Neþeli çocuk cývýldamalarý eþliðinde girdim köyden içeri, heryerde bir sevgi seli heryerde bahar, heryerde mutluluk, rahatsýz oldum bu þefkat saðanaðýnýn içinde. Küçücük bir çocuk geldi yanýma, en yeþil yapraktan daha yeþil gözleriyle baktý gözlerime, esir etti karanlýða tutulmuþ ruhumu, çýrpýndým o ufacýk çocuðun karþýsýnda, uzattý elini dokundu terli avuç içime, kavradý gece gibi kararmýþ, boðulmuþ ruhumu, bir þimþek çaktý gözlerimde. Sýktým minicik elini elimde býrakma dedim beni bu zalim kör karanlýða, güldü bana en þefkatli haliyle, yaklaþtý, kýzarmýþ yanaklarýma kocaman bir öpücük kondurdu, rahtsýn artýk dedi bana. Gülümseyerek uzaklaþtý yanýmdan, hoplaya zýplaya koþuyordu yemyeþil çimenlerin üzerinden. Neþeli bir þarký çaldý yakýndaki müzik çadýrýndan, sardý benliðimi kör etti kararmýþ kömürleþmiþ varlýðýmý. Açtým gözlerimi yeni bir þafaða, mutluydu artýk bedenim, kurtulmuþtu tonlarca yükün aðýrlýðýndan, ayaklarým benden izin istemeden kaptýrdýlar kendilerini melodinin notalarýna. Gülüyordum, yoksa bana mý öyle geliyordu hayýr hayýr gülen benim, yanýlmýyorum ilk defa. Minik afacan hopladý sýrtýma minnacýk elleriyle örttü aydýnlanmýþ gözlerimi, dedi ki “söyle bakalým kimim ben”, hiçbir tereddüt göstermeden konuþtu dudaklarým, “sen bir meleksin, hayatýmý kurtaran.” Birkez daha koþarak kaçmaya baþladý ama ben artýk biliyordum kim olduðunu çakan bir ýþýkla ufacýk bedenin sýrtýndaki belli belirsiz kanatlar aydýnlýða çýktý, durdu ve baktý yeþil gözleriyle, merhamet vardý o gözlerde sevgi vardý, yanaklarým ýslandý akan gözyaþlarýyla. Yere indi bakýþlarým gözyaþlarýmýn düþtüðü topraða, siyah bir çiçek büyümüþtü ayaklarýmýn dibinde, kopardým hiç düþünmeden attým ateþe. Sýrt üstü uzandým ölümde ve yaþamda kadim dostum topraða, bir ýþýk huzmesi belirdi kafamýn üstünde, saçlarýmý okþadý arkasýnda kalan yýldýz tozlarýný yüzüme serperek yok oldu masmavi gökyüzünde, teþekkürler Tanrým bana yol gösterdiðin için.