Özge, annesi ve dedesi ayný evde kalýyorlardý. Herkes, Özge'nin dedesinin hiçbir þey hatýrlamadýðýný, hiçbir þeyin farkýnda olmadýðýný çoktan kabullenmiþti. Ama Özge, her zaman bunun aksini savunuyordu. Dedesinin her þeyin farkýnda olduðunu; yalnýzca, düþüncelerini ve yorumlarýný dile getiremediðini söylüyordu. Çünkü, onun beyni yorgundu ve iþlevlerini yerine getiremiyordu.

"Özge, kýzým!"

"Efendim anne?"

"Dedene yemeðini yedirir misin?"

"Zevkle!"

Özge'nin tek zevki, dedesiyle vakit geçirmekti. Her gün onunla ilgilenir, kitap okur, gece yataðýna yatýrýrdý. Dedesi, her zaman konuþurdu; ama, Özge dýþýnda hiç kimse, onun dilinden anlamazdý. Ýþte, her gece de yalnýzca Özge'nin anladýðý þeyleri anlatýrdý dedesi... Özge, ne kadar annesine anlatmayý denediyse de, annesi, onun hayal gücünün çok geniþ olduðunu savunurdu. Ama, aslýnda inanmak istemiyor gibiydi. Çünkü; anne ve babasý boþanmadan önce Özge, bunun olabileceðini, dedesinin böyle söylediðini bildirmiþti annesine...

Özge, her gün okula gitmeden önce, mutlaka dedesini öperdi. Ama o sýralar sýnavlarýn yoðunluðundan dedesiyle ilgilenemediði gibi, o sabah onu öpememiþti de. Dedesi aklýnda kalmýþtý, son günlerde çok rahatsýzdý. Devamlý aðlýyor, kendine vuruyor ve devamlý Özge'nin annesini azarlýyordu. Yine de, bugün sýnavlarý bitmiyor muydu? Eve dönünce, sabaha kadar dedesiyle otururdu nasýlsa... Ama, öyle olmadý...

Eve gittiðinde annesi aðlýyordu ve dedesinin yorgun bedeni, bembeyaz yatakta uzanmýþ, öylece duruyordu. Bu nasýl olurdu? Nasýl ölürdü Özge'nin pamuk dedesi? Bir anda 'tüm inancýný' yitirmiþti. Yýllarca kendini kandýrmýþtý. Dedesi onunla hiç konuþmamýþtý. Eðer öyle olsaydý, bu konu hakkýnda ona bir iki þey çýtlatmaz mýydý?..

O günden sonra asla eskisi gibi olamadý. O çok sevdiði gölün kenarýna oturup, o çok sevdiði iþi yapmayý, öykü yazmayý bile istemiyordu artýk... Kendini aptal gibi hissediyordu. Dedesinin onunla konuþtuðunu nasýl düþünürdü? Bu imkansýzdý. Öykülerinin güzel olmasý düþüncesi gibi... Bu yüzden, okuldaki öykü yarýþmasýna da katýlmayacaktý...

Gece bir türlü uyku tutmadý. Yarýþma hafta sonundaydý ve kazanana bir kitap çýkarýlacaktý. Bu ödülü alamayacak olmak, büyük þanssýzlýktý. Belki deneyebilirdi. Ama bir günde, bu imkansýzdý...

Sabah olduðunda, annesi Özge'ye, bütün gece televizyonun baþýnda durduðu için kýzýyordu. Gözleri öylesine çökmüþtü ki; bu yüzden okula gidemeyecekti. Akþama doðru, yorgun düþüp uyuyakaldý. Uyanýp saate baktýðýnda ise, gözlerine inanamadý. Saat daha sabahýn üçüydü. Tam on bir saat uyumuþtu. Ama, umrunda bile deðildi. Hemen, yarýþmaya bir öykü yetiþtirmeliydi. Bunu; rüyasýnda gördüðü dedesi istemiþti ondan...

Özge, dedesine, onu ne kadar çok sevdiðini defalarca söyledikten sonra dedesi, "Ben de seni seviyorum ve senden, beni sevdiðini ispatlamaný istiyorum. Eðer benim torunumsan, hiçbir þey için, asla umudunu yitirmemelisin. Þimdi, eðer beni seviyor ve hayata inanýyorsan, bir öykü yaz ve o yarýþmaya katýl. Çünkü, inan bana, orada hiç kimse senden daha iyisini yapamaz."

Yazmaya baþladý... Yazdý... Yazdý... En sonunda, yazdýðý þeyi okumadan, bisikletine atladý ve okula doðru ilerlemeye baþladý... Saatine bakamýyordu. Yetiþmeliydi, zorundaydý...

Okula vardýðýnda, jüri üyeleri kararlarýný vermeye baþlamýþlardý bile... Öyküyü, edebiyat öðretmenine uzattýðýnda, öðretmeni, "Senin için elimden geleni yapacaðým."dediðinde, içinde bir þeylerin koptuðunu hissetti. Aklýnda, 'acaba?' sorusunun oluþmasýna izin veremezdi... Ýnanmalýydý... Baþaracaktý!

Öyküsü okunurken, tüm bunlarý kendisinin yazdýðýna inanamýyordu. Herkes, Özge'nin öyküsünün ne kadar muhteþem olduðunu konuþuyordu... Yarýþma sonucu açýklanýrken, jüri üyeleri de...