Çiçek Annem



Okula bir türlü alýþmamýþtým.Evimdeki sýcaklýðý, annemin
sevgisini öðretmenimde bulamýyor, yabancýlýk çekiyordum.Oysa
mahalleden dört arkadaþ ayný sýnýftaydýk.Yanýmda Müjgan'dan
baþkasýnýn oturmasýný istemiyordum.Öðretmenimin beni sevmediðini
düþünüyordum.Sevseydi Müjgan ile ayný sýrada oturmama izin verecekti.
Simsiyah saçlý, kýsa boylu hafif þiþmanca öðretmenimin
beni sevmesi için hiç çaba göstermiyordum.
Kýrýlýyor,küsüyordum öðretmenime.Bu yüzden de, sorduðu sorulara
cevap vermek için parmaðýmý da kaldýrmýyordum.Her defasýnda
beni görüyor, yanýma gelip soruyu tekrarlayýp cevabý bekliyordu.
Doðru cevabý alýnca da tepki vermeden yanýmdan uzaklaþýyordu.
Yanlýþ cevap versem kimbilir bana ne yapacak diye düþünüyordum.
Müjgan her zaman parmak kaldýrdýðýnda dönüp bana da bakýyor
hadi kaldýrsana parmaðýný diye iþaret ediyordu.Öðretmenim dahil
kimse kýrgýnlýðýmdan dolayý bunu yaptýðýmý anlamamýþtý.
Üstelik boyum uzun olduðundan mahalledeki arkadaþlarým
Gönül,Müjgan ve Samiye'den hep arkadalarda, hep uzaklarda oturuyordum.
Bir gün öðretmenimiz önümüzdeki pazar ANNELER GÜNÜ diye
söze baþladý.Annelerimizi övgü dolu sözlerle anlattý.Sonra
hepimiz annemizi ne çok sevdiðimizi hep bir aðýzdan söyledik.
En çok da annemizin çiçek olduðu görüþü çok hoþuma gitmiþti.
Evimizin bahçesi çiçeklerle doluydu.Ama annemin bir çiçek
kadar narin, mis gibi anam kokduðunu hiç düþünmemiþtim.
Öðretmenimi o gün sevmeye baþlamýþtým.En çok sevdiðim
kiþiyi, annemin yüreðini, fedakarlýklarýný anlatýyordu o gün.
Anne þiirleri okuyor,anne þarkýlarý söylüyorduk.
Harçlýklarýný kimlerin biriktirip annesine hediye alacaklarýný sordu
bir ara Ayten Öðretmen.Müjgan yine parmak kaldýmýþtý.Bu kez
yalandan deðil sahiden parmak kaldýrmamýþtým.Çünkü anneme hediyeyi
babam alýyordu.Harçlýðýmý biriktirmeyi hiç ama hiç düþünmemiþtim.
Akþam yemeðinden sonra kumbarama baktým. Attýðým paralarý
dayanamayýp anahtarý ile açýyor ve mahalledeki bakkaldan
çikolata bisküvi alýyordum.Neden kumbarada dursun paralar diye
büyük nineme daha geçen gün itiraz etmiþtim.Off bir bilseydim
hiç dokunur muydum kumbarama.
Acaba diye kumbaramý açtým.Yaþasýn içinde kara kara kuruþlar vardý.
Bir de ufacýcýk yarým þiling.Hepsini topladým bir þilin ediyordu.
Ablam televizyon seyrediyordu.Anneme hediye alýp almayacaðýný
sordum.Yarýn mahalleden arkadaþlarla EZO'nun hediyelik eþya
maðazasýnda gideceðiz.Anneme güzel bir hediye almayý düþünüyorum dedi.
Ne alacaktý acaba?
Cumartesi uyanýr uyanmaz soluðu ablamýn yanýnda aldým.Hadi
uyan Ezo'ya gideceðiz.Anneme hediye almaya.Sabah uykusunu çok
seven ablam yüzüme o kadar kýzgýn bakýyordu ki,yine hata yaptýðýmý
anlamýþtým ama artýk çok geçti.Avazý çýktýðý kadar baðýrýyordu.
Yine onu rahatsýz etmiþtim.Odadan koþarak çýktým.Annem
mutfaktaydý.Ninem ve babam da oturmuþlar kahve içihyorlardý.
Boþ bir sandalyeyi gözüme kestirdim ve uzun geceliðimle
düþme tehlikesi geçirerek sandalyenin üzerine çýktým.Beni dinleyin,
çok önemli,lütfen susunuz dedim.Babam gülümsiyerek '' halayýk
uyandýn mý'' dedi.
'' Evet prensesi de uyandýrdým ama o hala uyuyoor''.
''Sen de uyusaydýn,daha çok erken '' dedi annem...
Böyle bir günde uyumamý istiyordu annem.Nasýl uyurdum ki.
Ezo'nun maðazasýna gidecektim.Hem de mahalledeki çocuklarla.Anneme
bir þilinlik hediye alacaktým.
''Hadi in sandalyeden uykulu uykulu düþeceksin ''dedi ninem.
Beni dinleyin dedim ve baþýmý öne eðerek selam verdim.Ayten
öðretmenimin öðrettiði Annem þiirini okumaya baþladým.Þiir
bittiðinde annemin gözleri yaþlarla dolmuþtu.Neden aðlýyordu ki.
Oysa mutlu olacaðýný düþünmüþtüm...

Öðle yemeðinden sonra mahalledeki büyük kýzlar bizleri de
aralarýna alarak Ezo'ya doðru yola koyulduk.
Dükkan oldukca kalabalýktý.Herkes buradaydý.Dükkan sahibi
bir oraya bir buraya koþuþup duruyordu.''Dilber Teyze de burada''.
O Ezo'nun eþi'' dedi ablam. Dar koridor gibi bir yere gelmiþtim.
Plastik kahverengi bir saksýda kýrmýzý plastik bir gül yeþil
yapraklarý arasýnda rafta porselen heykelciklerin yanýnda duruyordu.
Gözümü ondan ayýramýyordum.ANNELER ÇÝÇEKTÝR demiþti Ayten Öðretmen.
Kimbilir annem bu plastik saksýdaki kýrmýzý plastik gülü ne çok
sevecekti.Ablam'' gelsene burada annemin sevebileceði bardaklar var
sen de onlardan al'' dedi.Ben bunu alacaðým dedim.Ablam ''bu plastik
gülü mü? Bahçemizde gülden bol ne var? Vazolarýmýz gerçek çiçeklerle
dolu. Annem ne yapsýn bu plastik gülü ''dedi.Elimden tuttu ve
bardaklarýn bulunduðu yere gittik.Altý bardak almaya param yetiyordu.
Oysa aklým kýrmýzý güldeydi.Bardaklarý Ezo'nun eþi güzelce bir
hediye paketine sardý.Hepimiz hediyelerimizi almýþtýk.Artýk
gitme zamaný gelmiþti.Dar koridordan geçerken kahverengi
plastik saksýdaki kýrmýzý güle takýldý gözüm.Aðlamaya baþladým.
Ezzo yanýmýza geldi.Aldýðým
bardaklarýn kýrýldýðýný sanmýþtý.Ablam çiçeðin fiyatýný sordu.
Çiçek bardaklardan daha ucuzdu.Bardaklarla çiçeði deðiþtirip
bu kez çiçeði rengarenk paket kaðýdýna sararak elime tutuþturdu
Ezzo.Üstelik iki kuruþ da para üstü vermiþti.
Eve dönerken mutluydum.Hem de çok mutluydum.Çiçek annem,
çiçeði görünce nasýl da mutlu olacaktý.Bu kez gözyaþlarý
olmayacaktý gözlerinde.Mutluluktan gülecekti.Ve kýrmýz plastik
çiçeði salonun en güzel yerine koyacaktý.
Akþam üzeri olmuþtu.Annem mutfakta yemek piþiriyordu.
Ablam arkadaþlarý ile oynuyordu.Benimse içim içime sýðmýyor, oyun
dahi ilgimi çekmiyordu. Anneme ilk kez hediye almýþtým.Bütün
anneler çiçekti.Onlarýn mis kokusu gibi hiç kimse kokmuyor
demiþti Ayten öðretmen.Ona hediyeyi verirken bu kez mis kokusunu
içime çekecektim annemin.Bir yarýn olsa...
'' Ne düþünüyorsun. dedi annem.Sen hiç böyle susmazdýn? ''
Yarýn anneler günü.DAYANAMIYORUM.Hediyeni bugünden vermek
istiyorum.Annem gülümsedi.Sabret kýzým,ablanla birlikte yarýn verirsin.
Gece televizyonda heyecanlý bir filim vardý.Herkes dalmýþ
seyrediyor.Aklým pakette ve çiçekte. O da ne? filmdeki kýz ölüyor.
Evde herkes aðlýyor.Hiç düþünmeden yatak odama gidip rengarenk
hediye paketini alýp koþarak annemin kucaðýna oturuyorum.
Sarýlýp öpüþmelerden sonra annem paketi açýyor.Hediyemi çok
beðendiðini söylüyor ve gözleri doluyor.Ablam ise sabahý beklemediðime
kýzýyor.O daha küçük diyorlar.Hem de sabýrsýz.''

Annem çiçeði mutfaktaki rafa koymuþtu.Mutfaðýmýz sanki
harçlýklarýmla aldýðým çiçekle çok daha güzel olmuþ gibi geliyordu
bana.
En güzeli de annemin bir çiçekle ne kadar mutlu olduðunu
görmekti.O zaten bir çiçekti.Hala yüreðimdeki en güzel ÇÝÇEK
ANNEM.



8 mayýs pazar 2005