Þaka gibiydi aslýnda herþey.
Raslantýydý; tuhaf.
Ama deðildi,
Hayat bile rastlantýlardan ibaret deðil miydi?
Bir an olmuþ söyleyivermiþim herþeyi.
Utanmýyorum, piþman da deðilim zaten.
Ama yýkardý yine de beni biliyorum,
Dudaklarýndan cýkacak iki kelime.
Korktum baþta.
Çekindiðim doðru.
Ama baþka seçenek de yoktu.
Ya söyleyecektim ne olacaksa olacaktý,
Ya da kendi duygularýmda yok olacaktým.
Biliyordum pek parlak deðildi kaderim.
Yinede koþtum bilinmeyen bir yola.
Utanmýyorum, piþman da deðilim zaten.
Sonra ufak bir ýþýk gördüm.
Ona da yürüdüm.
Sen bir adým attým önce.
Biraz çekindim geçmiþi düþününce.
Varsýn olsun.
Bir sonum varsa o da sende sonbulsun.
Belki fazla hayal kurdum,
Ya da fazla dolmuþum.
Hatta küçücük bir aþka muhtaç, kurulmuþum.
Sonra yüzleþtim acý gerçekle.
Anladým ki kendi yaðýmda kavrulmuþum sadece.
belki küçük bir aþkýn karaltýsý inmiþ gözüme.
Sarýlmýþým dört elle, baðýþla.
Utanýyorum þimdi, piþmaným hatta.
Þaka yapmýþsýn, gerçek sanmýþým.