Gece gözlerine bir yýlgýn hayal gibi düþmüþüm. Keþke herkesin sevilme hakký olsaymýþ sevdiði o karþý yakadan. Ya da böylesi daha mý iyidir, insan sevip de sevilmeyince mi anlar ‘aþk yüce hüzün efendisidir’ diyebilmeyi. Olsun, senin gece gözlerin güzeldi ve yeterdi. Benimse hüzün bilgeliðime eriþmem gerekliydi. Ah bilsen: seni seviyorum derken hiç piþman olmamak ne güzel þeydir. Seni düþünmek için zaman ayýrmak, seni her saniye düþünüp hayata karýþtýrmaktan daha özeldir. Bilsen...

Ama bilme! O zaman bu aynadaki kaçamak gülüþlerim kaybolabilir. Kýskanýrým ve avaz avaz dillenir tüm içimde kalanlar. Sakýn bilme seni nasýl da sevdiðimi, benim ellerimde bile eskimesin ellerin. Kimse mükemmel deðil evet sende deðilsin. Yeter ki bunu gözlerimle görmeyim. Bilme ki umudum olsun her güne dair.

Bu ne gerçeðe yakýn oyundur böyle. Gülüþlerinin içinde týkanmýþ hýçkýrýk gibiyim. Bir su içsem geçecek gibi geliyor her þey. Bana gelme diye dua ederken, gelsen sanki her þey rahatlayacak. Aðýr aksak bir yürek teklemeden atmayý hatýrlayacak. Biliyorum, senin olacaðým var gücümle. Kendi zevahirinde görürsem gözlerimi, hep orada kalmak isteyeceðim. Sakýn bilme seni nasýl da sevdiðimi, sakýn bu yokluðuna alýþan gecelere karýþma varlýðýnla. Karýþýrsan, hayatýmýn anlamý olacaksýn. Karýþýrsan, bende kýyasýya aþka karýþacaðým. Sonra paslý gecelere dumanlar sarýlacak, cinsiyetsiz, kimliksiz bir yýðýn düþ, edepsizce peydahlanacak yüreðimde.

Ben seninle deðil, kendimle baþ edemem. Adýmdaki, gözümdeki bildiðim bütün ‘fer’ler, sevda sularýma deðdikçe parmaklarýn, o halkada teker teker sönerler. Aþk bu, gece gözlü hayalim! Bað-ý Ýrem de bile yeri varsa gerçekten, ben ancak o cennet bahçesinde korkusuzca severim seni...

Þimdi bilme seni nasýl da sevdiðimi ve bu Leyla itiraftan, hiç düþünmeden koru kendini!