Mevlevî uzatmýþ elini derviþin gönlüne. Derviþ uzatmýþ elini Mevlevî’nin gönlüne. Dinlemiþler bir süre birbirlerini. Sonra susup dalmýþlar bir derin uykuya.
   Aþk aðýr ama engel tanýmaz. Aþk hafif, hayatýn kendisi engel. Uykusunda, derviþin tek kalmýþ sol gözünden bir damla yaþ akmýþ. Gönül gözü körleþmiþ. Karanlýklarda kalmýþ. Ne yapacaðýný þaþýrmýþ. Mevlevî’nin elini aramýþ her yerde, bulamamýþ. Yalvarýp yakarmýþ gözünü vermesi için:
   - Allah’ýn aþkýna ver bana gözümü. Gözüm olmadan göremem ben. Yaþamam için görmem lâzým. Göremezsem ölürüm ben.
   Ne bir ses veren olmuþ, ne duyan olmuþ; derviþ karanlýk dünyasýnda yapayalnýz kahrolmuþ. Aðlamýþ, sýzlamýþ; ne kadar gözyaþý varsa gözünden gönlüne akýtmýþ. Zavallý gönlü karanlýklarýn içinde gözyaþýna boðulmuþ. Tuzlar kurumuþ, donmuþ. Yaþlar akmýþ, tükenmiþ. Sonunda yaþlar arasýnda bayýlmýþ.
   Hala Sultan, otururken küçücük Kýbrýs adasýnýn küçücük gölü Tuz Gölü yakýnýnda, bir garip hýçkýrýk duymuþ. Aþk gibi, hicran gibi bir þeymiþ. Bu ses nerden, kimden gelir diye merak etmiþ. Kalkmýþ yattýðý yerden, varmýþ Tuz Gölünün kýyýsýna. Bakmýþ, kýzýl saçlý bir derviþ. Bir yandan sayýklarken uykusunda, bir yandan derin derin iç çekermiþ.
   Sultan oturmuþ genç kýzýn yaný baþýna. Okumaya çalýþmýþ onu uykusunda. Aþk gibi, hicran gibi bir þeymiþ. Eksikmiþ, eksik olduðu kadar da fazla. Bir rüya tadýnda da tammýþ aslýnda.
   Derviþ bir süre sonra susamýþ, uyanmýþ sýzdýðý uykusundan. Öyle kurak öyle susuz kalmýþ ki, çatlak çatlak dudaklarýyla su istemiþ. Sol gözünü araladýðýnda elinde bir testi suyla Hala Sultan’ý bulmuþ karþýsýnda. Sultan uzatmýþ suyu, derviþ içmiþ kana kana.
   Boþ testiyi almýþ eline Hala Sultan, bakmýþ içine; bir gözyaþý görmüþ, bir de acý derinde. Hala Sultan sormuþ:

-     Neden bu acý ey kýzýl saçlý derviþ?
-     Yarimden ayrý düþtüm, gözümden ayrý. Ben tam olamam artýk bundan gayrý. Bir rüya gördüm tatlý mý tatlý. Siyah saçlý Ceylan bakýþýný görür görmez gözlerimden biri fýrladý. Ceylan bakýþlý aldý gözümü, gözümü alýrken kaptý gönlümü. Kaptý da gitti bilinmeze. Aradým, bir türlü bulamadým Akdeniz’de. Tuttum, bir aþkgözlü kuþun peþinden gittim, vardým Kýz Kulesi’ne. Baktým, Ceylan bakýþlým orada. Durdum, elimi de sundum aþkýmý da. Bakýþtýk bir süre, seviþtik sözle. Ne olduðunu anlamadan kaybolduk sonra. Bir karanlýk yola düþtüm. Orda benden içre kaçtý ben. Ben kovaladým, o kayboldu. Bir karanlýk diyâra vardým, yollar hep kapalý. Ne ýþýk vardý göreceðim, ne de bir yer. Her adýmýmda dikenler sarmaþýk gibi sarýldý benden içeri. Mevlevî’m kayýp, Sultaným. O kayboldu, ben de kayýbým artýk. O yok oldu, yüreðim soldu Sultaným. Ben aðlamayayým da kimler aðlasýn?

- Neylersin ey derviþ. Gönül bu, aþk ile dolmuþ. Iþýðýný kaybetmiþ, Hala Sultan Tekkesine varmýþ. Var bir sebebi burada olmanýn. Var olmalý sebebi burada Tuz Gölü’nün olmasýnýn. Sorarým sana ey derviþ, beden burada sen neredesin?

-     Bana beni sorma Sultan. Bana bensizliði sor. Bensizliði sakýn anlatma, gel bensizliði bende gör.

   Hala Sultan, oturmuþ karþýsýna derviþin. Baþlamýþ okumaya sol gözünü:

- Yazýk ki, sað gözünü kaybedeli, sol gözün de köreldi. Sol gözün köreleli gönül gözün silinmiþ. Bir þairin þiirsiz kalýþý gibi; bir mektubun sahipsiz kalýþý gibi, bir müziðin notasýz kalýþý gibi, gönülsüz kaldýn derviþ. Ben sana derman veremem, varsýn kýzýl saçlarýn aþký sana getirsin.

   Bu sözler karþýsýnda, zaten ümitsiz olan derviþ, baþlamýþ bir yanýk türkü çýðýrmaya. Bir yandan da kýzýl saçlarýný tel tel açmaya:

Hem aðlarým, hem koparým
Kýzýl saçlar, dalým kurak
Hem yanarým, hem donarým
Ela gözler beri gel bak.
Hem ölürüm, hem yaþarým
Gönül gözüm bana býrak
Nerdesin ey Mevlevî, nerdesin?
Þu zavallý deliyi özgür býrak…

   Baþlamýþ Tuz Gölü taþmaya göz yaþlarýyla. Akýp varmýþ Akdeniz’e, Akdeniz kaçýp gitmiþ Ege’ye, Ege ulaþmýþ Karadeniz’e, ulaþmýþ da; Anadolu’nun ortasýna uykuya yatan Tuz Gölüne ulaþamamýþ. Meðer ceylan bakýþlý Mevlevî orada uykuya dalmýþ. Uyumuþ, uyanmýþ, uyanmýþ, uyumuþ. Bir elindeki göze bakmýþ, bir gönlüdeki göze. Görmüþ ki, yarým kalan gönül gözü solmaya baþlamýþ; anlamýþ ki uzaklarda derviþ ölmeye baþlamýþ.
   Karar vermiþ aramaya aþkgözlü kuþu. Yol almýþ, yollar aþmýþ. Çaðýrmýþ, baðýrmýþ duyan olmamýþ. Aðlamýþ, sýzlamýþ bakan olmamýþ. Nihayet gerisin geri Tuz Gölü’ne dönmüþ. Bir umut ya, derviþi belki orada bulurmuþ. Varmýþ Tuz Gölü’nü baþýna. Bakmýþ, ne iz var ne sevda. Elindeki gönül gözü kuruyunca baþlamýþ Mevlevî aðlamaya. Aðlamýþ, aðlamýþ, Tuz Gölü taþmýþ; aðlamýþ aðlamýþ bulutlar dolmuþ. Gökyüzü ortak olmuþ bu yasa; baþlamýþ hýçkýra hýçkýra aðlamaya. Her gök gürültüsü birleþmiþ birbiriyle; varmýþ ulaþmýþ Kýz Kulesi yanýnda uyuyan aþkgözlü kuþa.
   Aþkgözlü kuþ, uykuya dalmýþ; aþkgözlü kuþ aþký unutmuþ. Aþk gözlü kuþ þimþeklerle uyanmýþ; aþkgözüyle olanlarý anlamýþ. Hemen bulutlara sarýlýp Tuz Gölü’ne uçmuþ. Bakmýþ ki; Mevlevî elinde kör bir göz aðlar dururmuþ. Tutmuþ Mevlevî’yi pençeleriyle baþlamýþ yükselmeye. Mevlevî uçmuþ ferahlamýþ; Mevlevî yaklaþmýþ içi yanmýþ. Elinde kör göz, yüreðinde kör aþk; bir rüzgâra; bir güneþe sarýlmýþ. Bir yanmýþ, bir ferahlamýþ. Sonunda Akdeniz’in ortasýndaki küçük adaya varmýþ.

(-Tuz Gölü, bir deðil iki imiþ.
Ýþte aþk iki olursa bölünüp ölür imiþ.
Akdeniz büyükmüþ, kocamanmýþ.
Anadolu’yu dolaþmýþ, bir küçük göle varamamýþ.
Kýz Kulesi, kulesine hapsettiði kýzý öldüren yýlana kanmýþ.
Yýlan ýsýrdýðý her gönle ölüm uykusunu serpmiþ. -)


   Tuz Gölü’ne varmýþ varmasýna da Aþkgözlü kuþ kör olmuþ, Mevlevî sararmýþ, derviþ solmuþ. Tuz Gölü sakin, Tuz Gölü sessiz. Ölüm sessizliði misâli uyur gezermiþ. Gezerken Hala Sultan’ýn mekânýna bir iþaret býrakmýþ. Aþk gözlü kuþ o iþaretle Hala Sultan’ýn yanýna varmýþ. Mevlevî atlamýþ pençelerden topraða; can’ýnýn kokusunu duymuþ sarýlmýþ yere. Hala Sultan, dýþarýda bir gürültü duymuþ, karýþýk hýçkýrýkla. Aþk gibi, hicran gibi bir þeymiþ. Varmýþ gitmiþ ki Mevlevî’nin yanýna, Mevlevî ayaklarýna kapanmýþ:

-     Söyle Sultaným, sevdiðim nerde? Söyle Sultaným, cananým nerde?

   Hala Sultan, hiçbir þey söylemeden tekkenin kapýsýný göstermiþ. Mevlevî, koþarak tekkeden içeri girmiþ. Bakmýþ, tekkenin ortasýnda bir büyük bahçe. Bahçenin ortasýnda bir büyük çeþme. Sular akar, aþký fýsýldar. Sular susar, yas tutar. Çeþmenin yanýnda küçük bir yatak. Küçük yataðýn içinde, bir kýzýl melek. Öyle sevinmiþ ki gördüðü görüntüye, yanýna varýp hemen takmýþ gözü canýn gönlüne.
   Gözleri aralanmýþ derviþin, bakmýþ Mevlevî’ye. Mevlevî sevincinden sýmsýký sarmýþ derviþi; öpmüþ doyasýya. Derviþin bedeni soðukmuþ oysa. Mevlevî baþlamýþ aðlayarak anlatmaya:

-     Sensizlik yaktý caným. Aþksýzlýk yýktý. Seni bulmak için düþtüm yollara. Sonunda vardým ya yanýna. Sensizliðin acýsý varsýn kalsýn yanýma. Sen varsýn bundan sonra.

   Derviþ soðuk bedenini kýpýrdatmýþ hafifçe. Uzaklaþmýþ Mevlevî’den biraz, bakmýþ acýyla gözlerine. Dökülmüþ birkaç kelime:

-     Bana bensizliði anlatma. Bensizliðin ne olduðunu gel bende gör. Bana sensizliði sorma. Bakýnca göreceksin bensizliðin aynasýna.

   Derviþ, toplamýþ gönlünde ne kadar aþk varsa býrakmýþ Mevlevî’nin baðrýna. Sonra yummuþ gözlerini usulca.
   Mevlevî gördüðüne inanamamýþ. Can derviþin gidiþini kabul edememiþ. Hýçkýrarak aðlamaya baþlamýþ. Gökyüzü duymuþ sesini, katýlmýþ tutulan yasa. Mevlevî aðlamýþ, gökyüzü aðlamýþ; hýçkýrýklar þimþek olup topraðý daðlamýþ. Toprak yarýlmýþ, toprak açýlmýþ; arasýndan yeþil dallar uzanmýþ. Yeþil dallar uzamýþ, büyümüþ; kýzýl tohumlar uyanýp çiçek açmýþ. Mevlevî kýzýl aþkçiçeðine sarýnýp, öylece kalakalmýþ (derin bir uykuya dalmýþ).

*
   Masallar, bir varmýþ bir yokmuþ diye baþlar hep. Bir var ama aslýnda bir yok… Ben de masalýma öyle baþladým ve öyle bitirdim. Bir var olmuþ, bir yok. Bir yok olmuþ; bir daha beri gelmemiþ. Bir varmýþ, hiç kalmýþ. Bir yokmuþ, her zaman olacakmýþ...
***


   Aþk aðýr ama engel tanýmaz. Aþk hafif, hayatýn kendisi engel. Dilim varmýyor sonunu yazmaya deye deye vardým masalýn sonuna. Eller dokundu, eller ayrýldý. Varýn siz seçin gayrý hangisi gerçek, hangisi rüya?