unutmak isteyip de sana bir þekilde hatýrlatýlan iðrenç zamanlarý yaþýyorsun,
hiç alakan olmadýðý halde sýrf terbiyenden abuk sabuk insanlara katlanýyorsun
hayat seni yýpratýyor
katlayýp
buruþturuyor
yüzün buruþturulup çöp tenekesine atýlmayý bekleyen bir artýk oluveriyor

duygularýn artýk yok
yýllarýn yorgunluðu, kýrgýnlýðý, sessiz sessiz akarken içine gözyaþlarý, baþ ettiðin korkularýn, ne de olsa bir þey deðiþmeyecek kalýbýyla yaþadýðýn hayat seni alakasýz bir biçimde kendine baðlayýveriyor
neden yazdýðýný bilmiyorsun
neye niye katlandýðýný düþünmek istemiyorsun bu yazdýklarýmdan günün birinde yazýn sanatýna dair bir þey çýkar mý diye düþünüp kurumlanýyorsun

hep en kötü olasýlýklara göre hayatý yaþýyorsun, baban onca zenginliðin içinde yoksulluk ve sevgi
sizlik içinde tekrar tekrar ölüyor

ertelenmiþ okumalar- canýna okumalarýn- var artýk bunlarýn bir listesini yapayým diyorsun
hayat sana tekrar tekrar koyuyor
hiç ummadýðýn bi yerde hiç ummadýðýn insanlardan o kadar güzel þeyler duyuyorsun ki intihar etmek üzereyken saniyelik bir kararla vazgeçiyorsun
boþa kürek çekmediðini anlýyorsun
çektiðin koskoca bir boþluk –az mý yani-

eski bir arkadaþýn seni arýyor, yalnýzlýðýn güzelliðine varmak üzeresin
hafifledin artýk, ölüm düþüncesi seni üzmüyor
kendine acýmaktan vazgeçiyor
yaþamaktan vazgeçmiyorsun
sýký sýký kucaklýyorsun yaþamý

nereden çýktýðý belli olmayan ve hep birilerinin canýný sýkan ne üdüðü belirsiz aðabeylerin kahrýný çekiyorsun

yaþam sana sulanýyor
yaþam sarkýntýlýk ettiði her ölüme sulanýyor

sen kendini kaybettiðin anlarýn yasýný tutmaktan vazgeçip
ne hadddimelerini azaltarak, çaçaron teyzegillerden birine rastlayýp kafaný dümdüz oluncaya dek ütülettiriyorsun…

tüm görüntüler düzeliyor..