Ýçimde toplu katliam…Sað kurtulan var mý bilmiyorum, aslýna bakýlýrsa bu kan revan görüntüyü yeryüzünden mi yoksa göðün yedinci katýndan veya yerin yedi kat derinliðinden mi seyrediyorum emin deðilim. Belki de sýcaklýðýmý bile kaybetmedim henüz, yedi kat buharlaþacak kadar ilerleyemedim. Bir görüntü var gözümün önünde, ne beynim ne sevdiklerim ne de beni ayakta tutan gelecek ümitlerim yaþamýyor görüyorum; haberlerde on sekiz yaþ altýndakilere gösterilemeyecek bol sansürlü vahþet var. Peki ben nerdeyim? Ruhum nerde? Yolculukta mýyým, uçuyor muyum düþüyor mu? Bundan sonra yerim neresi? Hiçbir soruya cevap veremiyorum. Anladým ki beyinsel ölümüm gerçekleþmiþ, baþýmda hekim heyetleri organ naklimi gerçekleþtirmek için ölüm emrimi imzalýyor…
Ýçimde bir acý…Midemde bir yanma var ki hangi yangýn kavuruyor kaynaðýný bulamýyorum. Ýtfaiyeyi arayacak ellerim, ellerimde takatim kalmamýþ. Aramak da istemiyorum sanýrým. Kendimi tanýyamýyorsam artýk bir yabancýyý kurtarmak için çaba harcayasým da gelmiyor. Sorumluluðumu devrediyorum! Boþluða..Hiçlik beni kurtarana kadar küllerimin savruluþunu seyredeceðim. Hani olur da hiçlik de bir hiç beni severse ve beni seven kiþi ben olursam yeniden belki bir çaba vücudumu yüzeye çekerim. Sudan..Yüzeye… Suyun üzerindeyim, yanýyorum. Küllerim okyanusun aðzýnda eriyerek parçalanýyor.
Boðuluyor muyum acaba? Derin derin alamadýðým soluklarým alerjik astým ilaçlarýný damaðýmda kötü bir tat býrakmaktan öteye gidememesine sebep oluyor. Sigara dumanlarý deðil beni serapla gerçekten ayýran, en çok da acýnýn dýþarý çýkmasýný engellemeye çalýþtýðým zamanlar. Yalan söylüyorum evet! Ölümüne týkýndýðým korkudan, hiçbir zaman vermek zorunda olmadýðým ve hiçbir zaman fazla olmayan kilomdan ya da þehrin pisliðinden ölmüyorum. Yalan söylüyorum! Toz kalkmýyor odamda, geceleri oda tozlu olduðu için týkanýp kývranarak uyanmýyorum; ama olsun yine de biz odayý temizleyelim, ilaçlarý alalým..Sonra belki bir de bakmýþýz dirilmiþim yeniden… Bir de bakmýþýz bitiþ baþlangýca gebe kalmýþ, realkarnasyonun diþlerinden sýyrýlmýþým…
Ýçimden bir cenaze kalkýyor. Hiç ellerimi açýp dua ettim mi, edeceksem hangi duayý etmeliyim anýmsayamýyorum. Biraz uðraþýyorum derken geriye ne kadar az gücümün kaldýðýný hatýrlayýp vazgeçiyorum. Kalkan cenazenin tepesinde bir ben beyazlý, bir ben þaþkýn her zamanki gibi aðlayamadan olanlarý seyrediyorum. Her zamanki gibi isteyip de istemeyerek kendimi tutuyorum, her zamanki gibi diþlerim sýkýlýyor; yüzüm geriliyor. Öylece bakýyorum…