-1-




     Dedem, “hep boyundan büyük iþlere kalkýyorsun”, derdi bana hiç usanmadan. Belki de haklý… Yaramazlýk ruhumda var. Düþündüklerimi yapmasam sanki yerimde duramayacak oluyorum. Yanlýþ anlamayýn, aslýnda her düþündüðümü de yapmýyorum. Bazen tesadüfler yakamý býrakmýyor. Yoksa, bilerek haylazlýk yaptýðým o çocukluðumun en hýnzýr günlerini zaten geride býraktým. Dedeme gore ben üniversitede okurken de böyle yaramaz olacakmýþým. Bazen hak veriyorum kendisine ama bazen de sýrf o haksýz çýksýn diye, uysal bir kedi gibi davranmak da gelmiyor deðil hani içimden. Ama yapamýyorum. Olmuyor. Ýçim kýpýr kýpýr, haylazlýk da deðil aslýnda yaptýklarým. Kimseye zarar vermek istemem. Zaten kim vermek ister ki?... Belki de hayallerim çok geniþ… hiç bir kitaba sýðmayacak kadar hem de… Öyle ilkokulda kýzlarýn saçlarýný çekiþtirdiðim, arkadaþlarýmý top oynarken kasýtlý çelme takýp düþürüp dalga geçtiðim zamanlarda öðrendiðim tek þey ; kimseye zarar vermemenin gerekliliði, olmuþtu. Öðrendim ama biraz geç öðrendim sanýrým. Adýný bile hatýrlamadýðým saf bir arkadaþýmýn baþý benim haylazlýðým yüzünden kanamýþtý tenefüs saati içinde. O’nu kafasýna dikiþ atmalarý için hastaneye götürrülerken ben tuvalette bir köþeye saklanmýþtým aðlayarak. Düþündüm de haylazlýk yapýp ardýndan piþmanlýkla aðlamak kadar tuhaf bir duygu yoktur herhalde. O günden sonra da yapmadým zaten öyle þakalar. Dedem, olgunlaþýyor musun yoksa torun,
diyerek gülerdi katýla katýla. Bakamazdým gözlerine ve o tertemiz yüzüne. Utanýrdým.


Sýkýlýrdým. Bilmem… Þimdilerde lisede okuyorum. Dedeme gore hayatýn gerçek basamaklarýnýn baþladýðý zemin katýnde yani. Hep haklý çýkar zaten. Þikayetçi miyim bu durumdan? Hayýr. Baþýmýn sýkýþtýðý ya da içimin sýkýldýðý anlarda, O’nun yakýnýmda olmasý bana huzur verir. Umarým hep yakýnlarýmda olur.

-2-



     Þu sýralar hayatým biraz karýþýk. Henüz ondört yaþýnda olmama raðmen tüm hayat üzerime binmiþ gibi hissediyorum. Bu belki de yýpranmýþlýk ya da sorumluluk. Çevremdeki tüm büyükler böyle diyorlar. Belki de yaþadýklarým ya da yaþattýklarým yüzünden. Nereden bilebilirdim ki?
     Adým Berke. Haylaz çocuk dedikleri ilkokul dönemimden sonra en azýndan bu þekilde çaðýrýyorlar beni. Ýnsanýn bir isminin olmasý ne kadar güzel bir þey. Takýlmýþ olan lakaplardan uzak, kendine ait olan bir isim. Ben de arkadaþlarýma isimler takardým ilkokuldayken ama sonra… Sanki çok büyümüþüm de ilkokul çok gerilerde kalmýþ gibi konuþuyorum. Halbuki, bir altý yýl öncesinde farkým yoktu ki ilkokul sýralarýndaki haylaz çocuktan. Ama, yaþadýklarým böyle söyletiyor beni belki de… Annemim açýk tenini ve kumral saçlarýný almýþ yüzüm ve babamýn da deniz mavi gözlerini. Aynaya her bakýþýmda, gözlerimin içinde hayallere dalýyorum ve mavi huzur veriyor bana. Kendimi beðenmiþliðim hiç olmadý aslýnda ama bazen bilmiþ tavýrlarým ve sanki büyümüþ de küçülmüþ hallerim olur istemeden. Deniz gözlerime daldýðým anlar da bu anlardan birisi .

Yakýþýklýyým. Yani kýzlar öyle diyorlar. Kirpiklerim yüzüme sanki kalemle çizilmiþ gibi eklenmiþler, komþumuz olan Nalan teyzeye gore. Kirpiklerim… Bazen, bir insanýn ayýrt edici özelliklerinin olmasý dikkat çekici olabiliyor istemeden. Deniz gözler ve kalem kirpikler… Benim anýlarýmda hem iyi hem de kötü birer belirteç olarak kalacaklar sanýrým. Ama hep iyi tarafýný görmeye çalýþýyorum artýk hayatýn. Yaþanmýþlarý deðil yaþadýðým bugünü deðelendirmeyi öðretti o þansýz geçen bir ay bana. Üzerinde bile durmak istemediðim haftalardý ama insan istemeden de olsa söz etmek istiyor. Uzun hikaye… Bir de basketbol takýmýnda oynuyorum okulumun. Bayýlýyorum spora. Beni dinç hissettiriyor gün içerisinde. Belki de o çocukluðumun haylaz anýlarýndan sýyrýlmamý saðlayan bir çeþit destekti basketbol benim için. Ve aslýnda bir de bugünlerde yeni bir dostum oldu; yazmak… Ýçimden geldi birden yazmak. Dedem çok þaþýrdý bu duruma. Sanýyorum, beni masa baþýnda sürekli birþeyler yazarken hiç hayal etmemiþti. Gülümsemsindeki gururu hissediyorum ve biraz da haksýz çýkmanýn mahçubiyetini. Yazýyorum. O’na söz verdim, bir gün O’nu da yazacaðým ilerde. Belki…
     Ýstanbul… Yaþadýðým yer. Bazen kalabalýklýðý ve büyüklüðü korkutuyor beni. Eskiden umursamazdým ve biraz da hava atardým diðer þehirlerde olan akrabalarýmýza. Ýstanbul’da yaþýyorum, demek iyi hissettiryordu beni. Þimdilerde ise… Aslýnda annemin bazý zamanlarda üzüntüyle dediði gibi; “Ýstanbul’un güzelliðini yaþýyamýyoruz bu karmaþasýnda”… Haklý aslýnda. Boðaz’ýn huzur veren güzelliðini, tarihi yerlerini ve




eðlenceli semtlerini çoðunlukla göremiyoruz nedenlerden dolayý. Bir çok neden aslýnda…
Sayacak da deðilim. Ulaþým, kalabalýk, maddi durumlar… Belki de isteksizlik. Biraz da uzaðýz oralara aslýnda. Ýstanbul kocaman bir þehir artýk. Almýþ baþýný gidiyor her bir yöne. Kötü… Bakýrköye yakýn oturmak aslýnda hem iyi ve hem de kötü. Bir sürü deðiþik insanla iç içe olmak zor geliyor bana. Annem öðretmenlik yapýyor ve aslýnda bazen ne kadar yorulduðunu anlayýp utanýyorum ilkokulda yaptýðým yaramazlýklardan. Kolay deðil Ýstanbul þartlarýnda küçücük bir sýnýfta onca kalabalýðý susturmak ve birþeyler öðretmek. Zor iþi ama O seviyor. Babam daha þanslý anneme gore… Psikolojik danýþmanlýk yapýyor. Ýnsanlarýn sorunlarýný dinleyip bir þekilde yol göstermek aslýnda O’na inanýlmaz mutluluk veriyor. Bir gün ben de seveceðim mesleði yaparken mutlu olmak istiyorum. Dedem çok þaþýrmýþtý ilerde doktor olmak istediðimi söylediðimde. Belki de her geçen gün þaþýrtýyorum O’nu. Yaþanýlan olaylar esnasýnda da þaþkýnlýðýný gizlememiþti zaten. Olaylar…
     Baharý çok seviyorum ve içim huzur buluyor ilkbahar geldiðinde. Bir coþku. Ilýk esintinin olduðu bir bahar akþamýnda elimde kalemim oturmuþ masamýn baþýnda yazýyorum. Yazdýkça insanýn iyi hissedeceðini söylemiþti bir zaman ilkokul öðretmenim. Herkesin sandýðý gibi bir angarya olmadýðýný savunurdu hep. Yaramazlýklarýma nasýl da katlanmýþtý Hatice öðretmenim. Annem hayrandý aslýnda meslektaþýna o zamanlar. Ken-





disinden tecrübe ve yaþça büyük olan öðretmenimden hep saygýyla söz ederdi. Biraz da benim yaramazlýklarým yüzünden duyduðu mahçubiyet olsa gerek. Ýnanýlmaz sabýrlýydý caným öðretmenim. Arada ararým telefonda konuþuruz ve çoðu zaman da fakir alýrým geleceðe dair. Çok zor þartlarda bir yerler edinmiþ bir kadýndý öðretmenim. Hep hayran olunacak ve sevgisini hep yüreðinde hissedebileceðin kimselerden. Tüm hýnzýr davranýþlarýma, çocukluklarýma, ortalýðý birbirine katýþlarýma sabýrla yaklaþýrdý. Çocukluk güzel aslýnda…
     Lisede çok parlak bir öðrenci sayýlmam sýnýfýmda ama sosyal olaylara geldiðinde en populer olan öðrenci benim. Konuþmayý, eðlenmeyi sevdiðim için belki de bu kadar populer oldum. Çocukluðumun o hýnzýr yaramazlýklarý kalmadý karekterimde ama yine de esprili ve komik bir yaným da yok deðil. Ýtiraf ediyorum ki; yine de vazgeçemiyorum yaramazlýklardan. Arkadaþlarýmla takýlmayý seviyorum okul çýkýþýnda. Yaptýðýmýz þeyler de aslýnda her gün ayný þeyler. Fakat, anýlar biriktiriyorum kendime ve gençliðime dair… Mutlu anýlar olsun isterim hep. Fakat bazen istemediðin olaylar içine düþüveriyorsun ve belki de merek… Uzun hikaye…
     “Berke, hala uyumadýn mý?”
     “Hayýr anneciðim… Yazýyorum bir þeyler… Birazdan uyurum”
     “Deden seni soruyordu az once yardýma ihtiyacýn var mý, diye…”
     “Yok, yazmak fiilinin bu kadar hoþuma gideceðini daha önceden bilmezdim.”
     “Ýyi yaz o zaman ama yorma o kadar gözlerini de tamam mý?”
     “Tamam. Yatarken haber veririm.”
….


-3-
     “Uyumamýþ mý hala Berke?”
     “Hayýr baba… Masasýnýn baþýnda yazý yazýyor. “
     “Yaþadýklarýný mý?”
     “Sanýrým. Sormadým.”
     “Sorma zaten kýzým, hevesi kaçmasýn. Ýstediðinde ve hazýr olduðunda söyler veya okutur nasýl olsa. ”
     “Haklýsýn”
     “Baba, yarýn gidecek misiniz Berke ile gezintiye?”
     “Bilmiyorum Murat. Berke beylerin keyfine kalmýþ artýk. Hele bir yarýn olsun.”
     “O seninle Pazar yürüyüþlerine bayýlýyor, eminim gelir.
     “Öyle de Nazlý kýzým, biliyorsun yaþadýklarýný. Kalabalýk rahatsýz eder oldu Berke’yi…”
     “Daha iyi þu sýralar. Yazdýkça içini boþaltýyor eminim. ”
     “Kolay deðildi yaþadýklarý”
     “Evet”, derken Nazlý haným, gözlerindeki nemi hissettirmemeye çalýþýyordu kocacýna ve babasýna…
     “Çabuk toparlar benim torunum. Güçlüdür O… ne de olsa haylaz deðil mi?. Babasý gibi ayný”, derken, hem Selim beye bakýyor ve arada kahkalarýný duyuracak þekilde gülüyordu.
     “Yapma baba. Ne yaramazlýðýmý gördün ki?”
     “Þakaydý be oðul.”
     “beni mi çekiþtiriyorsunuz siz hepiniz?”, diyerek içeriye giren Berke, elindeki su bardaðýný göstererek babasýna tehdit içeren bakýþlarla baktý ve “Kýzdýrmayýn beni. Serperim bak.”
     “Eminim yaparsýn. “
     “Bitirdin mi yazýlarý genç yazar?”
     “Dalga geçme anne. Biraz yoruldum, sonra devam ederim nasýl olsa…”
     “Yaz bakalým . Beni de yazýyor musun? Bak dedenin ismi geçmezse tutmaz o yazýlar haberin olsun!”, diyerek o þen kahkahasýný yeniden serbest býrakmýþtý Hasan Dede…
     “Dede, send alga geçme bari. Nenem burada olsaydý bak sen nasýl savunurdu beni. Sahi ne zmaan gelecek amcamlardan?”
     “Bilmiyor musun Berke, kafasýna gore takýlýr nenen… HAcý Düriye bu! Ne zaman eserse o zaman gelir elbet. Bu sefer özletti kendisini”, derken Nazlý haným ellerini, Hasan dedenin ellerine doðru götürmüþtü sevgiyle…
     “Gelsin hemen yarýn arayayým. Torununa hayýr demez.
     “Ara bakalým. Deden yetmiyor sanki sana?”
     “Dede alýnganlýk yapma hemen. Ben yatýyorum, beni kýzdýrmayýn yoksa kýrmýzý bisikleti çýkarýrým sokaða yine…”
     “Aman ha!”
     “Tamam korkmayýn þakaydý”
     “Öyle deme Berke, tabi ki çýkacaksýn yeniden bisikletinle. Ama senin istemen önemli”
     “Biliyorum baba. Sadece þakaydý. Kýrmýzý bisiklet?”
     “Evet . Kýrmýzý bisiklet…”
     “Herkese iyi geceler. Öpüyorum sizleri…”
…

-4-

     Yataðýmda huzur buluyorum. Hem düþünmek, hem de bir çok sýkýntýmdan uzaklaþmak için düþüncelerimle birlikte uyuyorum. Sabaha daha rahat kalkýyorum. Kendimi tanýyorum ve bundan da zevk duymaya baþladým. Arkadaþlarým da öyle. Ne de olsa büyüyorum. Huzurluyum bugünlerde. Yaþadýklarýmýn kötü anýlarý yavaþ yavaþ geçti ve bitti. Þimdilerde hayatýmý sevmeyi ve ona daha fazla deðer vermeyi öðrendim. Hep deniz mavisini severdim hayallerime daha fazla yakýn olduðu için. Belki de dinlendirdiði için. Hayatýmda en son renk kýrmýzý olmuþtu, belki de istemediðim olaylarýn tesadüf sýralamasý sonrasýnda. Kýrmýzý. Bana sýkýntý ve heyecaný hatýrlatýyor artýk bu renk. Fakat, gecenin yavaþça örtündüðü karanlýk örtünün bile bir ton mavi olduðunu düþünüp, huzur içinde uykuma dalmak hoþuma gidiyor. Þimdiki gibi…

-5-
-Günaydýn Berke!...
-Günaydýn annecim… Kahvaltý hazýr mý? Geç kalacaðým okul servisine.
-Yeniden okuluna gidiyor olmak nasýl bir duygu bakalým?
-Hiç bu kadar rahat ve mutlu olacaðýmý düþünmemiþtim anne…
-

...............................................