Uzun bir koridorun sonunda boðaza bakan küçük bir oda, yirmili yaþlarýnýn ortasýnda genç bir kadýn, gecenin karanlýðý içerisinde arada bir bulutlarýn arasýndan süzülüp gelen ay ýþýðýnýn, hatlarýný hayal meyal ortaya çýkardýðýnda, donanma gemisi olduðu ancak anlaþýlan bir karaltýya gözleri takýlý, saatlerdir dýþarý bakýyor. Yazýn bile kolay kolay ýsýnmayan tavaný yüksek odanýn duvarlarýna asýlý Ekim gecesinin iç titreten soðuk ayazýna raðmen, halen saatler önce gördüðü kabusun etkisinde, ter içinde yataðýnda oturuyor. Narin ince bedenini örten atlas gecelik her an kayýp yere düþecekmiþ gibi duruyor üzerinde. Bir kedininki kadar pýrýltýlý gözbebeklerinde aðýrlaþan kocaman damlalar, yanaðýnda akþamdan kalmýþ izi sürüyor.

Iþýklarý çoktan söndürülmüþ odalarda hüküm süren sessizlik, içindeki sessizliði büyütüyor. Tenine sýðmayan acýnýn sýcak dalgalarý yüreðini kasýp kavuruyor. Çok deðil daha bir gece öncesine kadar güçlü kollarýyla kendisini sarýp sarmalayan erkeðin, aralarýna yeni katýlan on beþlik Rus güzeli ile birlikte gördüðü bu kabusun er geç gerçekleþeceðini, kendisinden önce Perinaz hanýmefendiye olanlardan dolayý gayet iyi biliyor.

Parýltýlý taþlara boðulan kadýn efendiliðinin yerine, bir erkeðin ilk ve son eþi olabilmeyi, kimseyle onu paylaþmak zorunda kalmamayý, sýkýcý odalarý çocuksu neþeleriyle güzelleþtiren içleri umut dolu tazecikleri kendisine rakip görmemeyi nasýl da tercih edeceðini düþünüyor. Oysa zaman ilerledikçe narin ellerini süsleyen parlak pembe týrnaklarý ve inci tanelerini andýran diþleri, kýskançlýk duygularýyla beslenen içinde zaptedemediði bir canavarýn kimliðine bürünüyor. Odalardan dýþarý taþan güzelliklerin ve neþenin týpký bir zamanlar Perinaz’a olduðu gibi kendi sonunu hazýrladýðýný görüyor.

Tüm heybetine raðmen dalgalarýn üzerinde bir beþik gibi sallanan savaþ gemisi, Boðaza demir attýðý o günden beri mutsuz Gülbeyaz. O böyle bir gemiyle yýllar önce, kimsesiz küçük bir kýz olarak Ýstanbul’a geldiðini unutacak kadar Ýstanbullu. Ne annesini ne de babasýný hatýrlýyor. Ailesi olarak kabul ettiði bu büyük hanede geçmiþinden kalan tek þey ona Çerkez dedikleri. Uçsuz bucaksýz hayallerini sýnýrlayamayacak kadar güçsüz kalýn taþ duvarlarla çevrili yüksek tavanlý küçük odalarda yeni bir dilde konuþmayý, kuran okuyup, namaz kýlmayý, ut çalýp, þarký söylemeyi, gergefle nakýþ iþlemeyi ve kadýnlýðýn tüm püf noktalarýný yine kendisi gibi Çerkez olan bir hanýmefendinin yanýnda yetiþerek öðreniyor Çerkez kýzý.

Esaretten hanedanlýðýn zirvesine ulaþmýþlýðýn ayaklarý yerden kesen sarhoþluðunu yaþamadan, öncesinde hep ordaymýþ ve oradan sonsuzluða kavuþacakmýþ gibi kendinden son derece emin bir asaletin güvenliðindeki hoþgörüsünün umutsuzca azaldýðýný hissediyor. Yakarýþlarýnýn Tanrýyý bezdirdiðini düþündüðünden çoktan terk ettiði dualara yeniden baþlamanýn göz boyacýlýðý umutlarýný kýrýyor.

Boðazýn koyu karanlýk sularýna gömülen yýldýrýmýn ateþ kollarý, art arda çakan gürültülü þimþekler, savaþ gemisinden atýlan bombalar gibi gök yüzünün perdesini al aþaðý ediyor. Yeni bir alemin göksel þöleni perdenin arkasýnda yer alýyor. Çerkez kýzý kanatlanarak o gece onlarýn yanýna çýkýyor. Dudaklarýnda kalan zehrin son tozlarý ise gökyüzünden Hareme dökülüyor.