Haylaz Gülüþünü Atfettim Adýna...

Haylaz gülüþünü sakladým yalnýzca senden hatýra. Hani o dünyayý umursamaz, yaþamýn tüm yükünü bir çýrpýda omzundan atýveren çocuk kahkahan vardý ya. Sadece onu saklayýp, atfettim adýna.

Sakýn büyümesin gülüþünün haylazlýðý çocuk. Ben o mahçup tebessümüne vurgundum unutma. Sanki bütün kirlenen güzelliklere inat, tertemiz kalmýþtý çocuk saflýðýnda. Öylesine dokunulmaz duruyordu ki kýyamadým dokunmaya. Ýzin verme çocuk pasaklý aþklarýn dokunup gülüþünü yaralamasýna...

Konuþunca bozulur bu büyü diye korktum hep çocuk. Dile gelince uçup gider sihrimiz diye sustum en kalabalýk sohbetlerde. Adýn geçince titreyen yüreðime aldýrmayýp kaçýrdým bakýþlarýmý aldýrmayan bir gülümsemeyle. Dillenmemeli, söylenmemeli, kirlenmemeliydi haylaz gülüþler, deðer bilmeyen dillerin kelimeleriyle. Suskunluðum o yüzdendi çocuk, uzaklýðým o yüzden. Düþlemeye korktuðum haylaz gülüþüne bakmaya kýyamadým çocuk. Daha sahip olmadan, kaybetmenin ürkütücü kabusundan korktum.

Adýn yok artýk senin çocuk. Haylaz gülüþüne sakladýðým anlam var aklýmda. Belki büyüdün sen, belki kirlendin hayatýn utanmaz yanýyla. Ama bende yalnýzca gülüþünle kalacaksýn, yalnýzca haylazlýðýnla...Adýn yok sevgili çocuk, atfettiðim haylaz gülüþünden baþka bir þey kalmadý senden bana...