Ümidin her zaman haib, nasibin daima nekbet;
Hayatýn geçti hüsranlarla ey gün görmeyen millet!
Ne devletsiz baþýn varmýþ, ne mel'un tali'in, hayret!
Muebbed bir hayat ummuþ da içmiþtin.. Fakat seyret:
Nasýl zehr oldu birden diktiðin sahba-yý hürriyet!

Meðer altüst olurmuþ en muazzam arþ-i istiklal;
Meðer pamal edermiþ en bülend akvami izmihlal;
Meðer birden olurmuþ altýyüz yýl beslenen amal,
Ufuklar, bak, adem rendinde zulmetlerle malamal..
Ne beklerdik, nasýl çýktýn sen ey ferda-yi istikbal!

Bu istikbalý rüyamýzda görseydik inanmazdýk!
'Sabah olmuþ' dedik, sezmekle bir avare aydýnlýk.
Ne haybettir: deðilmiþ fecr-i kazýbler kadar sadýk!
Cahimi bin hatar kat kat yýðýlmýþ, gelde yýrtýp çýk!
ilahi! Bir ýþýk göster, bunaldýk büsbütün artýk!

Fakat hey þaþkýn, istimdad için Hak'dan yüzün var mý?
Kitabullah'a yüksekten bakan gözler de aðlar mý?
Muhakkar gördüðün kuvvet bu gün bir bak, muhakkar mý?
Demezdin, ruhu Kur'an'ýn o lakaydýyle muztar mý?
Ya sen muztar kalýr, feryad edersen, aldýrýrlar mý!

Evet, sen böyle bir ferda-yý mahþer-hýzý ummazdýn,
Haberdar eyleyenler oldu; güldün. Pek de kurnazdýn!
Kudurmuþtan beter bir hale geldin, durmadýn azdýn!
Düþen ma'suma çýkmak gayr-i kaabil bin çukur kazdýn:
Gömüp ahlaký, artýk fuhþ için bah-name'ler yazdýn!

Utanmak bilmiyorsun, anladýk, lakin ne isterdin:
Þu milletin ki levsiyyatý bir 'meslek' deyip verdin?
Ýbadullahý saptýrdýn, fakat bir yol mu gösterdin?
Görürsen nerden bir namus, fuþh-abada gönderdin;
Sezersen kimde na-merdane bir fitrat, kanat gerdin!

*
* *

Býyýk kirpik, sakal yontuk da týrnaklar birer parmak;
Yýkanmaz bir surat, sol gözde beyzi cam, fakat parlak;
Hamamsýz ensenin sýrtýnda bir yað var: kayar yavþak!
Þu, kalcýnlarla kývrýk pantalon altýnda, kýskývrak
Seken Osmanlý centilmeninde hiçbir duygu yok mutlak...
Utanmak ver, yeter, kaabilse Allah'ým, utandýrmak!

Mehmet Akif ERSOY
29 Tesrinisani 1328
(1912