O sene gazeteciliðe baþlayalý iki sene olmuþtu. Aslýnda sen insanlarla tanýþýp kaynaþmak için seçmiþtin gazeteciliði. Ama iki yýldýr doðru düzgün bir röportaj bile yapamamýþtýn. Ýstanbul’da ofisine kapanmýþ mankenlerin þarkýcýlarýn o parlak dünyasýyla ilgileniyordun. Ýki sene sonunda eline bir fýrsat geçmiþti. Gümüþhane’nin o yemyeþil yaylalarýna gidip oradaki insanlarla konuþacak ve bir yazý dizisi hazýrlayacaktýn.

Nisan ayýnda yaðmurlu bir gündü. Otobüse binip Gümüþhane’ye doðru yola çýkmýþtýn. Oraya vardýðýnda önce ne yapacaðýný bilememiþ fakat sonunda bir pansiyona eþyalarýný yerleþtirip, sýrt çantaný alarak yola koyulmuþtun. Sonunda kendini Karadeniz’in yaylalarýna býrakmýþtýn. Ýstanbul’dan, o gürültülü yaþamýndan sonra nasýlda farklý gelmiþti oralar sana…

Gümüþhane’nin o mistik sokaklarýndan birindeydin. Sokakta yürüyüp bakýnýyordun etrafýna. Biliyordun çok acýkmýþtýn. Ama içinden gelen o malum ses açlýðýný düþünmemen gerektiðini söylüyordu. Oranýn insanlarý o kadar farklýydý ki þimdi mideni düþünecek zaman deðildi. O insanlarý keþfetmeli, sorularýnla onlarý çözmeliydin. Birden tanýdýk bir koku geldi burnuna: gözleme.. Yaþlý kadýnlar köþe baþýnda oturmuþ gözleme yapýp satýyorlardý. Konuþmak için yanlarýna gittin. Çok cana yakýn insanlardý. Aç olduðunu anlamýþlardý ki sana da bir gözleme verdiler. Þimdi hem konuþup hem de o nefis gözlemeyi yiyordun.

Ayþe Teyze artýk yaþlanmýþtý ama hala güçlü görünüyordu. Yaþam þartlarý onu böyle güçlü kalmaya zorluyordu. Çocuklarý ve torunlarý vardý. Ama eskiden ne hayaller kurmuþtu. Öðretmen olmak istiyordu hep. Fakat okuyamamýþtý iþte. Zaten oradaki kýz çocuklarýnýn kaderiydi bu. Küçük yaþta evlenmeye zorlanmýþtý. Þimdi ise çocuklarýna ve torunlarýna bakmak için gözleme yapýp satýyordu.

Tam üç saat boyunca onunla konuþtun. Ayþe Teyze’de farklý bir þeyler vardý sanki.. Sohbetiniz öyle bir hal almýþtý ki artýk iþ için konuþmadýðýnýn farkýndaydýn. Merak ediyordun böyle güçlü kalmayý nasýl baþardýðýný o yaþlý kadýnýn. O yaþýna, yaþadýðý zorluklara raðmen hayatý bu denli sevmesine hayran kalmýþtýn.

Hava kararýyordu artýk. Gitme zamanýnýn geldiðinin farkýndaydýn. Ayþe teyze’yle vedalaþtýn gözyaþlarý içinde.

Her þeye raðmen Ayþe Teyze sana çok þey öðretmiþti. Ne demiþti? ‘’ Burda hayatý ciddiye alýrsýn oðul.. Hayat baþlý baþýna zorluktur burada.. Ama dayanmak zorundasýndýr iþte. Þimdiki gençler önce bunu bilmeli. Ciddiye almalý biraz hayatý..’’

Ýstanbul’a dönüyordun. Ve bir kez daha fark etmiþtin buradaki insanlarýn özünden ne kadar uzaklaþtýðýný… Bildiðin bir þey daha vardý. Hayat Ýstanbul’un o sihirli dünyasýndan ibaret deðildi.

Yazý dizisini tamamladýn sonunda. Çok da beðeni gördü. Belki de insanlar biraz olsun farkýna vardý yaþamýn ciddi olduðunun. Biraz olsun farkýna vardý zorluklarýn..

Peki Ayþe Teyze’ye ne mi oldu? O hala Gümüþhane’nin sokaklarýnda hayat mücadelesine devam ediyor….
]