1.     (T)anýþýklý Dövüþ

Galiba artýk durmalýyým. Günlerdir yazýyorum, her yazdýðýmý yeniden yeniden yazarak… Ama tutamýyorum kendimi; ipinden boþalmýþ gibi durmadan geliyor kelimeler… Ben anladýðýný düþünürken bir bakýyorum, daha okumamýþsýn bile… Zamanýn önünden gidiyorum; kendim yazýyorum, kendim yaþýyorum. Oysa sana anlatmýyor muydum? Sen bilmeden nasýl ilerlemiþ olacaðým ki?!... Trajikomik!...

Bu hikaye nasýl baþladý? Ufak bir soruydu belki… Belki de bir þýmarýklýk parçasý… Tahmin etmediðim bir zamanda gelen; çekingen-küstahlýðýma meydan okuyan bir cevap… Sonra sürükleniþ- benim açýmdan tabi… Aylarýn yazmayan ellerimin buzlarýný eritiþi, eriyen buzlardan akan sularýn sel olup çaðýldamasý… Sonra tesadüfler… “Benim gibi…”ler… Ve þimdi… Korku!

Yine de… Yeniden tanýþtýðýmýza memnun oldum…

2.     Serzeniþ (Kime?)

Susmalarda hep daha bir korktum. “Yanlýþ mý yaptým?” diye bir sormadýr geldi… Baþka bir hayatýnýn olduðunu unutuverdim. Sanki sen de yaþamalýymýþsýn gibi… Sanki elimi uzattýðýmda orada olmalýymýþsýn gibi gelmiþti… Senin sen olduðunu unutarak, sana haksýzlýk yaptýðým için kusura bakma…

Düþündüðüm anda, düþündüklerim sana ulaþmalý ve seninkiler de bana –sen istersen-. Ama anladým… Sonsuza kadar konuþabilirim… Belki de yeniden “susmalýyýz…”

3.     Bekleyiþ

Aynalara sakladýðým hayalleri görmek için her defasýnda daha fazla oyalanýr oldum ayna karþýsýnda. Ve yazmak için bilgisayar baþýnda… Ve çalýþmak için geriye kalan zamanlarda, masamda… Hiçbir þey dengeli deðil anlayacaðýn…

Gittikçe, yaklaþtýkça; daha hastalýklý oluyorum biliyor musun? Günleri sayýyor ve tekrar sayýyor ve panikliyorum. Oysa soðuk kanlý olmalýyým; yeryüzündeki beyazlý melekler dirençliydiler… Sonra yeniden dönüyorum masaya… “Haydi” diyorum, “son bir gayret daha. Bir saat daha…” Yetmiyor zaman… Ama yeten zaman da verimli olmuyor… Hep bir panik… Alabildiðine…

Bir de beklemek var… Belki aralarda seni okurum, sana yazarým diye…
Oysa yine ses yok! Belki vazgeçmeliyim beklemekten ve hayat yine gazetesini okumaya devam etmeli, Üsküdar sahilinde çayýný yudumlarken…

4.     Ýç Çekiþ

Sen sustukça kendime dönüyorum… Belki de gene yanlýþ yapýyorum seninle bu kadar çok þeyi paylaþarak… Belki de sen de herkes gibi “normal” olacaksýn, ben bu dünyadaki en “anormal”ken…

Kendimi mi abartýyorum, seni mi? Yoksa kendi gözlerimle baktýðým her þey daha bir büyük mü görünüyor? Peki… Yanýnda bir çift göz varsa ödünç verebilir misin? Benimkiler bozulmuþ da…

Sahi… 1 numara miyop… Sokakta yürürken hiçbir þey görmüyorum; istesem de göremiyorum zaten. Oysa yanýmdan geçerken onlara baktýðýmý sanýp beni süzenler o kadar komikler ki…

Seni hatýrlamýyorum, net olarak… Acaba seninle de geçiþtik mi? Sen de sana baktýðýmý sandýn mý acaba… Hep bir garip olurum, hepimizin ayrý ayrý dünyalarý olduðunu düþününce… Dünyada ne kadar çok insan ve ne kadar çok dünyacýk var…

Hani biz birleþip Dünya’yý oluþturuyoruz ya… Gezegenler de birleþip evreni oluþturuyor… Ya evrenler de birleþip baþka “bir þeyler”i; onlar da birleþip Allah’ý oluþturuyorsa?... O zaman belki insanýn Allah’ýn bir parçasý olduðunu açýklayabiliriz…

O’ndan bir parça olmak… Güçlü… Etkileyici… Belki bir zaman uzun uzun anlatýrým sana… Biliyor(mu)sun, anlatacak o kadar çok þey var ki…

Daha önce neredeydin(m) ki!...

5.     Kayboluþ

Artýk yazmayacaðým! Artýk sana yazmayacaðým!!
Çünkü yazdýkça ve sen sustukça daha bir yapýþkan hissediyorum kendimi. Geçen gün Ýstanbul’un havasýnda asýlý kalan katrandan bir farkým yok gibi… Sadece bunun yalan olduðunu bilmek istiyorum. Sadece karþýma geçip –ya da sayfana- “Sakin ol! Paranoya yapmalarýnla beni de bunaltýyorsun! Sorun yok! Sýkýlmadým, bozulmadý hiçbirþey! “ demeni istiyorum.

Kendime senin ne olduðunu soruyorum. Bir abi, arkadaþ… Sýrdaþ belki… (ama sen daha sýrlarýmý okumadýn ki! 10 bin milyon yýl önceydi, yazdýklarým)
Bilmiyorum iþte! Bilmeyi de istemiyorum doðrusu… Kimsen öyle kal! Ne bir adým öne, ne bir adým arkaya… Ben beni dinleyecek biri olmandan ötürü çok mutluyum. Bir süre bozmayalým…

Aslýnda neyi fark ettim biliyor musun?
Ben aslýnda “bana” yazýyorum.
Yani…
Sen aslýnda bensin!


6.     Öze Dönüþ

Gene yalnýzým kendimle… Yeni bir yüz umuduyla çýktýðým yoldan koluma kendimi takarak dönüyorum. Mutlak yalnýzlýk deðil belki, ama ona yakýn…

Karþýma her çýkana kendi maskemi takýyorum, konuþmak kolay olsun, anlamasa da ben anladýðýný varsayarak yaþayayým diye… Sonra maske kendiliðinden çýkýveriyor ve ben gene maskemi koluma takýp yürümeye baþlýyorum…

Ama her geçen gün, ya herkes daha çok bana benziyor, ya da ben daha çok “hayat” oluyorum!