinin sonunda, çamur birikintileri içinde küçük pabuçlar, bomba ýþýklarý altýnda korku dolu, yürek yakan kocaman masum gözler kaldý geriye. Çocuklar kendi oyunlarýna hiç benzemeyen kumpaslarýn ortasýnda korumasýz kalakaldýlar. Yarýna ait bir planý olmayan, günü kurtarmakla meþgul, kendisini yönetmekten ve uzaðý görmekten aciz kalabalýklar ise baþkalarý tarafýndan yönetilmeye bir kez daha mahkum oldular.