Akþamüstü olmuþtu . .
   Güneþ yavaþ yavaþ bu sessiz , deniz kokan balýkçý kasabasýný terketmiþ , aslýnda hiç batmak istemezmiþçesine direne direne sulara gömülmüþtü ufukta . Her þeyin sýrasýyla olduðu , herkesin birbirini tanýdýðý , güzel insanlarýn yaþadýðý , tipik bir balýkçý kasabasýydý Karavomilos . Yani küçük ahþap kulubeler , önlerinde direkler arasýna gerilmiþ balýk aðlarý , aðlarýn üzerinde bir önceki avdan kalan yengeç , yosun ve her türlü deniz sakini . Saðda solda tamir edilmeyi bekleyen sandallar ve balýkçýlýk için gerekli bir sürü alet edevat .
   Aslýnda akþam çoktan olmuþtu , ama genç kadýn kabul etmek istemiyordu . Batan güneþ , genç yüzündeki çukurlara çoktan gölgeleri doldurmuþtu . Hayatýn tüm zorluk ve mücadelesine raðmen , hala insanýn nefesini kesecek bir güzelliðe sahipti ; yumuþak yüz hatlarý , okyanus kadar derin gözleri ve güneþ gibi saçlarý . O güneþ saçlarýný geliþi güzel toplamýþ , erkeðinin ona ilk buluþmalarýnda hediye ettiði tokayý altýn saçlarýna gömmüþtü .
Yüzünde , ‘’Hayýr daha erken , nasýl olsa gelecek ‘’ diyen ve yüreðinin derinliklerinde bunu ufka haykýran bir ifade ile bekliyordu . .
   Kucaðýndaki küçük kýzý her þeyden habersiz , havada oyunlar oynayan martýlara vermiþti tüm dikkatini . O nu bu zorlu dünyaya raðmen , sýrf kocasý bir kýzý olmasýný çok istiyor diye dünyaya getirmiþti . Küçük kýz da , hemen doðumunun arkasýndan eve bir bolluk ve umut getirmiþti . Dünyalarý vermiþti erkeðine kadýn , ‘’ Sana bir kýz çocuðu doðurdum’’dediðinde . Bu küçük kýz çocuðu da annesi gibi güneþi kýskandýrýrdý saçlarý ile .
   Genç kadýnýn öbür yanýnda , diðer elini tutan erkek çocuðu , onlarýn ilk çocuklarýydý . Ýlk çocuk olmanýn þýmarýklýðýný hiç göstermemiþti , bebekliðinden dirayetli ve gürbüz bir erkek olacaðý belliydi . Her akþam yaptýðý gibi ; sað yana taradýðý , babasýndan aldýðý þüphesiz kumral saçlarý , temiz üst baþý ve parlak yüzü ile annesinin yanýnda , dimdik bir þekilde babasýný bekliyordu . Bu diklik aslýnda babasýna verdiði sözü tutmuþ olmanýn gururuydu . Öyle söz vermiþti çünkü sabah evden çýkarken kendisini öpen babasýna . O dönene kadar evin erkeði olacak , annesi ve kýz kardeþine göz kulak olacaktý ve olmuþtu da . Ýþte onun dikliðiydi bu . Ancak çocuk biraz daha büyük olduðu için bir terslik olduðunu sezebiliyor ama tam da adýný koyamýyordu küçücük aklýyla .
   Babalarý , daha güneþ doðmadan kalkmýþ ve hayretle bir kez daha kendisinden önce kalkýp , kahvaltýsýný hazýrlamýþ olan kadýnýna bakýyordu . Ne þanslý bir erkek olduðunu düþündü ; sadýk , çalýþkan , seven ve erkeðine 2 çocuk vermiþ bir kadýný vardý .
Acele ile kahvaltý etti ve çocuklarýný öptü çýkmadan . Oðlu yine uyanmýþtý ve babasýna ‘’ Sen merak etme babacýðým , sen yokken eve ben bakarým . ‘’ demiþti . Bir erkek daha ne ister ki diye düþündü ve oðlunun alnýna bir öpücük kondurdu . Soðuk ve denizden dolayý artýk sertleþmiþ elleri her zaman garip bir güven vermiþti oðluna . Onun babasý çok güçlü bir adamdý ve o yüzden elleri bile taþ gibiydi . .
   Kadýn usulca kýzýný kucaðýndan indirdi . Martýlara dalmýþ olan kýzý , poposunun üzerine kuma oturduktan sonra , artýk midyelerle oynamaya baþlamýþtý.
Ama oðluna bir þey söylemesi gerekiyordu. ‘’ Baban gelmeden çabuk þu aðlarý temizle ‘’ dedi , tatlý sert bir ifade ile .
Uzun eteklerini eliyle toplayarak olduðu yerde arkasýný döndü ve bir anlýk bir duraklamadan sonra seri adýmlarla kulubeye girdi . Endiþesini gizlemek için , bir þeyler yapýyormuþ gibi görünmek istiyordu . Ama , bir anda eli , evin tek süsü olan evlilik resminin çerçevesine çarptý ve çerçeve bir anda ellerinin arasýndan kaydý . Donmuþ ruhu , çerçeve camýnýn kýrýlma sesi ile bir anda hayata döndü . Cam yüzlerce parçaya ayrýlmýþtý ve bu uðursuzluk demekti . Sesi duyup , seslenen oðlu içeri girmeden kýrýklarý toplamalýydý . Güzel elleri ile yataðýnýn altýna süpürdüðü kýrýklar yer yer ellerine batýyordu ama bu acý yüreðindekinin yanýnda neydi ki ?
Bir anda arkasýna döndü , ‘’ Anne !! ‘’ diyen oðluna .
-Aðlýyor musun ? dedi,
-Hayýr oðlum , dedi . Kanayan ellerini arkasýnda gizleyerek.
Ama çocuk görmüþtü ve annesinin önüne kadar geldi .
O kocaman gözleri annesine öyle bir baktý ki , kadýn , oðlunun ellerini göstermesini istediðini anladý . Oysa tek bir kelime bile etmemiþti çocuk .
Kadýn artýk dayanamýyordu ve aðlamaya baþladý ellerini gösterirken .
Çocuk , birkaç ay önce ellerine batan kýymýklarý tek baþýna çýkarmýþtý aðlamadan , anne ve babasýnýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda . Yine ayný soðukkanlýlýkla biraz su getirdi , bi parça temiz bez ve bir tabure çekti kendisine , yataða oturttuðu annesinin karþýsýna .
- Üzülme anne , gelecek babam , yeter ki senin güzel ellerini bu þekilde görmesin , dedi .
   Artýk iyice geç olmuþtu , kasabanýn bütün balýkçýlarý dönmüþtü . Genç balýkçýnýn sandalýný baðladýðý yerin boþluðu herkesin dikkatini çekmiþti .
   Birkaç balýkçý belirdi kulubenin kapýsýnda ve her gün kendi ailelerinin baþlarýna gelebilecek bir manzara ile karþýlaþtýlar ; hepsi gördükleri manzara karþýsýnda donakaldý. Ama onlarýn oðullarý bu kadar mert olabilecek miydi ?
Küçük çocuk kulübenin içinde yatakta oturan annesinin omzuna elini koymuþ , dimdik ayakta duruyordu . Diðer eli ise usulca kýz kardeþinin karyolasýný sallýyordu .
Ama , o dimdik duran çocuðun açýk pencereden ufka bakan gözlerinden sicim gibi yaþ akýyordu , sessizce .
Hatta annesi bile baþýný oðluna yasladýðýndan aðladýðýný anlamamýþtý .
   Gelen balýkçýlar evin erkeðinin sandalýný açýkta boþ olarak bulan balýkçýlardý , saatlerce denizi taradýktan sonra , hava karardýðý için mecburen boþ sandal da beraberlerinde kasabaya dönmüþlerdi .
Hayat nasýlda gülümsüyordu ailelerinin üzerine , genç balýkçý sabah evden çýkarken . Oysa þimdi belki de her þey bitmiþti . Genç kadýn birden ayaða kalktý ve birden dýþarý çýktý . Sanki yüzlerce metre ötede , kara haberi getirenlerin sesini , anlatacaklarýný , öyle ya da böyle evin bir parçasýnýn geri döndüðünü hissetmiþti .
Kapýnýn eþiðinde , merakla uzaktan gelenlere baktý . Sanýrým , ortalarýnda hep beraber tuttuklarý battaniyenin içinde bir þey taþýyorlardý .
Kadýn bir anda bütün gücünün bittiðini hissetti , anlamýþtý . Ayakta kalabilmek için kapýnýn eþiðine tutundu .
Evdeki o þen kahkahalar susmuþtu ve artýk belki de kendi hiç eskisi gibi gülmeyecekti .
Artýk gecenin karanlýðýný hissediyordu .O ana kadar hissetmemiþti karanlýðý . Gördüðü halde hissetmemiþti.
   Aradan sadece 3 gün geçmiþti . Parlak güneþ yine doðmuþtu ve küçük kýz yine kumdaki midyelerle oyuna dalmýþtý , çocuk ise babasýnýn sandalýndan hiç inmemiþti sabaha kadar . Hummalý bir hazýrlýk içinde idi .
Kadýn ?
Güneþ kulubeye doðarken , kapýda beliren annesine baktý çocuk . Sarý balýkçý rüzgarlýðýný giymiþ olan güzel kadýn , parlýyordu o sabah güneþinin altýnda hele o güneþ saçlarý .
Zaten annesini bekliyordu ,çünkü akþam annesi ile anlaþmýþlardý . Artýk evin erkeði oydu ve babasýnýn yerine balýða giden annesinin yanýnda olmalýydý . . .
   Belki hiçbir þey eskisi gibi olmayacaktý .Hatta küçük çocuk , babasýnýn hayalindeki gibi bir doktor da olamayacaktý . Ama bilecekti ki uzaklardan bir yerden O’nu seyreden babasý , her zaman oðluyla gurur duyacaktý . Çünkü ; O , sabah evden çýkarken babasýna verdiði sözü hep tutacak ; evin erkeði olacaktý . .
   Güneþin , üzerinize her zaman , sevdiklerinizle beraber düþmesi temennisiyle . .
   Sevgiler . .
   Avþýn
   08 / 05 / 2005