Hiç bakmasýn istiyorum yüzüme , hiç göz göze gelmeyelim.Ama bu mümkün deðil.Ondan bir þey istemek iki katý daha zor þimdi.Nasýl olacak; sessizlik þimdi daha bir aðýr.Bilerek tersleniyorum , sorduðu sorulara ters cevaplar veriyorum.Korkum aniden içinden geliverirde bana sarýlýr korkusu.Her türlü temas çok korkutuyor beni.
Bazen sinirleniyorum öfkem burnuma çýkýyor ``söylemiþtim ben ona`` diye konuþurken yakalýyorum kendimi.``Böyle yaþyamam demiþtim``
Dudak bükmüþ her zamanki gibi yine canýmý sýkýyorsun bakýþlarýyla süzmüþtü beni.
Yaþayamazdým ;gerçekten yaþayamazdým...Þimdi yaþayabilecekmiyim?
Bundan sonra bu ikiyüzlülüðü sürdürebilecek miyim?Her ikisine karþý.Hatta üçümüze karþý baþarabilecek miyim?
Bilmiyorum þu an hatýrlamadýðým hangi konuyu güç bela konuþurken,birazda içmiþti,yüzünü yüzüme yaklaþtýrmýþ,ben içki kokan nefesinden rahatsýz olmuþ baþýmý iyice geriye atmýþtým.
``Bana sen lazýmsýn sadece sen bunu kafana iyice sok unutma bunu``
dediðinde donmuþtum sanki.
Þimdi deðil asla deðil bu cümle için dünyanýn en berbat zamanýydý.
Sevilmek ,biri için gerekli olmak bu duyguyu hiç tam anlamýyla yaþamadým ben diye düþündüm herzaman.Oysa çok çýrpýndým bunun için.Sessiz bir çýrpýnmaydý bu.Utanýyordum çünkü aðýr geliyordu.Hala da gelir.
Çocukken nasýlda isterdim beni öpmesini ,sarýlmasýný.
Saç maþalarý vardý eskiden þimdiki gibi förn makinelerinin olmadýðý zamanlarda .Saçlarýna maþa çekiyordu, biryere gidecektik beni giydirmiþ kendi hazýrlanýyordu.Öylece dikilip seyrediyordum onu.Hep seyrederdim izlerdim sessizce.Bir an maþayý elinden býraktý makyajýný kontrol etmeye baþladý maþayý elime aldým onu taklit etmeye baþladým,beceriksizce kaydý elimden maþa ve elim yandý.Caným çok yanmýþtý bir yandan da korkuyla nezaman baðýracak diye bekliyordum.,kulaklarým uðuldamaya baþlamýþtý canýmýn acýsý korkum yarýþýyorlardý sanki.Ýki el omuzlarýmdan tuttu aniden ``çok mu acýdý caným `` dedi ``gel bana`` ....Ýnanamýyordum ama öyle bir sevinç kaplamýþtý ki içimi anlatmak imkansýzdý o an bütün parmaklarýmý tekrar tekrar yakabilirdim.O cümleyi duymak için o mutluluðu yaþamak için.
Bugün hala yakýyorum aklýmý,kalbimi,bedenimi yaþar mýyým diye ayný mutluluðu