Günlerden cuma
Ama hangi aydayým bilemiyorum
Tepeden týrnaða titriyorum
Sanýrým yüreðimin en çetin
Kýþýný yaþýyorum

…Ve büyük bir yalnýzlýk gidenin ardýndan.
Ancak yaðmurun ýslattýðý bir pencerenin ardýndan bakýnca görülebilecek kadar netti, o boþ avluda boþlukta yatan cansýz bedenin. Önce damla damla biriktiriyor, sonra dolu dolu yaðdýrýyordum ben de kendi penceremden aþaðý yaþýmý.
Kalabalýðýn içindeki yalnýzlýk gibiydim ben þimdi. Yüzüme, bedenime, ruhuma fýrtýna hýrçýnlýðýnda rüzgarlar çarpýyor, tepeden týrnaða titriyor, beynimdeki her düþünce o fýrtýnada telaþla koþturuyordu.

Sanki nicedir heyecanla beklenen o meþhur oyun gelmiþ gibiydi buralara. Ýnsanlar toplanmýþ, haykýrýþlarýný alkýþ yapýyorlardý, son perdede yere düþen büyük oyuncuya yada benim uyuyan kahramanýma. Aslýnda o kadar güzel uyuyordun ki sen, son altý ayýnýn sabahlarýnda olduðu gibi akþamcý bir delikanlý diriliðinde, içimden üzerine düþen dolu parçalarýna aldýrmadan yattýðýn o soðuk ve yeþil çatýlý döþeðinde.

Kalk demek geliyordu içimden. Zaten içimden dudaklarýma kadar týrmanmayý baþarabilse sözcükler, belki yetiþecektim sana, belki “kýzým” deyiþini duyacaktým yeniden, belki býrakacaktýn oyunu, uyanacaktýn belki….

Dört yýl önce öðrendim dört yýl sonra böyle apansýz uyuyacaðýný. Yüzündeki gamzeler bazen öyle derinleþirdi ki, anlam veremezdim doktorlarýn çocuk ruhuma söyledikleri gerçeklere.

Senin her gülüþün, her sohbetin, her nasihatýn, her “Kýzým” deyiþin bir çizik atardý yüreðime. Dört yýl bu çiziklerle dolaþtým seninle beraber yoðun bakým ünitelerinde. Daha önce hiç fark etmediðim dediðim çok þey vardý seninle ilgili. Mesela koluna takýlan serumlarý sayarken farkettim iðne oyasýna benzeyen aþý izini ve gözlerinden kopup etrafýna saçýlan o yalvarýr ifade sayesinde karar verdim gözlerimi senden aldýðýma.
Sessiz ve sabaha çýkmayan bekleyiþlerde öðrendim gizli kalmýþ her ayrýntýný, tek tek ezberledim ve her birini farklý bir rafýna koydum belleðimin.

Þimdi dünden daha zor gelecek bana sabahlara çýkmak. Ümitle beslediðim her soðukkanlý bekleyiþin son perdesini artýk merak etmeyeceðim. Kimse yokluðunun yarattýðý kaç gün süreceði belli olmayan çetin kýþ gecelerimi bilmeyecek. Belki dünden daha yalnýz hissedeceðim kendimi, yürümeye çalýþýrken yorgun yýllarýn yýkýntýlarý arasýnda. Ama çaresizliðimin görünmeyen yüzüyle çýkacaðým güçlüyü oynadýðým her sahneye.

Belki seni her hatýrladýðýmda, bir kerecik sesini duymak için çýrpýnacaðým, dövüneceðim. Seni o kadar çok özleyeceðim ki belki, yanýna gelmek, seninle birlikte ben de uyumak isteyeceðim o toprak kokulu yorganýn altýnda.
Artýk çok gereksiz gelecek bana giden sevgilinin ardýndan bir araya toplanan hüzün bulutlarý ve yaðan yaðmur. Öyle büyük bir fýrtýna yaþadým ki zaten, gelip geçici yaðmurlarý hiç önemsemeyeceðim.

Oyunun son perdesi de bitmek üzere iþte. Ve beklenen an geliyor. O büyük adam tüm hüzünlü bakýþlarýn ve sessiz yaðmurlarýn eþliðinde yere düþüyor.
Alkýþ tutuyor tüm yürekler tertemiz bedeninin üzerine her bir toprak atýþýnda küreðin.

Ve perde hiç olmadýðý kadar yavaþ kapanýyor…

Görkem Kocabýyýk-2004