þanýný haketmiþ yazarlarý okuduktan sonra "acaba" demeye baþladým. "acaba ben yazmalý mýyým? yoksa yazýlarýmla sadece fazladan yer mi kaplýyorum?". . . soru sorarken bile kelimelerle öyle bir harmoni yaratýyorsun ki, küçük kýrmýzý ayakkabýlý bir kýz tüm hevesiyle dans pistinin ortasýnda kendi etrafýnda hayatýn basýný döndürmek için donup duruyor gibi geliyor. öyle ki benim basým belki ondan daha çok donuyor. ve ben ne zaman yazýnýn büyüsüne asýk olduðumu farkettiysem, o zaman aþkým için birþeyler yapmalýyým deyip kaleme sarýldým. ufacýktý ellerim oysa. kalemin en ufaðý bile hep taþardý avuçlarýmdan. . . ama durmadan yazardým. ve bir sure sonra yazmadýðým anlarda ruhumun beni terketmek istediðini anladým. yazmayýnca hiç oluyordum çünkü. ve anladý ki ruh sevmiyordu hiç olanlarý. o yüzden yazý kýsa bir zaman için yapýlacak bir þey deðil. bu gerçekten bir hastalýktýr bence. nasýl bir anestezidir bu bilmiyorum. bazý geceler yazamadýðým için uyuyamayýp, kaðýttan kaleme bir randevu kopardýktan sonra saniyelerle kýsýtlý bir zaman diliminde uykuya teslim olduðumu bilirim. belki de biz insanlar yada yaza(n)lar sadece bir köprüyüz kalem ve kaðýt sevisi arasýnda. . . bir neþter darbesi demek gerekirse yazmaya, ruhu kanatmýyor. gariptir, acý çeken binlerce yeni duyguyla durmadan yamaladýðýmýz paramparça ruhumuzun siyah mürekkep kokulu kanýna þeffaf bir darbe atýyor. . . sýla havva þahin benizapla@yahoo. com

Etkilendiði Yazarlar:
etkileyebilenler