Mevlevî uzatmýþ elini derviþin gönlüne. Derviþ uzatmýþ elini Mevlevî’nin gönlüne. Dinlemiþler bir süre birbirlerini. Sonra bakýþmýþlar…
   Mevlevî yanmýþ, derviþ erimiþ. Kýz Kulesi’nin denizine karýþmýþ. Bir aþkgözlü kuþ gelmiþ -ki bu kuþun gözü altýnla topraðý aþýp varmýþtýr aþka-, denizden balýk tutmuþ. Balýðýn pullarýna takýlan derviþle Mevlevî gökyüzüne ulaþmýþ. Kuþ uçmuþ, aþk taþmýþ; kuþ uçmuþ; aþk serpilmiþ; kuþ uçmuþ âþýklar birbirlerinden uzak diyarlara düþmüþ. Yine ayrý gayrý, yine yan yana. Derviþ Mevlevî’nin gönlünde, Mevlevî derviþin. Aþk gönüllerde yaþamýþ durmuþ. Yaðmur o günden sonra bir aðlamýþ, bir susmuþ.
   Kuþ uçmuþ, uçmuþ, uçarken, kanadýnýn solunu Konya’ya karþý silkmiþ; saðýný Kýbrýs’a. Önce batýnýn sesi Afrodit dile gelmiþ batýk yüreðiyle, sonra doðunun sesi Mevlâna yanýk gönlüyle. Afrodit de duymuþ bu aþký, Mevlâna da. Her ikisi de farklý dünyalarda, farklý diyarlarda. Buluþmuþlar bu garip masalda. Kurmuþlar bir masa Akdeniz’in ortasýna. Baþlamýþlar konuþmaya:

-     Aþk, inadýna aþk olmalý deðil mi dost?
-     Aþk, ne olursa olsun aþk olmalý, öyle dost.
-     Aþk, beþerden akar bedene deðil mi dost?
-     Aþk, bedenden akar gönle, öyle dost.
-     Aþk, yaþamalý sonsuza deðil mi dost?
-     Aþk, var olmalý sonsuza, öyle dost.

   Mevlâna ile Afrodit’i dinlemiþ bir müddet, sonra toplantý yapmýþ onlar gibi gökyüzü, yeryüzü, deniz ve toprak. Aþkýn sesini dinlemiþler kendilerini unutarak. Ardýndan “Neden aþklar ulaþýlmaz, neden hep bu ayrýlýk? Bitmeli bu cefâ! Âþýklar kavuþmalý artýk!” diye bir sessiz çýðlýk duyulmuþ.
   Sonunda hak vermiþler aþka kendini feda eden bu iki kiþiye. Ulaþmýþlar aþkgözlü kuþa:
Dile gelmiþ gökyüzü: “Gökyüzüm karanlýk kaldý, kurtar onlarý!”
Dile gelmiþ yeryüzü: “Yeryüzüm ýþýksýz kaldý, kurtar onlarý!!”
Dile gelmiþ deniz: “Denizim kurak kaldý, kurtar onlarý!”
Dile gelmiþ toprak: “Topraðým cansýz kaldý, kurtar onlarý!”

   Dile gelmiþ tüm dünya, baþlamýþ aðlamaya. Bu sýrada Mevlâna ile Afrodit tutmuþlar yolu kuzeybatýya, varmýþlar Ýstanbul’a. Bulmuþlar onlar da düþünceyle uçan aþkgözlü kuþu. Anlatmýþlar olaný:

-     Akdeniz dile geldi, Ege’yi delip geçti, Karadeniz karalar baðladý ey aþkgözlü!
-     Tuz Gölü tuzsuz, Van Gölü kurak kaldý. Bu aþka sensin çare ey aþkgözlü!

   Aþk dilenilir bazen, kazanýlýr sonra. Afrodit’le Mevlâna aðlamýþ. Çile çekmiþ, yer, gök, deniz, toprak. Aþkgözlü kuþ sonunda katýlmýþ aralarýna hicraný unutarak. Baþlamýþ atmaya ayrýlýðý uçarak. Kuþ uçmuþ, aþk doðmuþ; kuþ uçmuþ; aþk uyanmýþ; kuþ uçmuþ; derviþle Mevlevî uykuya dalmýþ. Yine buluþmuþlar gizli bir rüyada:

-     bir Mevlevî aðlýyor yollarda
yýldýzlarla yürüyerek
kim bilir sen nasýlsýn yýldýzlar altýnda

-     Yorgun ve çaresiz
Gözlerim seni arýyor ama nafile
Kapý çalacak gibi þu an
Karþýmda seni bulacakmýþým gibi ama yalan
Bir nefes alýþ var derinde
Bir hüzünlü özlem gözlerde...

-     yüzün nereye dönük bilemem ey sevgili
ama yüreðim yüreðine dönük bunu bil


-     Bildim
Ve öðrendim bildiðim vakit
“Sýr aþikârdýr oysa
Sýr söylenmez“

-     sýrrýn bende
ruhum seninle
ruhum ellerinde
emrinde

-     Emretmez yürek yüreðe
Ancak aþk rica eder sessizce
Ýster ver, ister verme...

-     ben bende deðilim
kaybolmuþ varlýðým senle
kaybettim kendimi sende
rican da baþým üstüne
emrin de...

-     Ve ben
Kendini bulasýn diye açýyorum kapýlarý sonuna kadar
Iþýk kör eyleyecek önce gözlerini
Sonra açacak gönül gözünü
Göreceksin
Iþýðýn ardýndaki gerçeði
Ben; kapýyý açan ýþýða,
Sen; kapýnýn tokmaðýna usulca dokunan
Dokundu ve geçti diyeceðim
Bakýp gülümsersin belki, bekleyeceðim...



-     ben bu yola baþ koydum
ne ateþler, ne kör eden ýþýklar
beni aþkýn yakar, kör eder
gayrýsý yalan
ve açmasan da, bu can
kapýnda yýllarca bekler inan.

-     Kapýlar açýk
Yapraklar saçýlmýþ, dökük
Yeþerecek belki dallar
Bilmem bu sürer mi bir ya da bin anlýk...

-     her anýn güzel ey sevgili
her anýn hayranlýk dolu
zaman mý sorulur âþýktan
onun için bir ile bin fark eder mi?

-     Baharýn kokusu var etrafta
Yeni bir gün var taze taze otaðda
Bir aþk, bir sevi düþürmez mi bu baða
Tek sandýðýmýz Yaradaným da...

-     kurban olurum ben o Yaradana
seni yarattýðý an'a, zamana
bir aþk düþürdü ki yüreðe
ne beden býraktý, ne ruh yanmaktan!...

   Derviþle Mevlevî aðlaþadursun, biz gelelim aþkgözlü kuþa. Kuþ uçmuþ, kanadýnýn solunu Konya’ya karþý silkmiþ; kanadýnýn saðýný Kýbrýs’a. Önce Afrodit gülümsemiþ, sonra Mevlâna.
   Aþkgözlü kuþ giderken düþürmüþ son bir mýsra:

-     Sözler tükenir aþk bakî kalýr
Yolcu gider kalan kalýr
Aþkgözlü gider, ayrýlýk biter
Aþkla kalýr gönül gözlüler.

   Uyanmýþ derin bir uykudan derviþle Mevlevî. Bakmýþlar ki, Kýz Kulesi’nin karþýsýnda yosun tutmuþ gönüllerine deðen elleri. Sonra bakmýþlar baþ uçlarýna; Mevlâna ile Afrodit gülümseyerek duruyormuþ karþýlarýnda.
   Ýþte o an uyanmýþ uyuyanlar usulca. Mevlâna’nýn gönlü deðmiþ aþka. Aþk temizlenmiþ, nurlaþmýþ. Afrodit’in eli deðmiþ sonra; aþk güzelleþmiþ, kutsanmýþ. Derviþle Mevlevî derin bir huþu içinde sarýlmýþlar birbirlerine. Herkes giderken mekânýna, derviþle Mevlevî kalmýþ aþkýný kutsamaya Ýstanbul’da.
   Ýþte aþk vuslatý istemiþ ve gerçekmiþ, rüya olan gerçeðe taþmýþ; gerçekler rüya olup kalmýþ. Gönüller bir olunca ayrýlýk denizin dibinde uykuya dalmýþ.
   Kuþun aðzýndan üç elma düþmüþ, birini derviþle Mevlevî yemiþ; birini Mevlana ile Afrodit paylaþmýþ; diðerini ise yer, gök, deniz ve toprak bu masalý yaþayanlara armaðan etmiþ.
   Herkes saðlýcakla kalmýþ …