Tam yeni oturmuþtum yüreðim aðzýmda;
–Hadi git…(!)
diyordu hýnzýr. Yüreðimi bu sözlerinin acýtacaðýný sanýyordu…neler görmüþtük oysa neler..

Bir de aðlasa tastamam olacaktý tablo… Biliyordum, ki yaþamýþtým evvelden. Yalnýzýn rolünü yalnýzken yapmak acýdýr, acýtýr daha çok. Çoðu da bunu bilirde bilmezden gelir. Gidip yanýna dizlerimin üzerinde çömeldim, yumruk yaptýðý ellerini öptüm, öptüm arka arkaya. Baþýmý yavaþça kaldýrýp gözbebeðine gözlerimi kilitledim. Yanaklarýmýzdan eþ zamanlý ýlýk ýslak yollar açýldý, sonra çaðladýlar ama sessizce. Sonunda tamamlanmýþtý tablo.

Nasýl güzellikti bu ey Allah’ ým…(!) Sýkýca sarýldým acýsýný kendiminkiyle çiftleþtirdim…Aynýydý genlerimiz. Kim bilebilirdi bizi bizden daha iyi!

Hastaydý babam. Çözümsüzdü. Ve kör bir bulmaca gibi çözülemeyecektik biz de.

Saçlarýmý okþadý pamuk yumuk elleriyle, kulaðýma fýsýldadý;

-Güzel günler geliyor, sabýrla bekle, Yaratýcýna güven… Git desem de gitme… Hadi þimdi git… Sýmsýký sarýldýk, güvenle sýcacýk…

Biliyordum, aynýydý O’ da, inandým…


O tek torunuydu babamýn…





27.05.2005
Ýst.