Neden büyüdüm ki anne? Neden yýllarýn sezdirmeden çocuk haklarýmý elimden almasýna göz yumdum, neden? Oysa daha fazla uçurtma yarýþtýrmak istiyordum ben martý kanatlarýyla! Oysa daha birçok zaman, nota bozuðu þarkýlar söylemek istiyordu aðzým dünyaya. Oysa anne, daha doymamýþtým ben babamýn avcuna dokunup haykýrýþlarla aldýðým pembe pamuk þekerlerinin tadýna. Nasýl oldu da masum gülücüklü öykülerden konuþurken dalgalarla, köpüklü akýntýsýnda trajediler yarattým insanlarýn? Ellerimin en özenli kutsallýðýyla kumdan kalelerimi kurban ederken tuzunu mavisine katan suya, nasýl oldu da kiremit kýzýlý odalarýn yýkýlasý duvarlarýnda yalnýzlýðýma kendi gözyaþlarýmý armaðan etmeye baþladým? Anne ben ne zaman mavi gözlü, sarý saçlý porselen bir bebeðin yýrtýlan elbisesine aðlamayý reddettim tecrübe(!)lerimle? Ve ne zaman kýpkýrmýzý elma þekerinin sarý çýkan elmasýna hýrçýnlaþan küçük kýz büyümeye adadý kendini? Nerede çaldýlar çocukluðumu usul usul ve hayatýn o sonsuz karmaþasýna kattýlar apansýz? Yaðmur yaðýnca yaþam alýþkanlýðý bir güvensizlikle çýðlýklar atan bu çocukluktan artan yaným hangi yaþlý ruhlar büyücüsünün acýmasýz iksirinden içti anne? Hangi zayýflýkta harflerimi bu sahte dünyanýn geleneksel maskeli balolarýndaki zavallý insanlar için can yanmalarý rengindeki sayfalara dökmeye baþladým?
Büyüdüm istemeden gençliðime! Oysa sadece kalemle kâðýt arasýnda satýrlar dolusu dünyalar kurup yeni yaþlar, yeni yaþamlar armaðan edecektim daha yýllanmýþlýðýma. Çocukluðuma sahip çýkmayý unuttum anne! Anlamadýðým onlarca dünya dili arasýndan birini seçip, sol anahtarýnýn saðýna dizili izler eþliðinde tüm geceler boyunca aðlamak nedir biliyorum artýk. Birkaç gurbet yýlý süren umarsýz yaþantýmý, insanlarýný býrak; sokaklarýný bile tanýmadýðým bir þehirde yaðmura gebe bir gökyüzünün altýnda “ah deli yüreðim! Gel artýk uslandýr beni!” diyerek haykýrmak nedir Livaneli’ye biliyorum, ne yazýk… Canýmý ölümlere büyüteceðim yaþlara çevirdim yüzümü anne! Korkutuyor beni çocukluðumdan sonra bir de yaþamla düþeceðim ayrýlýk! Dua et bana anne! Yaþam daha sýký sarýlsýn yüreðime ve öyle balýkçý aðlarýndaki tuz kokusu gibi iþlesin tenime. Parmaklarýmýn arasýndaki kalemim kadar sabýrsýz, dilimin ucundaki kelimelerim kadar kifayetsiz ve elimin altýnda satýr satýr kayan yaprak kadar doyumsuz bir yaþamýn eteklerinden son yaþlarýmý topluyorum anne. Belki bu yüzden çocuk olmaya olan özlemimi ifadesi mümkün olmayan kaygýlara dönüþtüren beklentisizliðim.
Sahile inince en beyaz deniz kabuklarýný seçip, elerime büyük, umutlarýma küçük gelen ceplerime doldurduðum gibi; yaþamýmýn en güzel yýllarýný çocukluðuma ekleyip yeni bir yaþam seçmek istiyorum anne! Umutlarým, umut etmeye korktuklarým ve hafýza kaybýna karýþtýrdýðým can kýrýklýklarýmla bir gemiye binip koþmak istiyorum mutluluk adasýna. Ya da; çocukluðuma!..