Aynadaki aksimi göz kýrparken gördüm. Öylesine masum öylesine benim gibiydi ki.. Benim gibi dediðim her þeyi çok ötelerde buldum sonralarý… Aynadaki… Lütfen sen de ötelerde çýkma..

     Kendimleyim bu sýralar… Sessiz kalmayý seviyordum ya, kendimi seviyordum hani, þimdi istesem de konuþamýyorum… Kötü bir ceza veriyor hayat… Þýmarýklýðýmý hatýrlatýyor; “þimdi konuþ kendinle, istediðin kadar!” diyor. Onu bu kadar sinirlendirecek ne yaptým, bilmiyorum bile, sadece susuyorum...
     Eski beni hatýrlýyorum boyuna… Nasýl da kendime sahip, nasýl da doðayý dinleyebilendim… Þimdilerde sadece kuþ sesini duyduðumda hatýrlýyorum doðanýn nasýl bir þey olduðunu, herkes gibi bakýyorum artýk vapur penceresinden dýþarý… Eskiden gördüðüm martýlar, þimdi sadece öylesine uçuyorlar, artýk eskisi kadar ahenkli de deðiller… Oysa… Onlarýn kulaðýmdaki müzikle dans ediþini izlerken çok keyif almýþtým, hatýrlýyorum… Ne zaman kapadým gözümü, gönlümü… Ne zaman vazgeçtim yaþamaktan…
     Kayboluyorum bu koca þehirde… Her kaybolan gibi, kayboluþumun farkýna varamayarak… Araba gürültüsünden baþýmý kaldýrýp kendime ne istediðimi sormayalý çok oldu… Þimdilerde sadece baðýrdýðýmda duyuyorum sesimi… “Ee”, diyorum, “aðlamayana mama vermezler!”
     Aynadaki ben… Bunlarýn benimle – yada seninle- ne ilgisi var?? Bilmiyorum… Dedim ya, öylesine yaþýyor, öylesine yazýyorum artýk… Yazamamaktan korkuyorum, yazdýkça daha da sinerek…
     Çabalayýp çabalayýp bir yerlere varamamak bunaltýyor beni… Biliyorum, yarým saat sonra gene unutacaðým her þeyi; yazýlarý, duygularý… Beni de unutacaðým… Ve gene devam edecek kaybolmalar… Ben kendimi yeniden bulana kadar…
     Aynadaki ben… Ben “beni” bulana kadar sakýn kaybolma… Çünkü beni bulduðumda yorgun olacaðým… Kýzma bana… Ve sadece gülümse… Ben olduðumu anlayayým…