Ah ayrýlýk... Severken ayrýlmak, ayrý iken sevmek… Acýlarýn en büyüðü imiþ. Her iki gönülde birbirini seviyor fakat Ayrýk Otu gururuna yediremediði için özür dilemiyor, Menekþe ise gururu kýrýldýðý için Ayrýk Otu’nu baðýþlamýyormuþ. Þimdi Her ikisi de ayrýlýk acýsý ile eriyor, kuruyorlarmýþ.
Menekþe hayata küsmüþ. Ne yer içer, ne konuþur gülermiþ.
Ayrýk Otu ise ilk zamanlar kýzmýþ, baðýrmýþ, çaðýrmýþ, bahçe sakinlerini suçlamýþ:
- Eþekler... Domuzlar... Çalýlar… Dikenler... Allah hepinizin belasýný versin. Bizi siz ayýrdýnýz. Sevgimizi kýskandýnýz… diye hakaretler etmiþ, etrafýna kin kusmuþ. Sonra o da Menekþe gibi derdini içine atmýþ, susmuþ.
Ayrýlýklarýnýn üzerinden günler, aylar geçmiþ. Kýþ gelmiþ, kar yaðmýþ. Tüm bahçe karlar altýnda kalmýþ. Böcekler topraðýn altýna girmiþ. Kýþ uykusuna yatmýþ. Çiçeklerde dallarýný topraðýn altýna çekmiþ.
Ayrýk Otu sevdiðini düþünmüþ. Bu soðuk havada yalnýz býraktýðý sevdiðini… Sevgisi ile ýsýtamadýðý sevdiðini… Yersiz kýskançlýklarla üzdüðü sevgilisini… Þimdi ne çok istermiþ sevdiðinin yanýnda olmayý, bedeninin sýcaklýðý ile ýsýtabilmeyi, teninin kokusunu duyabilmeyi…
Soðuk kýþ günleri özlemle, hasretle, çile ile geçmiþ. Bahar gelmiþ. Güneþ sýcacýk kollarý ile sarýlmýþ. Koyunlar kuzulamýþ. Leylekler gelmiþ, köþkün duvarýna yuva yapmýþ. Kuþlar baharý kutlamýþ. Yaylalar yeþillenmiþ. Kýrlarda sarý sarý çiðdemler açmýþ. Böyü, böcek bir bahar temizliðidir baþlamýþ. Aðaçlar meyveye durmuþ. O soðuk hava gitmiþ yerine ýlýk ýlýk esen, ruhlarý okþayan bir hava gelmiþ.
Köþkün bahçesindeki çiçeklerde yataklarýndan kalkýp dýþarý çýkmaya baþlamýþ. Uyanmayan bir tek çiçek varmýþ o da Menekþe imiþ. Artýk yaþamak istemiyormuþ. Ne gülen güneþ, ne ýsýnan toprak Menekþe’yi uyandýrmaya yetmemiþ. Onu hayata baðlayan hiçbir tat kalmamýþ. Bu üzücü duruma daha fazla dayanamayan bir çekirge gelmiþ ve Ayrýk Otu’na Menekþe’nin halini anlatmýþ.
Ayrýk Otu kahýr olmuþ. Ama o da üzüntüsünden bir kýþ boyu ölmemiþ mi? Ne dalý yapraðý, ne kökü topraðý kalmýþ. Bir tek yüreði kalmýþ. Ayrýk Otu aðlamaya baþlamýþ. Bir yandan aðlamýþ bir yandan söylemiþ:
- Özür dilerim Menekþe!.. Beni affet!.. Ben seni çok seviyorum!.. Ne olur beni baðýþla!.. Ne olursun ölme!.. Senin yokluðuna dayanamam!.. Sensiz yaþayamam!.. Ne olur affet!.. Affet!.. diye inlemiþ.
Bu acýklý konuþma tüm bahçe sakinlerinin gözlerini sulandýrmýþ. Bu konuþmayý yukardan dinleyen bulutlarda çok duygulanmýþ. Bulutlar da aðlamaya baþlamýþ. Bulutlar öyle aðlamýþ öyle aðlamýþ ki bahçede seller sular gitmiþ. Bahçede buluþan bulutlarýn göz yaþlarý almýþ Ayrýk Otu’nun yüreðini Menekþe’nin yanýna götürmüþ:
- Menekþe, biz affettik sen de affet demiþ.
Menekþe, göz yaþlarý içimde mýrýldanmýþ:
- Hangi canlý sevdiðini affetmez?.. Hangi yürek sevgiyi reddeder?.. Ben de seni seviyorum Ayrýk Otu, demiþ ve sevdiðinin yüreðine sýkýca sarýlmýþ.
Bu sevdalýlarý bir daha hiçbir güç ayýramamýþ. Sevgilerinin kokusu tüm bahçeyi sarmýþ. Köþk sahibi bahçede dolaþýrken burnuna harika bir koku gelmiþ. “Bu ne kokusu acaba” demiþ. Ayrýk Otu ile Menekþe baðýrmýþ “MUTLULUK”